Op weg naar culturele Verlichting

“Miel Blok is Tilburger en auteur van het boek ‘Ik ben mijn beste vriend‘. Hij heeft een wekelijkse column op Tilburgers.nl. Daarnaast is hij eigenaar van communicatiebureau ’t Schrijfblok. “

Over hangbuikzwijntjes, ooievaars en een lintentrein

Een tijdje geleden was wethouder Jan Hamming bij me op visite. Vergezeld door zijn knecht. Het was gezellig en we praatten wat af. Ik had wat vragen over de rol die de Gemeente Tilburg voor zichzelf zag waar het de public relations van culturele uitspattingen in onze stad betreft. Jan’s knecht vertelde me over de persdienst van de gemeente. Een machtig apparaat, dat al het nieuws uit de stad verspreidt over een immense groep mensen in het ganse land. Ik sidderde en ik beefde. Een machtige machine…. Eng maar tegelijkertijd ook spannend! Ik besloot me aan te melden. Omdat ik toch ergens had beloofd om ons cultuurlandschap eens onder de loep te nemen. Half werk is geen werk, dus ik moest me maar overgeven aan de grillen van de almaar doordenderende communicatietrein van onze stadsbestuurders. Volgende halte: wijsheid!

Het duurde een dag of wat voordat mijn aanvraag voor een lidmaatschap op de persdienst, was goedgekeurd. De berichten druppelden binnen en ik las ze aandachtig. Eindelijk stond de deur naar culturele verrijking open voor me! Vrijwel iedere boodschap nodigde me uit om ergens aan mee te gaan doen. Meten is weten, heb ik altijd geleerd. Je moet het hebben gezien om het te geloven. Ik smeerde mijn fietsketting, pompte de banden eens goed op en vergat het licht te repareren. Ik ging op pad. Het wijde Tilburg in. Op zoek naar de cultuur waar we het hier steeds over hebben en die de gemeentelijke persberichten me hadden beloofd. Ik fietste en fietste. Straten en paden af. Tegen het verkeer in, over de stoep en dwars door donkerrood. Als een dol paard met iemand op zijn rug die een wortel aan een stok en een touwtje voor zijn neus houdt. Cultuur. Cultuur! Ik moest en zou het licht zien. Om het ongelijk van het onderzoek van Binnenlands Bestuur te kunnen aantonen.

De inhoud van de culturele persberichten, verbaasde me wel met grote regelmaat. Op 16 december ontving ik een e-mail van de gemeente waarin stond dat de kinderboerderij in de Reeshof vrijwilligers nodig had. Door weer en wind fietste ik bijkans tot aan Breda en meldde me daar aan. Ik vind kleine boerderijdieren over het algemeen vies. Vaak zijn ze in gevangenschap ook nog vals en eigenlijk gewoon zielig. Maar goed. Het voelde heerlijk om cultureel verantwoord bezig te zijn. Poep scheppen, hooi strooien, de hangbuikzwijntjes kammen en de schoenen van de seniorvrijwilligers poetsen.* Het was een mooie ochtend! Ik vond niet dat ik mezelf moest vastpinnen op maar één enkel cultureel evenement en meldde me vlak voor de boterhammenpauze weer af als vrijwilliger. Thuis lag nog een aanzienlijke stapel met andere culturele uitspattingen op me te wachten. Ik maakte op dat moment niet graag keuzes en besloot gewoon alles te willen ervaren.

Op 17 december kreeg ik twee berichten van mijn vrienden persambtenaren. Vlak na elkaar verstuurd. Er zat welgeteld een uur en 31 minuten tussen. Het eerste stuk tekst berichtte over een bedrag van € 295.000 dat de gemeente wilde inzetten om de werkgelegenheid groter te maken. Het tweede ging over kerstactiviteiten op de Korvelseweg en de Besterdring. De twee ‘linten’ die richting het stadscentrum voeren. Ik kreeg het bericht namens de lintenmanager van de Gemeente Tilburg. Op dat moment werd me meteen duidelijk hoe ik het eerdere bericht moest interpreteren. Een deel van het gereserveerde bedrag was duidelijk al ingezet om iemand aan een al dan niet nuttige functie te helpen. Lintenmanager… Kon het nog gekker worden? Maar goed…. Cultuur! Op 19 december ging ik mee met een heuse lintentrein. Langs het culturele erfgoed van beide straten. Na verloop van tijd voelde ik me toch wat bekocht. Meer dan een reclamestunt van de winkeliersverenigingen was het niet. En ik hoefde niets te kopen. Ik stapte dan ook maar uit bij de halte ‘thuis’ om daar verder te bladeren door mijn cultureel verantwoorde persberichten. Die Jan Hamming me had beloofd.

In de weken die volgden, ontving ik persberichten over de overname van La Poubelle door Diamant, een uitnodiging voor de presentatie van de plannen over het project Aerospace en Maintenance Park Midden-Brabant, neergestreken ooievaars, de uitreiking van een lintje, het plaatsen van een blok ijs en een container met een auto erop op de Heuvel, uitslagen van vakantiedamtoernooien en nog veel en veel meer. Ik ben overal geweest, heb iedereen gebeld en alles gelezen. Op mijn route naar Culturele Verlichting. De koffie was lekker sterk en de praatjes heerlijk slap. Heel langzaam, maar toch vrij zeker, begon me het gevoel te bekruipen dat misschien niet helemaal alles wat ik had ontvangen in mijn Postvak IN, helemaal was wat ik van tevoren had verwacht. Sterker… Een grondige analyse later, kon ik niet anders dan concluderen dat werkelijk geen enkel persbericht van mijn vrienden ambtenaren in de buurt kwam bij iets dat ik op een traditionele manier cultureel zou kunnen noemen. Ik ben nu anderhalve maand lid van de persdienst van de Gemeente Tilburg. In mijn zoektocht naar cultuur. Misschien is het tijd geworden dat ik mijn zoekcriteria eens wat aanpas. Als de Wijzen van het Stadhuisplein me vertellen dat ze me bestoken met uitingen over cultuur, dan moet er wel iets mis zijn met mijn gedachte over wat cultuur precies is. Anders had ik deze berichtgeving wel verwacht. Zou je denken. Misschien moet ik mijn verwrongen ideeën maar eens herzien. Wellicht heeft de Gemeente of een andere instelling daar een fonds voor. Zodat ik mezelf ergens kan aanmelden om me te laten helpen. Zodat ook ik het Licht zie. En weet dat onze machtigste propagandamachine alles op alles zet om Tilburg als cultuurstad bekend te maken.

*Dit alles was bijzonder knap te noemen. Zeker gezien het feit dat de kinderboerderij nog niet eens bestaat. Maar goed, dat mocht te pret niet drukken.