Paul Vermee: “Bouw Cinecitta lag half jaar stil”

De verbouwing van het bioscoopcomplex van Cinecitta, dat officieel eind augustus 2014 open gaat, heeft meer dan een half jaar stilgelegen. Dat vertelt eigenaar Paul Vermee aan de vooravond van de opening van Cinecitta. Sinds eind juli worden er al wel films vertoond, en is het nieuwe restaurant geopend, op de plek waar vroeger zaal II zich bevond, alles zit nog in de opstart-fase. Een gesprek met deze bewogen Tilburger.

Paul, jij bent een echte Tilburger? “Jazeker, ras-echt. Mijn vader was bakker, aan de Piusstraat, en daar ben ik ook geboren. Hij had de zaak van zijn vader overgenomen. Familiebedrijf, zo ging dat toen. Hij was een erg goed mens, gaf veel weg, dat ging vaak op rekening en daardoor ging hij uiteindelijk in 1954 failliet. Maar jaren later kwamen mensen alsnog bij hem terug om te betalen wat ze aan hem tegoed hadden. Als bakkerszoon heb ik wel veel van hem geleerd, wat ik ook altijd in de praktijk toepas. Zoals “Je moet je beste klanten nooit het oudste brood verkopen.” En zo behandel ik ook mijn leveranciers. Daar zijn ze niet altijd even blij mee, maar daar ben ik heel strikt in. Ik kan dan een moeilijk mens zijn.” Paul lacht erbij.

“Onze maatschappij is een beetje doorgeslagen met regels, er is overal controle op. En daar is ook weer controle op. Ik weet niet of je Ricardo Sempler kent?  Dat is een Braziliaans ondernemer en die geeft zijn werknemers eigenwaarde en eigen verantwoordelijkheid, en dat is heel belangrijk. Met die achtergrond en filosofie heb ik in het verleden ook uitzendbureau ‘Eksakt’ opgezet. Maar we dwalen af… De kleuterschool heb ik gedaan aan de Oude Dijk en daarna zijn we verhuist naar de Marsstraat, vlak onder het toenmalige Maria-ziekenhuis. Daar heb ik Tilburg zien groeien, vanuit een landbouwomgeving dat het toen was en ik zag de oprukkende stad, en de aanleg van industrie-terreinen zoals  Kraaiven.”

“Het was een leuke buurt, de Planetenbuurt, waar ook veel Indische families woonden, zoals de familie Retel Helmrich. Leonard heeft later een spraakmakende reeks documentaires gemaakt. Van zijn vader kreeg ik nog fotografie-les. Het ontwikkelen van fotorolletjes, in de badkamer, helemaal verduisterd natuurlijk. Ook de familie Croes woonde vlak bij ons. Die families waren destijds geëmigreerd vanwege de politieke instabiliteit in Indonesië, na de onafhankelijkheid.”

“De lagere school heb ik daar ook gedaan, er waren toen nog zo’n zes van die houten noodgebouwen waar de klassen in zaten. Daar bewaar ik goede herinneringen aan. Van een leraar van de lagere school van toen, meneer van de Velden, kreeg ik laatst nog een mailtje, als steun voor het project waarmee ik met Cinecitta nu bezig ben. Hij was toen nog een jonge leraar. Hij maakte op de wand ook racekaarten, bijvoorbeeld van de Tour de France, wie dan als eerste eindigde van de klasgenoten, dat intrigeerde me enorm”.

“Daarna ben ik op aandringen van mijn moeder de HBS bij het Pauluslyceum gaan doen. Ik wou dat helemaal niet, want de LTS leek mij veel interessanter, maar achteraf ben ik erg blij met haar advies. Ik deed er veel aan sport, turnen, basketbal, fietsen en zwemmen. Toen wilde ik eigenlijk medicijnen gaan studeren, maar ik werd uitgeloot.”

