Al bijna vier jaar lang publiceert de Tilburger Peter van den Besselaar dagelijks een foto van en over Tilburg op zijn website Tilburg Daily Photo. Waar voorheen veel (hoofd)steden een dagelijkse fotoblogsite kenden, zijn er nu wereldwijd nog maar een paar honderd van over, waaronder New York, Manilla, Parijs en dus Tilburg. In Nederland zijn de dagelijkse fotoblogs van steden op één hand te tellen. Sinds maart 2012 selecteert hij speciaal voor Tilburgers.nl een foto van de week. We spreken af in Café Anvers.
“Ik ben een echte Tilburger, en ben geboren in de Kapelstraat. Dan ben je geloof ik een Goirkenaar.” steekt Peter van wal en hij lacht erbij. “Maar al vrij jong zijn we verhuisd naar de Besterd, en kun je me beter een echte Besterdse noemen. Ik woon nu in de Blaak, ben communicatiespecialist en werk in Eindhoven, maar Tilburg is mijn grote liefde.”
“Ik ontdekte allereerst Paris-Daily-photo, van een van mijn geliefde steden, Parijs. Sinds 11 maart 2005 publiceert daar Eric Tenin een dagelijkse foto over het leven in Parijs. Dat fascineerde me buitengewoon. Overigens is de link met Parijs een bijzondere. Tilburg en Parijs delen de patroonheilige, Sint Dionysius, in het Frans Saint Denis. De kerken van de parochies het Goirke en het Heike zijn aan hem gewijd.
Ik heb daarna weken, maanden lopen denken, kan zo iets ook in Tilburg. Want het is natuurlijk niet niks, elke dag een foto van de stad. Elke dag op pad, in weer en wind, en elke dag via de software van blogger een nieuwe foto online. Bovendien, ik hou enorm van de journalistiek. Ik wil ik ook iedere dag een verhaaltje bij de foto. Een klein stukje om de foto de context te geven, of het is soms ook andersom de tekst zijn foto te geven. Dat zijn mijn uitdagingen. En ik hou niet zo van de computer, ik zit er voor mijn werk al veel achter, en wil niet altijd in mijn vrije tijd er gebruik van maken.
Met deze gedachten liep ik zo in het najaar van 2009 te spelen, en besloot om die dagelijkse foto-blog van Tilburg te gaan maken. Na wat voorbereiding ben ik vlak voor de verjaardag van Peerke Donders op 27 oktober in 2009 begonnen.”
“Wat drijft de dagelijkse fotoblogger van de stad?” Even een stilte, maar al snel komen de verhalen in rap tempo. “Toen ik een paar jaar bezig was heb ik een ontmoeting geregeld met ‘collega’s’, mensen die ook een blog van een stad maken. Zo was er Ineke uit Rotterdam, die er overigens nu mee gestopt is, een kunstcollectief uit Gouda, die zich Half Gouda noemen, Jeroen van Daily Photo Venlo en nog een paar mensen.
Het was een soort High Tea en, bijzonder opmerkelijk, zonder dat we elkaar kennen hebben we meteen uren achter elkaar gepraat. Alsof we elkaar al jaren kenden. Iedereen had een andere achtergrond ook, kunstenaars, planoloog. Alle onderwerpen waar we mee worstelen kwamen op tafel. Bijvoorbeeld, besteed ik wel genoeg aandacht aan alle wijken van de stad? Kom ik wel genoeg in Tilburg Noord, de Spoorzone of in de Reeshof, of in het zuiden? Ik probeer daar altijd wel rekening mee te houden. Hoe ga je met mensen op foto’s om? Lange sluitertijden om ze onherkenbaar te maken, want dan worden de mensen vaag? Welke standpunten en perspectieven neem je in tijdens het rondlopen in je stad? Mijn mede-bloggers bleken ook allemaal met deze vragen te worstelen. En het was heel leerzaam om hierover van gedachten te wisselen.
Tijdens die bijeenkomst kwam ik er ook achter dat je dagelijkse berichten kunt klaarzetten met een timer. Dat was een openbaring. Vooral in het eerste jaar van de Tilburg Daily Photo ervoer ik de druk om elke dag rond 24:00 klaar te zitten om een foto met artikel online te zetten. Nu kwam ik er achter dat je dit gewoon kunt instellen waardoor je de berichten kunt klaar zetten. Ik kan je vertellen dat er toen een pak van mijn hart afviel. Het maakte mijn dagelijkse werk een stuk eenvoudiger, speelser, makkelijker.
