Architectuur: Station

De treinsporen van en naar Breda enerzijds en van en naar Eindhoven en Den Bosch anderzijds gaan dwars door Tilburg en liggen grotendeels op een talud. Deze bundel infrastructuur, inclusief station, rangeerterreinen en NS-werkplaats, verdeelt de stad grof in tweeen. Hoewel de gemeente in 1918 het Algemeen Uitbreidingsplan van ingenieur J. H. Rückert, de toenmalig directeur Publieke Werken, goedkeurde om het spoor en een station naar de zuidzijde van de stad te verplaatsen werd deze mogelijkheid toch verlaten. Het huidige stationsgebouw, naar ontwerp van Koenraad van der Gaast, werd in 1965 geopend en verving het oude station uit 1863.

Het gebouw ligt in het hart van de stad, aan de noordzijde van het centrumgebied en bestaat uit een aantal min of meer losstaande volumes van staal en glas die deels onder de drie perrons zijn gebouwd. Het geheel is op een opvallende wijze overkapt met twaalf grote, aaneengeschakelde luifels, zogenaamde hypparschalen van 21 bij 21 meter. Dit ‘zwevend’ dak wordt geschraagd door schuin opgestelde, stalen kolommen aan de voor- en achterzijde en betonnen steunpunten op de perrons. Naast en los van het stationsgebouw staat een markante, uit baksteen opgetrokken ‘wasknijper’: de stationstoren met klok.

Aan weerszijden van de in- en uitgangsdeuren zijn negen kleurrijke glasmozaïeken van de hand van Piet Buys aangebracht. Hierop wordt een indruk gegeven van het jachtige komen en gaan in een modern station. De figuren spoeden zich in evenwijdige diagonalen naar de loketten en perrons of in omgekeerde richting naar taxi, bus of fiets. Deze glasmozaïeken passen uitstekend bij het transparante materiaalgebruik van het station. In de hal hing een aantal, nu verdwenen, monumentale lichtkronen.

(Bron: Castonline en Stationsweb.nl)