De inwoners van onze stad zijn ontstemd.
Dat denken ze bij D66. De democratische politici willen graag weten hoe dat zo komt. Want hoewel hun nationale leider in een tienduizenden euro’s kostende campagne had opgeroepen vooral te gaan stemmen bij het referendum over Oekraïne dat hij zo graag wilde winnen, gingen de Tilburgers vooral niet.
Een raar idee, een referendum winnen. En wat ik me daar direct bij afvroeg was wat D66 daar dan bij te winnen had, terwijl zowat iedere wetenschapper uitlegde dat niet de burgers maar alleen grote bedrijven profijt zouden hebben van een handelsakkoord.
Niet stemmen is eerder normaal, dan vreemd in Tilburg. Het is al vaak vastgesteld, de kloof tussen de politiek en burgers lijkt groot.
En die veronderstelling moet dan van D66 nog maar eens worden onderzocht.
Misschien is het handig als de raadsleden van te voren op internet de reacties bekijken die de ontstemde Tilburgers onder dat idee hebben getikt.
Kiesgerechtigden in onze stad hebben het in meerderheid eerder opgegeven te stemmen, dan dat ze het werkelijk niet meer willen. Verwijzingen naar ervaringen uit het recente verleden duiken links en rechts op. Het algemene gevoel schijnt te zijn dat het er voor de gewone man of vrouw toch niet toe doet of je wel of niet stemt.
Zelf hoef ik ’s avonds heel simpel door ons raam naar buiten te kijken om de onzinnigheid van sommige beslissingen te aanschouwen.
Nog niet zo heel veel jaren geleden is ons straatje heringericht, met nieuwe stoepen, bestrating en lantaarnpalen. Die lampen gaven zoveel licht, dat in de kappen na klachten van alle bewoners nieuwe filters werden geplaatst, zodat we onze verduisteringsgordijnen konden afbestellen.
Die lantaarnkappen zijn zojuist weer vervangen. Waarom en op wiens verzoek weet verder niemand, maar de lampen die ze erin hebben gezet zijn sterker dan die van een doorsnee zonnebank. Het is nooit meer nacht in onze straat, hebben we met z’n allen laten weten aan het gemeentelijke meldpunt.
De lampenkappen zijn na onze klachten omhangen met zwart plastic.
Op onze vraag waarom ons straatje moet baden in het kunstlicht, hebben we geen antwoord gekregen. Er is voor en over ons beslist.
De kloof waar politici graag over praten, met de dooddoener ‘we moeten het beleid beter uitleggen‘, bestaat in mijn ogen dan ook niet.
Een raadslid, of een lid van de Kamer, zou in de eerste plaats een volksvertegenwoordiger moeten zijn. Een kiezer die te vaak het gevoel heeft dat zijn stem niet wordt gehoord, haakt af.
De SP’er die meent dat zijn club door de eigen wethouder genaaid wordt door enorme tariefsverhogingen, kijkt wel uit nog eens te gaan stemmen.
Een buurtbewoner die ineens tegen zijn zin moet gaan betalen om zijn auto in de wijk te mogen parkeren, gaat lopen mopperen. Ook al had hij niet gereageerd op het buurtonderzoekje.
GroenLinksers die al jaren op rij alleen maar meer parkeergarages in de binnenstad zien verschijnen, vragen zich af waar het milieuvriendelijke gezicht van hun fractie is. Ook al verklaart de partijtop dit opnieuw met ‘dat je soms wat moet geven en nemen’.
Hoe maken we met zijn allen van Tilburg een bruisende, kolkende en een betrokken saamhorige stad, zou de vraag moeten zijn die D66 moet laten stellen, als de democraten werkelijk meer kiezers naar de stembus willen trekken.
Om dat te kunnen, moeten ze eerst weten wat buiten het eigen verkiezingsprogramma onder de doorsnee bevolking leeft. De zogeheten zwijgende meerderheid, die wegblijft.
Een prachtig initiatief, de recent gehouden massa-meedenkbijeenkomst in de Spoorzone. Een mooi sociaal begin, maar om diep in de haarvaten van de stad door te kunnen dringen, moeten de beleidsmakers toch echt de straat op, de wijken in, de sportkantines bezoeken en niet alleen de tribune van Willem II.
Liefst zelf en anoniem, zonder hulp van professionals het gesprek aangaan met gewone bewoners in de Kruidenbuurt, op Korvel en de Hasselt of in het centrum en in Udenhout.
En dan goed luisteren, naar de ontstemden die vertegenwoordigd willen worden.
2 reacties
Voeg die van jou toe →Ik woonde eens op het Smidspad. Het straatje werd gerestyled tot een autoluwe fietsstraat. De bewoners mochten zelf kiezen wat voor verlichting er kwam. De keus was modern of klassiek. Na een stevige buurtvergadering – het is nog niet zo simpel, samen kiezen – waren we eruit: we wilden een klassieke lantaarnpaal. Wat kregen we? Een moderne.
En dan zijn lantaarnpalen nog het spreekwoordelijk onbenulligste onderwerp van de gemeenteraadsvergaderingen…
Welnee!!! Het ligt niet aan de politiek zelf en de coalitie in het bijzonder. Daarom wil D66 het juist laten onderzoeken. Na 50 jaar worden ze nog steeds verrast door deze maatschappelijke onwil. De Tilburgers kunnen hun borst natmaken, want de “onwil” kent natuurlijk intellectuele en minderwaardige complexen!?