En plotseling staan ze daar. Ieder jaar weer keren ze terug voor een kortstondige, koortsachtige en weinig overtuigende dictatuur in de kroeg.
We spreken over een ware invasie met carnaval in de Tilburgse binnenstad, want ze komen nooit alleen! Met een air “alsof ze nooit zijn weggeweest” bewegen ze zich meestal in groepen van minimaal 4.
We hebben het natuurlijk over de opportunistische gelegenheids-kroegtijgers. Die bij gratie van de moederkloek zich volledig storten op het feestgedruis.
Een paar lokken minder en enkele kilo’s zwaarder houden ze 4 dagen het café in hun pathetische greep, uiteraard onder toeziend oog van hun eega’s.
Ze zijn gemakkelijk te herkennen. Ze kleden zich vaak hetzelfde en hanteren vaak dezelfde ongeloofwaardige formules. De citaten: “Vrouwen voor even, maar bier voor het leven”, of het allesvernietigende “Bier voor Alles” zijn niet dan ook niet van de lucht. Dit alles uiteraard nog steeds met goedkeuring van hun wederhelft.
Daarnaast proberen ze uit alle macht hun zelf in het leven geroepen legendes in stand te houden.
Ook zij komen zondagmiddag naar d´n opstoet kijken, de kinderwagen versierd in de kleuren van hun Carnavals Vereniging, zondag is dan ook de dag dat ze afgesproken hebben om rond 21:00 thuis te zijn.
Het lef om later dan deze avondklok, bepaald door hun betere wederhelft, door te gaan hebben ze dan ook niet. Stel je voor dat je dan als straf de rest van carnaval weer (net als de rest van het jaar) voor de TV moet kijken naar het zoveelste Top Model met “haar” aan de ene kant en de labrador aan de andere? Nee, dat is geen optie negen uur is negen uur! Om er zeker van te zijn dat ze zich niet vergissen in de tijd, wisselen ze daarom hun biertje wat vaker af met cola dan de rest van carnaval. Echter, wel stug vol blijven houden dat hij de baas is thuis!
Maandagavond is hét hoogtepunt voor deze mannen, de eega moet dinsdag werken en kunnen zij dus eindelijk carnavallen “zoals het hoort”. Ze beginnen wat vroeger zodat de moed is ingedronken en gaan dan als gelegenheids-single op stap. Afspraken hoeven niet gemaakt te worden, als Carnavals Vereniging ben je jaren ervaren en spreekt dit allemaal voor zich. Je bent eenmaal ingespeeld op elkaar. De gehele avond jagen op (vooral jonge) meiden.
Deze avonden eindigen meestal hetzelfde: teleurgesteld in bed naast moeder de vrouw, zacht snurkend in haar te grote maar oh zo makkelijk zittende onderbroek. De enige vrouw die hem accepteert zoals zij wil dat hij is. Nu hij zelf nog!
En wij? Wij staan erbij, kijken ernaar, lachen, halen onze schouders op en we gaan naar huis. Achter de gebreide broek.
Recente reacties