Rotzooi

Probeer eens met een ouder persoon een klassiek concert te bezoeken in onze daarvoor bedoelde zaal in Tilburg. Die architectonische misvatting naast de Schouwburg bedoel ik.

Zeker in deze wintermaand is het een ramp iemand van boven de 80 daar naar binnen te loodsen. (Of nog zwaarder: naar buiten.)

Een aantal jaren geleden heb ik me eens een middag mee op stap laten nemen door de organisatie TOG, die de toegankelijkheid van gebouwen en openbare plaatsen in de stad regelmatig onder de loep neemt. De zeer slechtziende man die mij door het centrum leidde, legde uit dat grijs en zwart in het straatbeeld hem ernstig in problemen brengen. Hij lazerde dan ook bijna voorover de fietsenkelder op De Heuvel in. Laten grijs en zwart nu juist de hoofdkleuren zijn geworden in het Tilburgse straatbeeld.

Zo ook rondom de Concertzaal. Niet te zien, met beperkt zicht, dat daar in die grijze massa ook nog verhogingen liggen, of dat er afstapjes zijn. Hoe kom je hier met een rollator binnen, vroegen tientallen andere ouderen zich recent met onze oude moeder af, toen zij naar dezelfde operettevoorstelling gingen. En hoe haal je op tijd het toilet, eenmaal in de zaal? En koffie drinken gaat al helemaal niet. Want er staat geen hond op uit het beperkte aanbod stoelen in de foyer. De tocht naar beneden na afloop, terug naar de garderobe, is vrijwel niet te doen. Zeker niet met de al maanden herhaaldelijk falende lift.

De zorg voor de klant in het centrum laat tegenwoordig op vele fronten te wensen over.
Slechts een enkele vriendelijke winkelier maakt na een sneeuwbui zijn stoep schoon. Bij de meesten is het bagger voor de deur. Ik sla die winkels over. Op de markten is het niet veel beter. De marktkramers en ook hun klanten zouden toch minimaal mogen verwachten dat een Koningsplein of welke ander terrein dan ook, schoon is geveegd voor de handel er op gaat. Niets is minder waar: een vieze natte drab daar waar de verkoper niet zelf de sneeuw heeft geruimd. “En we betalen wel voor onze plaats”, vertelt een van hen.

Voor onze Tilburgse ouderen is het vermoedelijk beter helemaal weg te blijven uit het winkelhart schreven we al eens eerder. Als de stoepen al niet spekglad zijn, dan staan ze de hele week wel vol vuilcontainers van vijf verschillende afval-inzamelbedrijven, of de trottoirs liggen vol stront, naast McDonald-rotzooi of de stoep is geblokkeerd door een rij pizza- en sushi scooters en hamburgerbrommers.

Niet alleen de Tilburgse middenstand rotzooit maar wat aan. Ook de NS maakt het de klant steeds moeilijker voor het OV te kiezen. Als buitenlander is het systeem vrijwel niet te doorgronden merkte ik vorige week. Een gezin trachtte aan de man achter de balie uit te leggen dat zij niet begrepen waarom de ov-kaart van moeder het niet deed. Vader had er geld op gezet, maar toch kreeg zij geen toegang tot het perron.

De beambte bleef achter zijn verdedigingslinie zitten, verloor zijn geduld omdat de man hem weer niet begreep en schakelde over naar een andere klant. Buiten het kantoor vroegen we het gezin hun kaart op de lezer te leggen. ‘Saldo 0’, zagen we. Maar hij had er 20 euro opgezet, wierp de vader tegen. Opnieuw naar binnen. De beambte controleerde de kaart. Inderdaad, de man had er de dag ervoor 20 euro opgezet, maar na een ritje van station Centraal naar West was mevrouw vergeten ‘uit te checken’. Ze begrepen er niets van. Al dat geld weg. We hebben het uiteindelijk letterlijk uitgetekend op een velletje papier: een poortje: inchecken, een treintje, uitstappen en dan naar een paal: uitchecken. Vervolgens kregen ze een telefoonnummer. Daar mochten ze proberen hun geld terug te krijgen.

Vanwege de pinautomaten van de NS zijn er blijkbaar nu betaalpasjes in omloop met een speciaal haakje eraan. Immers die pasjes moet je zo diep in het gleufje duwen dat je die er met iets dikkere vingers niet meer uitkrijgt. Volgens een vriendin lukt dat ook veel ouderen met gewone vingers al veel langer niet als zij minder kracht in hun handen hebben gekregen. Maar dat is niet erg. Die bejaarden kunnen immers op die donkere schermen van de NS toch al niet lezen wat en hoe ze moeten pinnen. De cijfers zijn niet te zien. Oudjes pinnen niet, die blijven in Tilburg beter thuis.