We hebben tijdens die ontmoeting over veel zaken gepraat, en ook de vraag waarom, om op je vraag terug te komen.” Peter gaat eens recht zitten. “Waarom doen we dit? Om uiting te geven aan verwondering en verbazing, soms ook kritiek. Beter kijken maakt gelukkig. In mijn geval speelt zeker een rol om mensen gelukkig te maken. Om rode puntjes uit te zetten en als lijntjes met elkaar te verbinden. Zo publiceer ik ook regelmatig over het ‘Geluk’, ik heb daar een thema van gemaakt, zoals Jeroen uit Venlo een thema heeft gemaakt van verlaten winkelwagentjes. Vraag is bij mij altijd, wat is in een stad typisch, en hoe breng ik dat naar buiten. Wat me wel verbaasd is dat men mijn blog vergelijkt met Tilburg Promotie, wat het dus niet is. Mensen hebben de neiging om alles in hokjes te stoppen. Dus als je met een frisse en positieve blik de stad bekijkt, val je meteen in het ‘Promotie’hokje. Storend”
“Heeft het schrijven van deze dagelijkse foto-blog je veranderd?” Peter denkt even na. “Bij mijn inleiding van de weekfoto op Tilburgers.nl staat een quote van de Tilburgse kunstenaar Kees Mandos (1913-2001) die als motto had “Als ge ‘t hier nie ziet, ziede ‘t daor ook nie”. Dat kun je ook wel mijn lijfspreuk noemen. Kijk eens wat verder dan de dagelijkse platgetreden paden. Elke hoek, elk mens, heeft iets anders, iets unieks. Vroeger keek ik oppervlakkiger. Ik heb altijd wel heel graag kunstenaar willen worden, maar mijn decaan heeft me dat uit mijn hoofd gepraat. Het heeft me geen trauma opgeleverd, maar ik heb wel een levenslange diepe belangstelling en bewondering voor kunst eraan overgehouden.
Door de dagelijkse foto kijk ik ook selectiever, je reageert ook op de reacties die je krijgt. En ik vind het leuk dat mensen moeten puzzelen waar precies de foto gemaakt is. Zo kwam ik laatst op en exotische markt in Antwerpen. Ik heb een markt-gen, net als mijn dochter. Een markt is voor mij pure ontspanning. Ik heb een creatieve geest, een brein dat nooit stopt, behalve op de markt. Ik kijk rond, verwonder me, maak een praatje. Ik hou van de levenslust die van een markt afstraalt, de likeur die men schenkt, dat mag daar gewoon in Antwerpen. Het brood, de oesters, de olijven, de verschillende geitenkaasjes. Heerlijk. En dan kom je thuis met zo’n geitenkaasje, blijkt het hier in de buurt gemaakt te worden. Van dat soort bijzonderheden en toevalligheden, daar geniet ik van.
Ik ben verknocht aan Tilburg. Als je jong bent, en ambitieus kijk je graag over de gemeentegrenzen, en dat heb je zo’n periode ‘Tilburg is niks’. Maar na een tijdje trekt dat heel erg bij, Tilburg is wel een bijzonder stad, met bijzondere mensen, waar bijzondere dingen tot stand komen. Ik hou van grote steden, en bezoek ze graag, maar nooit langer dan maximaal een week, anders mis ik Tilburg te veel.
Ik schreef in mei een gedicht over de stad toen ik in Amsterdam was ‘echte liefde’
Danzigerkade, turen over het IJ,
Amsterdam mijmert
Bij het water
Reflecties van mij
Lijnbaan, bij Donner snuffel ik rond
Rotterdam, zonder ophef – in flow
Wereldstad, de havenmondAvocado’s kopen in de Kanaalstraat
Denkend aan shrimps
Utrecht, ja, Utrecht aan zee dromen
Maar geen gevoel zó
Overweldigend, dan de jas
Die me warm omsluit
In Tilburg terug te komen
In Tilburg is veel gesloopt. Het bestuur van de stad dient zorgzaam te zijn maar ook vernieuwend. Volgens mij is op het Stadhuis al besloten dat de fontein van Joop Beljon op het Willemsplein moet verdwijnen. Ik zou zeggen, doop hem om naar Becht-fontein’ zodat die Fontein een monument is dat herinnert aan wat verdwenen is. Het is geen mooi monument, maar kenmerkend voor die tijd en wat je er ook van vindt, daar moet je als bestuur zorgzaam en zorgvuldig mee omgaan.”
“En tot slot, de toekomst?” “De daily photoblog van Tilburg ontwikkelt zich organisch, het groeit op natuurlijke wijze.
Het is wel dwingend, elke dag een foto en artikel, en dat is ook de reden dat er zoveel afhaken die een dagelijkse fotoblog van een stad hebben opgezet. Want is het ooit klaar? Het hangt heel erg van de persoon af, waar ligt je belangstelling. Ik zie het niet als een dwang, als creatieveling, maar meer als inspiratie. Ik loop rond, zie onderwerpen, geniet van het typische Tilburgse dialect ‘en ut kostte gin geld’, al ben ik wel vaak ontevreden over mijn teksten. Ik zou zo willen kunnen schrijven als A. L. Snijders, met zijn ZKV’s (Zeer korte verhalen).”