Bang

Tijdens een mooie lange wandeling passeren we fraaie vrijstaande woningen. Omgeven door een ruime tuin. Rond de huizen hangen camera’s, de oprijaan is ‘beveiligd’ met een metalen sluis waar de EBI in Vught trots op zou zijn.
Een paar honderd meter verder staat hetzelfde type woningen, gelukkig zonder al die afschrikwekkende attributen.

Als boef zou ik pogen in te breken bij het huis met die EBI-bewaking. Deze eigenaren hebben kennelijk iets te verbergen dat de moeite van het stelen waard is.

Wij hadden vroeger thuis een babyfoon, onze jonge kinderen kregen later een oppas die ze in bed legde en toen ze oud genoeg waren gingen zij zelf oppassen op de kleintjes van vrienden en bekenden.
Als wij ’s avonds naar bed gaan, draaien we de deuren op slot.

We zijn een land vol schijtebroeken geworden.We zijn bang gemaakt voor elkaar, angstig voor wat ons mogelijk eventueel een keer zou kunnen gebeuren.We worden bang gemaakt met de onverklaarbare angst van een ander die iets heeft gehoord van een vriend die iets heeft gehoord over wat een vage bekende is overkomen. Zo ben je ineens ook bang voor iets waar je daarvoor nog nooit over had nagedacht.
Aangeprate angst.
Met een variatie op een oude zegswijze: We vrezen het meest datgene wat misschien gebeuren kan. (…’De mens lijdt het meest van het lijden dat men vreest…’)

Een van de vreselijkste reclames van de afgelopen jaren is die van bewakingsbedrijf Verisure. Gelukkig ben ik kijkend naar de vele negatieve reacties op allerlei sites niet de enige die daar zo over denkt. Gezien alle Verisure-beveiligings-camera’s en aangebrachte gevelplaatjes geloven helaas talloze mensen in binnen- en buitenland wel in de angstopwekkende flauwekul van dit bedrijf.

Een greep uit hun recente reclameboodschappen:
Een man stapt in bed en ‘ik vergeet de beveiliging van Verisure in te schakelen’, zegt hij verontrust tegen zijn echtgenote. Gelukkig hoeft zij niet op te staan met hun Verisure afstandsbediening. Kunnen ze toch nog gerust proberen te gaan slapen in hun beveiligde huis.
Een echtpaar wil wat vaker de kinderen alleen thuis laten. ‘Dan neem je toch Verisure’, is het advies van de buurman (die dus blijkbaar geen babyfoon wil zetten..)
Een stel heeft een prachtig nieuw huis gekocht, met grote ramen en een ruime tuin. ‘We voelen ons daardoor nu toch wel wat onveilig’, zeggen ze tegen Verisure.

Het bedrijf belooft een ‘gevoel van veiligheid’ te leveren. Ze beveiligen niet, maar geven vanuit hun controlekamer ergens in het land de mensen die in een abonnement trappen het idee dat door toezicht op afstand de gebruiker zich beter zal voelen. Ze plaatsen op verzoek zelfs een poedersprayer in het huis waarmee, naar men zegt, een eventuele ongenode gast zal worden worden besprenkeld.

Aan onze eigen Tilburgse voordeur verschijnen Verisurelieden die ons proberen bang te maken voor eventuele maar nog niet gepleegde inbraken in ons postcodegebied met louter nieuwbouwwoningen.
We zitten angstig gemaakt in het theater vanwege onze thuisblijvende kinderen die zelf naar bed zouden gaan. We zijn bang als we daarna in het donker naar huis fietsen.
Moeder is zelf niet bang uit bed te vallen als ze 80 is, maar de angstige dochter wil voor de zekerheid toch een valdetector en andere domotica. Een buurman is bang in de sneeuw te rijden, of om met windkracht 7 met de auto de weg op te gaan.
We zijn angstig vanwege elke code rood, worden voorzichtig bij oranje en op onze hoede omdat geel misschien wel snel oranje wordt.
We zijn bang voor de Russen, voor bomen langs de weg, voor wolven, bang voor Covid, of de Spaanse griep. Voor de zekerheid nemen we toch maar een extra verzekering, voor het geval dat de elektrische fiets gestolen wordt. Die zijn immers in trek bij dieven.
Je kunt ook maar beter niets terugzeggen tegen onbekenden op straat, immers je weet maar nooit. Dat groepje jongeren dat bij elkaar staat te geinen, je kunt maar beter even oversteken, toch?

Buurten hebben ‘apps’ in het leven geroepen, we lopen rondjes met elkaar door de wijk. Voor een gevoel van extra veiligheid.

Ik moet er niet aan denken dat er ineens een man van Verisure in onze slaapkamer zou staan. Ons mobieltje kan ’s nachts met een gerust hart uit. Slaapt een stuk beter.
Jammer alleen van die auto- en winkel-alarmen die zo nu en dan ’s nachts afgaan.
Niet dat daar in onze buurt ooit iemand naar gaat kijken, trouwens.
Immers, je weet maar nooit…..
‘Misschien zijn ze er nog!’
Ik ben bang dat het nooit meer ‘normaal’ zal worden in onze samenleving.

Oudere berichten in dezelfde categorie:

Het Spoorpark is gebouwd op de schouders van een mislukt burgerinitiatief Lintjesregen 2024 Uitreiking Tilburgse Jeugdlintjes aan 14 Tilburgse jongeren Afval