Gastbijdrage van Hans Rube, journalist en burgerraadslid voor de PvdA.
Zorg goed voor elkaar!
Ik hoor het elke dag, lees het elke dag in advertenties, maar langzaam maar zeker begint deze coronakreet en de bijbehorende hartjes mij de neus uit te komen.
We hebben sinds deze week een studente van ons Conservatorium in huis. Niet op kamers, maar in de woonkamer omdat ze in haar eigen studentenwoning niet meer durft te oefenen.
Een paar weken geleden reageerden we op een oproep studenten die geen eigen piano hebben te helpen bij hun studie nu hun leslokalen gesloten zijn. Onze studente heeft piano als bijvak, zij bekwaamt zich vooral op de viool. Ze belde heel verlegen op.
Of het erg was als ze naast piano ook viool kwam spelen in onze huiskamer. Het is nog een jong meisje, uit Portugal. Ze zit vast in onze stad, kan niet terug naar huis, want alles zit op slot richting Porto.
Ze heeft vol enthousiasme vorig jaar Tilburg uitgekozen als haar studiestad. Gastvrij Midden Brabant trok, de provincie met veel internationale studenten, zuidelijke gemoedelijkheid. Bekend van festival Mundial, waar regelmatig ook Portugese sterren te bewonderen waren. Hier in Tilburg zorgen we goed voor elkaar. Hier adem je vrij. Toch?
Dacht zij ook.
Tot overal corona in omloop kwam.
Conservatorium dicht, dus thuis studeren.
Beeldbellen werd het, muziekles via haar internetverbinding.
Daar waren sommige buren niet blij mee.
Er vloog ineens van alles over de schutting. Rotjes, metaal, donderslagen op het dak.
Angst voor brand.
De foto’s die ze van de rotzooi liet zien waren onthutsend.
Saamhorigheid? Verdraagzaam?
Ammehoela.
Onze studente staat nu in de woonkamer te spelen op haar viool, die ze iedere keer meeneemt. We hebben de buren gewaarschuwd, gelukkig zijn dat wel begripvolle mensen. Straks krijgt ze een verbinding met haar docent, die haar de piano doceert.
Een paar weken geleden schreef ik al eens dat de nieuwe zogenaamd saamhorige samenleving in mijn ogen slechts bestaat uit een klein laagje vernis. Hoe langer deze coronamaatregelen duren, des te onverdraagzamer worden de meeste mensen. De ergernis en uitgesproken irritaties groeien met de dag.
Steeds meer inwoners nemen elkaar de maat. In de supermarkt, als de een wel een mondkapje draagt en de ander niet. Als iemand vindt dat je te dicht langs komt rijden als je naast je eigen partner fietst. De coronacrisis eist ook geestelijk zijn tol signaleren psychologen. Niet alleen fysiek.
Zorgmedewerkers raken overbelast en overspannen, hetzelfde geldt voor zij die aan hun zorgen zijn toevertrouwd, maar nu hun familie en vrienden niet mogen ontvangen.
En onder al die cliënten met een beperking die niet naar een dagbesteding kunnen, dus al weken de deur niet uit mogen. Het is begrijpelijk, dat dit gebeurt. Te verwachten ook in een overvol landje als dat van ons. Maar in mijn ogen is het onbegrijpelijk dat we in een stad als Tilburg geen creatieve en eenvoudige oplossing kunnen vinden voor al die studenten die we met mooie praatjes deze kant op lokken.
Tal van gebouwen staan leeg, instellingen als het conservatorium of Factorium, Theaters Tilburg en 013 hebben al wekenlang massa’s ongebruikte (oefen)ruimten waar je om de beurt of zelfs per stel op gemiddeld 10 meter afstand van elkaar kunt repeteren. Is daar nu echt geen mouw aan te passen?
Onze Portugese studente mag voorlopig de woonkamer blijven gebruiken. Ze
speelt best aardig. Ik hoop dat ze heel beroemd wordt.
2 reacties
Voeg die van jou toe →Even aanvullend op het verhaal van Hans Rube. Muziekpodium Paradox biedt al 13 weken haar zaal en muziekateliers gratis aan conservatoriumstudenten voor repetitie en studiedoeleinden. Vooral buitenlandse studenten maken daar meerdere keren per werk gebruik van in blokken van 2 uur.
Tsja, die buren! Ze zorgen hier ook wel voor (over)last onderhand! Boven ons zitten meneer en mevrouw elkaar erg dwars, anders is zij veel naar de sportschool en heeft hij het rijk alleen, het rijk ja, wat nu heel anders aan begint te voelen! We worden niet goed van het gegil en gekrijs! Onder ons exact anders om, hij sport veel, zij is meer van het wandelen, naast ons, die gaan alle kanten op dagelijks op hun electrische fiets, alsof er geen Corona heerst, en de oudjes een deur verder zijn in het geheel niet bang, ze ergeren zich aan ons omdat wij zo voorzichtig zijn, er overkomt hen niets zegt ze dan! Daar komt Jan en alleman binnen, dus waar doen wij goed aan met onze angsten? Beneden op de vierde woont een echtpaar wat hun enige kleinkind iedere keer ontvangt alsof het niets is, een jongetje van een jaar of 6, ik denk iedere keer, stel dat een van hun, het kind kan het ook zijn, nu toch iets krijgt! Dan is het alarm! Omdat ik de vieze handen van de buren niet vertrouw, of ze nu wel of niet gewassen zijn, daar sta ik immers niet bij, wil ik mijn kleinkinderen niet ontvangen de afgelopen 10 weken. We gaan af en toe een keertje kijken vanaf grote afstand, en ik stuur ieder week de kindjes een kaart, net als mijn oude moeder in het verpleeghuis die me waarschijnlijk niet meer herkent! Dat waarderen ze ook, maar volgende week ben ik jarig, ik hoop dat het mooi weer is, dan gaan we bij mijn dochter in de tuin, wij op de ene kant van de tafel, de andere kant die grote kids van mij, de kleinkinderen lopen er wel tussen door! Want als het gaat regenen moet de hele bubs in die lift hier, ik krijg er de kriebels van! Laat het alstublieft beter gaan met iedere patient, laat corona een herinnering worden, alstublieft!