Hoe sociaal is een Social Sofa?

“Miel Blok is Tilburger en auteur van het boek ‘Ik ben mijn beste vriend‘. Hij heeft een wekelijkse column op Tilburgers.nl “

“Die bank in de woonkamer kan echt niet meer, hoor. Dat ziet er inmiddels gewoon asociaal uit.” Dat was het commentaar waar ik het een tijdje geleden mee kon doen. Ik heb nog even geprobeerd om me te verzetten. Helaas. Langer dan een halve dag hield ik het niet vol. Het was alsof we teruggingen naar 1940 en het Nederlandse leger probeerde de oprukkende Duitsers tegen te houden. Ook niet bijster succesvol. Al snel zat ik als een brave onderworpene te denken aan een oplossing voor wat mijn overheerser asociaal had genoemd.

Mijn favoriete zitplaats werd geschoffeerd en ik zou liegen als ik zei dat het me niet een klein beetje pijn deed. En dat van de dame met wie ik mijn huis deel. Mooi is dat! Ik heb mijn bank altijd gewaardeerd om de herinneringen. Na een tijdje raak je gehecht aan zo’n hangplek. Ik verbaasde me een beetje om het gebrek aan inlevingsvermogen waarmee ik werd geconfronteerd. Mijn vriendin zou het vast niet leuk vinden als ik over een jaar of 30 zou zeggen dat ik haar aan de straat zou zetten. Omdat zij ook niet aan de tand des tijds was ontsnapt. Maar goed. Een bank schijnt geen gevoel te hebben. Een brievenbus vol foldertjes van meubelzaken later, kon ik de kwalificatie ‘asociaal’ nog steeds niet uit mijn hoofd krijgen. Het begon aan me te knagen.

Digitale Nederlander die ik ben, begon ik online te zoeken naar een passende oplossing. Tot mijn grote verbazing vond ik haar in Tilburg. Aan het Wilhelminakanaal! In het pand van Cardan Payroll zetelt ook Social Sofa, het bedenksel van cabaretière Karin Bruers. Een social sofa… Ik wreef eens in mijn ogen om zeker te weten dat de letters op mijn scherm me niet in de luren legden. Integendeel! De filosofie vertelde me dat een bank van Karin Bruers uitstekend geschikt was om mensen met elkaar in contact te brengen. Sociaal dus. Mijn interesse was meteen gewekt. Ik neem kritiek altijd serieus. Zeker als het gaat om dingen waaraan ik ben gehecht. De woorden hadden me diep geraakt en ik wilde niemand ooit nog een kans geven om hetzelfde te zeggen.

Ik besloot een kijkje te gaan nemen in de bankenwinkel aan het water. Een keur aan felgekleurde zitplekken stond opgesteld. Groepen mensen stonden te knutselen met kleine stukjes tegel om nieuwe te maken. Mozaїekjes als bekleding voor betonnen banken. Het zag er fascinerend uit. Ik vroeg me wel af of dat sociale gedoe niet wat Spartaans aan de billen zou voelen. Of in ieder geval erg koud. Maar goed. Ik moest en zou een sociale bank hebben. Al was het maar om toekomstige kritiek al bij voorbaat de kop in te drukken. Om het zekere voor het onzekere te nemen, besloot ik nog een stap verder te gaan. Ik wilde een supersociale sofa. Al was het maar op het oog. Kopers kunnen hun eigen mozaїekwerk ontwerpen voor hun bank. Ik krabbelde snel iets op een blaadje en zou de makers vervolgens, binnen het kader van mijn schetsje, de vrije hand geven. Het was tijd om terug naar huis te gaan.

Een week of wat later zou mijn bank klaar zijn. Heel netjes werd ik van tevoren gebeld met een datum en tijdstip voor de aflevering. Het kostte een paar centjes, zo’n social sofa, maar dan hoefde ik hem ook niet op te halen aan de Goirke Kanaaldijk. Toen mijn bel ging en ik naar buiten liep, zag ik dat mijn denkwerk subliem was geweest. Ophalen leek niet echt een optie. Ik woon op de tweede etage en ik zag een hoogwerker voor de galerij staan. Het betonnen gevaarte woog een paar ton! Na een kleine verbouwing van mijn appartement, stond ze binnen. Mijn nieuwe bank. Compleet met instant-bezoek. Gemozaїekte tegeltjesmensen zouden voor altijd mijn woonkamer vullen. Kon het nog socialer? Om op mijn bank te zitten, moest ik zelfs steeds bij een van hen op schoot kruipen. De gezelligheid leek welhaast geen einde te kennen! Daar zou mijn vriendin dus mooi nooit meer iets over kunnen zeggen. Tevreden wreef ik in mijn handen terwijl ik mijn aanwinst bekeek. Diezelfde avond zaten we samen gezellig televisie te kijken. Samen met ons permanente porseleinen bezoek. Om de drie seconden moesten we even gaan verzitten. Omdat te lang in dezelfde positie wat pijn deed. De verknipte tegeltjes waren bovendien zo glad, dat we steeds onderuit zakten. We legden wat matjes op de social sofas om het glijden tegen te gaan. Probleem was dat zo niemand de gemozaїekte mensen nog kon zien. Mijn vriendin keek me wat vragend aan. Ik kon niet anders dan haar blik ontwijken. Een erg goed idee vond ik het na een half uur televisie kijken al niet meer. De weken erop gingen we iedere avond op bezoek bij kennissen, familie en vrienden. Om maar niet op de harde, koude en gladde social sofa te hoeven zitten. Mensen bij ons thuis uitnodigen, was vanaf dat moment uit den boze. Lekker sociaal…