“Miel Blok is Tilburger en auteur van het boek ‘Ik ben mijn beste vriend‘. Hij heeft een wekelijkse column op Tilburgers.nl. Daarnaast is hij eigenaar van communicatiebureau ’t Schrijfblok. “
“Sent to prison by a military court for a crime they didn’t commit, these men promptly escaped from a maximum security stockade to the Los Angeles underground. Today, still wanted by the government, they survive as soldiers of fortune. If you have a problem – If no one else can help – and if you can find them – maybe you can hire the A-Team.” Ken je hem nog? De opening van misschien wel de meest briljante televisieserie ooit? De voice over wordt bij het inleidende verhaal begeleid door geluiden van helikopters. Om maar te benadrukken dat de heren vrijheidsstrijders rechtstreeks uit oorlogsgebied kwamen. Vervolgens brachten ze hun strijdtactieken ten tonele in de diverse achterlanden van de Verenigde Staten. Geweldig! Ik spaarde vroeger zelfs de plaatjes. De serie heeft mijn geest wat vertroebeld. Dat wel. Vooral het laatste jaar. De oorlogsbeelden van het begin van iedere A-Team episode komen steeds vaker terug.
Je bent wat je kijkt. Of zoiets. Zoals je bent wat je eet. Ik geloof er wel in. Zeker het laatste jaar. Ik heb vroeger teveel naar het A-Team gekeken. Ben zelf een soldaat geworden. Teruggekeerd uit oorlogsgebied en gezegend met op zijn minst drie ons Shell Shock. Ik hoor dingen die niet bestaan, voel mijn huis op gezette tijden trillen alsof we ook in Tilburg dagelijks aardbevingen hebben en ik begin een beetje paranoïde te worden. Iedere avond weer. Het is om nog gekker van te worden en ik overweeg serieus een iglo op de Noordpool.
“Ze komen me halen!” Die gedachte raast tegenwoordig vrijwel dagelijks door mijn hoofd. De reden is natuurlijk simpel. Ik ben tijdens de Vietnam-oorlog schuldig bevonden aan kapitale misdaden en word sindsdien gezocht door de Amerikaanse MP. Ik slaap tegenwoordig onder mijn bed, durf de gordijnen niet meer open te doen en ga vermomd naar de supermarkt. Veel gekker moet het niet worden.
Vanmorgen werd ik wakker en kroop ik onder mijn bed vandaan. Ik had mezelf weer een nacht uit de klauwen van het militaire regime weten te houden. In een vlaag van verlichting besloot ik om de tegenaanval in te zetten. Het werd tijd om eens wat informatie in te winnen. ‘Intel’, noemen ze dat in het Amerikaanse leger. Geen beter mens dan een goed voorbereid mens. Mijn buren hoorden de helikopters vast ook. In al hun onschuld hadden ze misschien zelfs wel geklaagd over het geluid. Zoals vaker in het leven, moest een online zoekmachine me antwoorden geven.
Dat had ik eerder moeten doen! Het had me een periode van angst en achtervolgingswaanzin gescheeld. Pagina’s vol klachten zag ik. Allemaal terug te leiden op de sluiting van een aantal Nederlandse militaire vliegbases in 2008. Zo las ik. Het opende mijn ogen. Wat nou, Amerikaans leger? Wat nou, krijgsraad die me zou veroordelen? Shell Shock? Nee hoor. Het waren vliegmachines van ons eigen leger. De muis die af en toe probeert te brullen. Gezellig staan ze tegenwoordig samen op vliegbasis Gilze-Rijen.
Een helikopter moet af en toe vliegen. Anders gaat ‘ie roesten. Ik begrijp het helemaal. Behalve gevechtstoestellen kwijtraken in Libië, heeft ons leger niet zoveel om handen. Ze vliegen wat rondjes om maar genoeg brandstof te verbruiken om volgend jaar weer een budget te krijgen. En die rondjes… Jazeker! Die vliegen ze boven Tilburg. Al een tijdje. Ons stadsbestuur heeft geklaagd bij het Ministerie van Defensie. Erg veel indruk maakte het niet.
SP stond uiteraard weer op de barricades op te protesteren. Ook hier: niet het gewenste resultaat. De Apaches en Chinooks vliegen me nog steeds letterlijk om de oren. Iedere avond weer. De kopjes en schoteltjes rammelen uit de kasten, brullende geluiden overstemmen zelfs het begin van iedere aflevering van The A-Team en zoeklichten doen het lijken alsof de zon weer is opgekomen. Lekker is dat. En ik maar denken dat….
Zullen we helikopter gewoon verkopen? Dat is altijd nog beter dan kwijt maken in de woestijn in Noord-Afrika. Verder doen onze soldaten er volgens mij weinig nuttigs mee. Van de opbrengst zou het Ministerie van Defensie wellicht wat nieuwe huisraad kunnen kopen voor een ongetwijfeld groot aantal Tilburgers. Hef het leger maar gewoon helemaal op. Waar hebben we het nog voor nodig? Minister Hillen is al druk doende om zichzelf naar buiten te werken. Duitsland laat ons vast nog een tijdje met rust en zandzakken vullen tijdens Limburgse overstromingen, zou een prima taakstraf zijn.
Nederland is tijdens militaire operaties altijd een beetje het jongetje geweest dat als laatste werd gekozen voor een potje voetbal. Misschien moet dat jongetje gewoon eens toegeven dat hij niet kan voetballen. Dat is helemaal niet erg. We zijn beter in andere dingen. Korfbal, bijvoorbeeld. Waarom zouden we ons nog belachelijk maken? “Beste meneer Hillen. Als ik u beloof dat ik nooit meer naar The A-Team kijk, zegt u dan toe dat we stoppen met voetballen tegen grotere jongens?” Het lijkt me heerlijk om weer eens een avond zonder bevingen te beleven. Ons eigen falen toegeven is een groot goed. Ophouden voordat het echt zieliger wordt, is nog grootser. En als we een keer een probleem hebben dat een militaire oplossing nodig heeft… “If no one else can help – and if you can find them – maybe you can hire the A-Team.”
