Verwarrend vind ik deze periode voor de verkiezingen voor een nieuwe Tweede Kamer. Verkiezingstijd, campagnetijd heb ik altijd ervaren als een feestje, een vrolijke en wat ludieke periode waarin door de wol geverfde en aspirant Kamerleden stad en dorp afreizen om ballonnen, soep, bloemen en flyers uit te delen en gezellig babbelen met potentiële kiezers.
Noem me ouderwets, noem me cliché, maar het is mijn beeld van campagnetijd. En vanzelfsprekend hoort daar een pittig debat bij waarin meningsverschillen duidelijk worden en waardoor kiezers een beter beeld krijgen van de mogelijke kandidaten en hun partijen en standpunten. Op het scherpst van de snede, maar wel met respect voor elkaars persoon.
Het is wellicht daarom dat ik me ongelooflijk zit te ergeren aan de verkiezingscampagne anno 2017. Op een negatieve manier campagne voeren lijkt de hype te zijn en moet de kiezer overtuigen.
Ik walg ervan. Ik vind het niet verrassend dat steeds minder mensen willen stemmen en dat jongeren ‘niks hebben met politiek’. Wie zit er op deze negativiteit te wachten?
En ik heb de indruk dat ik hierin niet alleen sta. Nee, ik weet het zeker na de uitzending van Arjen Lubach van zondag 19 februari, waarin hij de telefoon applicatie ‘Kamergotchi’ lanceerde. En welke nu – drie dagen later – in de Google Play Store op de eerste plaats staat van populaire games, boven Pokemon Go en Angry Birds.
De behoefte aan wat relativering, wat hilariteit en humor is groot, gezien ook de vele positieve en grappende reacties van velen die het spel hebben geïnstalleerd en spelen. “Vet leuk, die #kamergotchi app. Spontaan zin om te stemmen.”, “Vandaag tijdens een overleg pakte een hoogleraar zijn telefoon erbij omdat hij Henk Krol te eten moest geven. #kamergotchi” en “Jan is chagrijnig. Hij denkt dat ik een ander heb. Waar je bang voor bent gebeurt, zeg ik dan.”
Na weken, maanden van lijsttrekkers die elkaar afkatten, die elkaar nimmer uit laten praten in een discussie en die bij de tentoonspreiding van hun respectloze gedrag naar elkaar geholpen worden door een niet aflatende stroom aan praatprogramma’s op tv en radio, is het nu de beurt aan de kiezers om – via sociale media – hen een koekje van eigen deeg te presenteren in de vorm van grappen en plaagstootjes.
Een verademing!
En de hoop dat in de laatste drie weken richting 15 maart onze lijsttrekkers hiervan leren en zich als volksvertegenwoordigers gaan gedragen.
