Moeder

Mijn moeder had de afgelopen week geen leven gehad, ware ze nog in leven geweest.

Een van de eerste keren dat ik haar doodsangsten zag uitstaan, was in ons huis aan de Postelse Hoeflaan in Tilburg. De wijk Het Zand was nog in volle ontwikkeling, we woonden er net. Het Westerpark was nog niet aangelegd, de Westermarkt stond in de startblokken.

Vanuit de verte zagen we het onweer naderen.

Moeder werd op een vreemde manier onrustig toen we in de verte gerommel hoorden. Wij kinderen snapten het niet. Het was wel spannend, dachten we.

Ik ging naar het raam. “Kijk, bliksem”, riep ik naar mijn zusje.

Ook zij rende naar de ruit.

“Ga daar weg”, beval moeder. “Straks word je geraakt.”

Donder en bliksem naderden nu met rasse schreden.

Moeder stuurde ons naar de eettafel, ze trok de gordijnen dicht. Voor de zekerheid. Tot het onweer over was mochten we niet naar buiten kijken.

Jaren later begreep ik dat ma de angst erfde van haar eigen moeder.

Afgelopen week was voor ons moeder een ramp geweest. Nog voor het onweer zou zijn ontstaan, had paniekfabriek KNMI met de alarmfases haar al de stuipen op het lijf gejaagd met zijn codes oranje, geel, en rood. Het huis was een week lang geblindeerd gebleven.

Welk een stupiditeit.

Voor degenen die de weerprofeten bleven geloven en daardoor uit angst zijn thuisgebleven, zijn mooie dagen verknald in Midden-Brabant.

Gebruikers van weer-apps of buienradar wisten wel hoe de vlag er bij zou hangen en degenen die naar de lucht keken zagen de bui zelf hangen, als die in aantocht was.

En verder, is het een kwestie van vooral je eigen boerenverstand gebruiken, toch?

De meeste stadse mensen, uitzonderingen die aan het tuinieren slaan daargelaten, raken steeds verder verwijderd van de natuur merkte ik vanmorgen weer.

Loopt een vriendelijk dame voor me met een hondje. Het beest doet een plas in het gras. De vrouw kraait van genot. “Goed zo!, Goede gedaan jochie. Bravooooo! Lief.”

Ze tilt het dier op en knuffelt het onstuimig, alsof het een baby betreft die zojuist een eerste boertje heeft gelaten.

In onze tuin fladderden soms vleermuizen. Diep in de nacht horen we af en toe een uil. We denken dat het de kerkuil van de Heikesekerk is, maar hij of zij kan ook in de Stationsstraat wonen.

Onze straat knokt intussen nog steeds tevergeefs tegen de recent geplaatste zeven gigantische lichtbakken die door de gemeente vlak voor onze gevels, bijna in de slaapkamer. Een zee van licht in een straatje waarin per avond hooguit tien fietsers en zes wandelaars passeren. Zelfs in het weekeinde met een Festival van het Levenslied.

Die lichtbak verhindert niet alleen dat we de slaap kunnen vatten, maar die ontneemt ons ook alle zicht. Onze ogen raken verblind.

Ons moeder zou blij zijn. Immers, de woonkamer dient elke avond te worden verduisterd. Ze zou ’s avonds nooit een bliksem meer hoeven aanschouwen. Elke dag weerlichtalarm rood.

De vrouw met het hondje kan in onze straat haar beest in het volle licht laten plassen.

Helaas, mens en natuur delven bij al dit gedoe het onderspit.

We zien nooit meer een sterrenhemel, bij ons is het altijd dag. Zelfs als het onweert.

En de lichtbakken zijn waarschijnlijk ook te fel voor vleermuis en uil.

Ik heb ze al in tijden niet gezien.

Misschien moet ik vannacht eens een zonnebril opzetten.