“Mijn tweede keus was Journalistiek. Daar zit nog een verhaal aan vast. Ik kreeg Nederlands van Jordie, een moderne leraar,  en ik had nogal wat afwijkende boeken op mijn lijst staan; ‘Ik, Jan Cremer’ en zo. Hij werd ziek en zijn vervanger was een  frater die helemaal niet gecharmeerd was van mijn boekenlijst, en ik dreigde een 1 te krijgen. Er zat toen gelukkig wel een andere leraar bij het mondeling, en die vroeg me hoeveel ik nodig had om te slagen. Een vier, zei ik toen waarheidsgetrouw. Maar daar kreeg ik achteraf behoorlijk spijt van, want met die vier voor Nederlands werd ik dus niet toegelaten bij de School voor de Journalistiek in Utrecht. Het leven hangt zo met toevalligheden aan elkaar.”

“Ik werkte vroeger bij een benzinepomp en had ook al mijn rijbewijzen, en dacht toen, laat ik maar gaan solliciteren bij een transportbedrijf om internationaal vrachtwagenchauffeur te worden. Na een paar bedrijven bezocht te hebben kon ik aan de slag bij een bedrijf dat me beviel. Een weekeind later stond ik al met een truck in Napels en was op weg naar Cagliari. Toen ook nog over de oude Brenner richting Italië, als het slecht weer was in de winter moest ik zelf de sneeuwkettingen erom leggen, en dat als jong broekie, op mijn negentiende. Het waren gouden tijden.” mijmert Paul. “Wat ik jammer vind van die tijd is dat ik geen camera bij me had, of een dagboek heb bijgehouden, ik had er destijds tijd genoeg voor.”

“Na zo’n jaartje of twintig als internationaal chauffeur te hebben gewerkt, met ook veel reizen naar het Midden-Oosten en Irak, kwam de crisis tussendoor in 1982, de rente voor hypotheken was toen 13 procent, huizenprijzen waren gekelderd, en ik had ineens een schuld van 400.000 Gulden (± 180.000 euro) en daardoor ging ik bijna failliet.”

“Kijk, rijkdom zit aan de uitgavenkant, als je die op orde hebt, en je inkomsten groeien en nemen toe, bouw je vanzelf kapitaal op. Ik verdiende destijds als chauffeur behoorlijk veel geld. Meestal was ik zo’n drie maanden continu op pad, om dan een maand vrij te hebben. En ik maakte in die tijd nauwelijks iets op. Door de crisis in 1982 en de aankoop van een duur huis, was alles ineens verdwenen, en heb ik leren snijden in de kosten op een gezonde, goede manier. Op 1 januari 1990  ben ik een uitzendbureau voor chauffeurs begonnen:  Eksakt. Dat bedrijf heb ik samen met het personeel in 23 jaar uitgebouwd naar een middelgroot uitzendbureau. Toen ik in 2012 afscheid nam waren er 2.000 uitzendkrachten in dienst.”

-Hoe kwam je terecht bij de plannen voor de Cinecitta?  “Ik heb van 1982 tot 2000 naast de bioscoop gewoond, dus ik kende de eigenaren, Bert (Goessen) en Frans (van Beek) goed, en ik wist dat ze de bioscoop wilden verkopen. Maar ik had er geen interesse in, ondanks aandringen van een aantal vrienden. Ze liepen al een paar jaar met de verkoopplannen rond. Toen vroeg nogmaals een jeugdvriend of ik toch niet nog eens naar die plannen wilde kijken. En toen raakte ik geïnteresseerd. Ik dacht bij mezelf, als ik het niet doe, dan komt er weer zo’n zwerende rotte plek in de binnenstad, met appartementjes van 20 vierkante meter. Dat moet je hier helemaal niet willen. Bovendien ben ik van mening dat daar waar je je kapitaal verdient, je het ook moet uitgeven.”

