Hall of Shame?

Miel Blok is Tilburger en auteur. Zijn debuutroman met CD en applicatie, ‘Arie-Wubbo, de ultieme roadmovie (op papier)‘ kwam uit op 15 oktober van dit jaar. Hij heeft een wekelijkse column op Tilburgers.nl. Daarnaast is hij eigenaar van communicatiebureau ‘t Schrijfblok

De Hall of Fame is weg uit de St. Ceciliastraat. Poe! Ik heb gelukkig al eventjes gehad om te wennen aan het nieuws. Gelukkig hebben ze een nieuw onderkomen. Waar moet een mens anders van zijn skateboard vallen? Buiten? Nee toch? Stel je voor! Gisteren opende wethouder Moorman de nieuwe hang-out. Erg trots is de gemeente niet op de plek waar jongeren zichzelf kunnen zijn en ouderen weer jong worden. Zoveel is inmiddels wel duidelijk.

Een tijdje geleden was ik nog in de oude Hall of Fame. Tijdens een editie van Terugspoelen. Ik wilde op zoek naar ‘het gevoel van De Spoel’. Als import Tilburger moet je iets, nietwaar? Als je wilt begrijpen waar mensen het over hebben? Gewapend met een maag vol dubbel gegist bier ging ik op pad. Nuchter durfde ik er echt niet naar binnen. De muziek was verbazingwekkend goed en het publiek minder verrassend rimpelig. Tijden van De Spoel herleefden! Met hetzelfde publiek als in de vorige eeuw, zo bleek. Ik werd ‘jongeman’ genoemd en keek van achter mijn bierflesje naar de mensen die als heroïneverslaafden op zoek waren naar het gevoel van hun eerste rush. De plaatsvervangende schaamte won het uiteindelijk van mijn leedvermaak. Ik ging weer weg.

Dat was mijn ervaring met de Hall of Fame. Geweldig! In retrospectie. Het schijnt goed te zijn om in contact te komen met je gevoelens. En schaamte is ook een gevoel. Zelfs als het plaatsvervangend is. Dus. Ik ben trouwens niet de enige die zich wel eens schaamt. De Gemeente Tilburg schaamt zich voor de Hall of Fame als geheel. Dat vind ik dan weer een beetje overdreven. Het is prima dat jongeren een plek hebben om zich te vermaken. Maar goed. Schaamte van de gemeente dus. De Hall of Shame. Ze ontkennen het ongetwijfeld, de dames en heren in het stadhuis. Maar daar prik ik zo doorheen. Het is natuurlijk ook allemaal te doorzichtig voor woorden.

De nieuwe Hall of Fame. In Hal 90 van de voormalige NS-werkplaats. Wie? Wat? Waar? Juist! Spoorzone. De blinde vlek op de stadsplattegrond van Tilburg. Een mooie plaats? Nee, jongelieden. Het spijt me. Een plekje in een weiland aan de rand van de Reeshof was net zo eervol geweest. De Spoorzone. Dat is toch de plek van ooit? Ooit maken de beleidsbepalers plannen concreet over dat stukje Tilburg? Ooit komen er toch gebouwen te staan? Ooit… Hoe lang eigenlijk al? Spoorzone dus. Zoethoudertje voor iedereen die graag wil dat Tilburg vooruit gaat als stad. En nu dumpen we er onze kinderen. Ook mooi! Wel symbolisch eigenlijk. Om onze ‘toekomst’ te stallen in een kwartier dat al jaren alleen in de toekomst lijkt te bestaan. Misschien toch een gevoel voor ironie?

Ik denk nog eens terug aan de avond Terugspoelen. Drum –n- bass, bier en bejaarden. That about sums it up. En toch vond ik het eigenlijk wel leuk! Jammer dat het de laatste keer was dat ik kon gaan. In het desolate gebied dat Spoorzone heet, durf ik me niet te begeven. Of zou er nu plotseling schot in de zaak komen? Snel bouwen en opnieuw bestemmen? Om de jeugd in de gaten te kunnen houden?