Gastbijdrage van Marcel Horck, ‘Stadsimkerij’ Beezzzz en strijder voor de natuur in Wijkevoort en Vredelust.
Al zo’n 35 dagen nu protesteer ik -samen met anderen- dagelijks voor het stadskantoor aan de Spoorlaan, hier in Tilburg. Elke ochtend staan we met een klein aantal mensen een drie kwartier stil tegen de verdozing van Wijkevoort.
Wat me steeds meer begint op te vallen is de reactie van de ambtenaren op ons protest. Er zijn er die gezellig een babbel met ons maken. Sommigen zorgen zelfs
voor koffie op de stoep. Waarvoor hartelijke dank. …. Van enkele ambtenaren denk ik inmiddels te weten dat ze het met ons eens zijn … maar er ook niks aan kunnen doen. Hun stille ‘medestrijden’ betekent veel voor ons die er dagelijks staan.
Veel meer moeite heb ik met de grote groep ambtenaren die niet of nauwelijks iets zegt, en schielijk naar binnen vlucht ….. Ze doen net alsof ze ons en onze borden niet zien. …
In de laatste weken ben ik in rondom een andere groene kwestie (‘Vredelust’) ook gestuit op een soortgelijke vorm van ‘zelfcensuur’. Ik kom mensen tegen die me in een persoonlijk gesprek vertellen dat ze het helemaal met me eens zijn, en zich ook kapot ergeren aan de manier waarop er in ons Tilburg met de kwetsbare natuur wordt omgegaan. Mensen die me prijzen omdat ik er ‘vol in vlieg’ en ‘geen blad voor de mond neem’ …..
Tegelijkertijd zijn er ook mensen die me vragen of ik niet bang ben …. voor eventuele gevolgen voor mezelf … of voor ‘zakelijke belangen van mijn imker-bedrijf’. Tegen die mensen zeg ik altijd ‘dat ik in alle openheid strijd lever’. Ik zal me nooit verschuilen achter een pseudoniem … of ergens m’n naam niet bij durven schrijven. Voor mij is dat ook de kern van onze democratie: Dat ieder zich vrij van angst durft te uiten over wat hij/zij echt belangrijk vindt.
Zoals gezegd: De laatste weken verbaas ik me over die mensen die zich wel verbergen. Mensen die werken binnen onze gemeente Tilburg (of er zakelijk van afhankelijk zijn) …. en zich dan ineens niet durven te uiten; mensen die niet durven op te komen voor onze kwetsbare natuur. Ze laten me duidelijk blijken dat ze hun mening niet durven te geven …. bang als ze zijn voor hun eigen ‘hachie’ …. hun dikverdiende boterham, hun hypotheek of … weet ik wat al niet meer .…
De laatste dagen realiseer ik me dat ik nog liever vecht tegen de Ali Babba’s van deze wereld, die me tenminste recht in m’n ogen durven kijken; Die me vertellen dat zij een andere mening zijn toegedaan dan ik; Dat zij vinden dat hun XXL blokkendozen / hun miljoenen-bedrijven in Wijkevoort nou eenmaal belangrijker zijn dan ‘mijn’ salamanders, vleermuizen of bijen. Met hen kan ik om tafel; Argument tegenover argument … En op het einde zullen we zien wie er gelijk krijgt.
Maar: Ik krijg steeds meer moeite met diegenen die niks durven zeggen …. hopend dat ze ongeschonden hun kleine welverdiende centjes kunnen blijven verdienen in een wereld ‘die toch wel naar de kloten gaat’. Ik merk dat ik niet kan vechten tegen diegenen die me privé wel gelijk geven, maar in het openbaar nooit hun mond zullen opendoen. Omdat ze bang zijn voor ….. hun eigen …. angst … misschien ?
Helaas …. nu ineens overvalt ook mij een zekere angst …. De angst om mogelijke klokkenluiders te noemen in deze …. Ik zou zeggen: ‘Wie hier de schoen past ….
Ik hoop dat het je/jullie lukt om minstens de stilte in je stem te laten horen … en daarmee deze groene stad (en onze democratie) te redden
Een tiental jaren geleden reed ik regelmatig van Obernburg richting Aschaffenburg.
En telkens werd ik gefacineerd door de schoonheid van een “blokkendoos” .
Géén kale witte muren maar een spel van zwarte en witte quadraten afgewiseld met vlakken
die doen denken aan een wasbord.
Omdat op die “Schnellstrasse” niet gestopt kan worden, helaas geen foto ervan.
Met wat goede wil zou ook Wijkevoord een lust voor het oog kunnen worden.
Hoop niet op ambtenaren, in ieder geval zeker niet in T., maar waarschijnlijk overal en altijd.
Zij worden opgeleid en opgevoed om alleen uit te voeren wat hen wordt opgedragen. Dat er mogelijk vergissingen, andere interpretaties of zelfs foute redeneringen aan de orde zijn: zij kunnen het niet zeggen, want ontslag dreigt. Denk aan de klokkenluiders-cultuur; klokkenluiders zijn de ‘daargelaten uitzonderingen’. En zij kunnen het weten! Niet de waarheid telt, maar de macht!