“Ik heb er toen nog een half jaar over nagedacht en in 2009 heb ik Cinecitta gekocht met als voorwaarde dat Bert en Frans verder zouden gaan met de bioscoop. Daarna kwam Ruimte – X te koop en dat paste wonderwel in mijn plannen. Ik wilde een doorkijk en een tuin realiseren van de Willem II straat naar de Telexstraat, en bovendien in de voormalige zaal 2 een restaurant en Grand Café openen waarbij aan het originele plafond recht wordt gedaan.  Dus met Ruimte X zijn de drie plannen, restaurant en doorsteek en tuin, in elkaar geschoven. Eén grote zaal, de huidige Cinecitta 1 en twee bioscoopzalen in de voormalige Ruimte-X, met daarnaast twee multifunctionele ruimtes. Op 1 mei 2012 zijn we toen met de verbouwing begonnen.”

– Hoe ging het toen verder? Paul denkt even na. “Er ging van alles mis. Er werd asbest gevonden, het plafond kwam naar beneden, het dak stortte bijna helemaal in, de muren dreigden om te vallen; het pand bleek een grote bouwval te zijn. Er kleefden ineens zulke grote financiële risico’s aan dat ik heb besloten om de bouw stil te leggen, vooral ook vanwege alle contracten die ik met de aan- en onder-aannemers had.”

“Maar toen gebeurde er iets bijzonders. De onderaannemers vroegen helemaal geen geld, sterker nog, ze waren zelfs bereid tot compromissen.  Ik ben toen verder gaan nadenken en zo rond maart-april 2013 heb ik besloten het project voort te zetten en wekelijks intensief te gaan volgen.  Het liep vanaf toen van een leien dakje en op 12 september 2013 hebben we bekend gemaakt in de stad, dat we in de zomer van 2014 zouden gaan openen. Op dezelfde dag ging de aannemer failliet.” Paul zucht eens. “Maar hij was de beste in het vak, dus met hem wilde ik graag verder. De bouw kon vervolgens pas weer van start op 15 november 2013 en toen is het supersnel gegaan, met dit allemaal als resultaat.”

Paul wijst om zich heen, we zitten in het restaurantgedeelte van Cinecitta, onder het plafond van wat vroeger Cinecitta 2 was. Er hangt een grote kroonluchter met Venetiaans glas aan het plafond.

“In de tussentijd hadden we geluk dat we met Cinecitta konden doordraaien in de Filmfoyer. Dat hebben Bert Goessen als programmeur, en Marie-Thérèse Blomme als interim-manager geweldig gedaan, met hulp van vijftien vrijwilligers. In anderhalf jaar tijd is er geen verlies gedraaid. Nu we hier weer open zijn, blijven we de bioscoop draaien met de voordelen van onbekommerd film kijken; er zijn geen reclames, behalve misschien wat huishoudelijke mededelingen, er is geen pauze, en je mag je drankje mee naar binnen nemen. Het valt me op dat veel mensen dat nog niet weten. En dan kun je na afloop hier altijd nog een drankje of hapje nemen.”

“Wat ook nieuw is de gewijzigde sluitingstijd bij de fiets-parkeerkelder in de IJzerstraat bij Pieter Vreedeplein. Die blijft speciaal voor Cinecitta nu tot 12:30 uur open. Hier buiten mogen geen fietsen staan.”

“In het restaurant en het Grand Café willen we zoveel mogelijk met natuurlijke en biologische ingrediënten gaan werken. Het is toch werkelijk van de zotte dat bijna alle producten in de supermarkten vol zitten met E-nummers. Heb je wel eens gezien waar die E-nummers voor staan? Natuurlijk is het in veel gevallen niet. Paul Leeuwe is de Chef-kok en die is bezig met een gerechtenlijst, met gezonde producten, ook voor vegetariërs.”

– En de toekomst? Paul Vermee lacht. “Ik blijf dit zeker nog wel vijf jaar doen. In tegenstelling tot mijn werk als chauffeur en bij het uitzendbureau krijg je hier wel complimentjes, dat maakt het werk een stuk leuker. Ik had nog nooit ervaring in de horeca, maar dit bevalt me wel.  We gaan van Cinecitta een succes-nummer maken.”