Er zijn mensen die ons eigenlijk maar een stelletje azijnzeikers vinden.
We klagen, zijn cynisch en geven alleen maar af op Tilburg. Soms zie en hoor je ze denken: “Waarom schrijven deze lieden eigenlijk op Tilburgers.nl?”
Die vraag is snel beantwoord. Je geeft namelijk het eerste, het meeste en het hardste af op het gene dat je het meeste lief hebt. Als het je niets meer interesseert, neem je immers de moeite niet meer. Je sluit het boek en richt je aandacht op datgene dat je wel kan boeien.
En Tilburg boeit hoor, mensen!
Het is natuurlijk gewoon uitermate knap dat je als degradant ruim een maand voor de nieuwe competitie ‘gewoon’ 3500 seizoenkaarten verkoopt! In feite sla je alle critici daar keihard mee om hun oren. Hoezo geen bestaansrecht?!
Dat een lokale politica niet eens de ballen heeft om te reageren op onze liefdesbrief, zeker niet nadat we onze email-adressen en persoonsgegevens op haar verzoek hebben verstuurd zullen we dan ook maar als stilzwijgend brevet van onvermogen beschouwen. Oh nee, doen we het weer! Foei!
Sorry, we blijven positief deze week!
Want hoe verguld met trots zijn wij als wij ons bij Prins Heerlijk in Tilburg laten verwennen?!
Zoals iedereen weet is Prins Heerlijk een leer-werkbedrijf voor mensen met een verstandelijke beperking. Dit kan dus gewoon in Tilburg en ook gewoon nog eens op twee A-locaties! Naast het maatschappelijk verantwoorde aan deze hele onderneming, krijg je er ook nog eens echt waar voor je geld. Stap gewoon eens binnen aan de Katterug. Vraag eens aan de medewerker of deze een lekker kaasje voor een speciale gelegenheid heeft. De productkennis van deze medewerker zal je verbazen en het enthousiasme van de medewerker werkt nog aanstekelijk ook! Geen wonder dus, dat juist onze kroonprins zich naar het Zonnige Zuiden liet afzakken om Prins Heerlijk in hoogsteigen persoon officieel te openen.
Afgelopen weekend gingen we eens kijken in de nieuwe pianobar in Tilburg. Overal hoorde je alweer de kritische verhalen. “Da’s toch niks voor Tilburg!” enne “Die houden het hier nooit lang vol!”
Je kunt er na een eerste weekend niets van zeggen, maar als de opkomst, sfeer, gezelligheid en muzikaliteit van dit weekend een voorbode zijn, hebben we als Tilburg een echte topattractie en trekpleister bij.
De Tilburgse kermis staat voor de deur! 10 dagen is Tilburg ’the place to be!’ met, voor ons, als hoogtepunt roze maandag. Één dag is Tilburg homohoofdstad van de wereld. Een stad waar geen plaats is voor onverdraagzaamheid, een stad waar ineens iedereen elkaar accepteert zoals hij/zij is en in elkaars waarde laat, een stad zoals John Lennon het misschien wel voor ogen had in zijn ideale wereld. Fuck San Francisco!! Tilburg, daar moet je zijn geweest!
Hebben we nog meer? Jazeker! Zoals we al benoemden in onze column “Paradijsvogels”, is Tilburg ook altijd een bijzonder vriendelijke gemeente gebleken voor mensen die net niet binnen de normen van de maatschappij vallen. We kennen ze allemaal en hebben ze ook altijd in hun waarde gelaten. Zot Joke, Rooie Stien. Prachtige mensen, echte paradijsvogels!
We kunnen ons nog goed herinneren hoe Joke bij ons in de buurt woonde. De oudste van ons kuierde vaak met Joke mee.
Ben zelfs nog weleens verloren geweest. Sam was weg. Onze ouders in paniek en jawel hoor, Sammy werd al kuierend met Joke aangetroffen. Samen in dezelfde houding met de handen op de rug, het hoofd gebogen en de ogen naar de grond. Deze man was op geen enkele manier een bedreiging. Wel erg beschadigd en getraumatiseerd, maar daar had je als kleine jongen geen benul van.
Joke zag je genieten van een draaiorgel, wie het kleine niet eert…….
Het boogje om zijn huis uit ‘angst’ een emmer water op je hoofd te krijgen, we missen het soms!
Sam is zelfs nog eens als één van de weinigen bij Joke thuis geweest.
En Stien, Rooie Stien. Ook een bekende van ons. Wat een prachtig mens!
Als er politie in de stad was, was Stien daar bij. Achterop de motor!
Wanneer Sinterklaas weer in het land was, was Stien daar bij.. Op zijn schimmel.
Of ze nu daadwerkelijk een baksteen in haar handtas had kunnen we bevestigen noch ontkennen, maar feit was dat niemand durfde te sollen met Stien!
We zijn haar nog steeds dankbaar voor die keer dat we bij Clemens van Bracht in de platenzaak stonden. We zagen een button van Elvis Presley liggen. De button kostte een gulden. Van ons zakgeld was nog 50 cent over, omdat de rest aan Panini-voetbalplaatjes was uitgegeven bij Lotje aan de Korvelseweg.
Clemens, waarmee we overigens later een erg goede verstandshouding kregen, stelde zich onvermurwbaar op. Een gulden is een gulden. Waarschijnlijk had deze Deurzakker een vooruitziende blik als het gaat om omzet genereren in de platenbusiness, dus die dacht: “Wat ik nu kan scheppen, schep ik nu op!” en natuurlijk “Probeer maar eens een Elvis-button te downloaden!”. Geef hem eens ongelijk?!
Stien hoorde dit tafereel aan en wierp zich op als ware redder in nood! Als een schooljongen werd Clemens mieters hard op zijn punt gezet: “Gift dieje jongen tòch dè Elvis-ding veur vèftig cent!” We zijn haar nog steeds dankbaar. Als we goed zoeken, vinden we die button vast! In de oude doos bij de handtekening van Henny Vrienten en de plectrum van Rinus Gerritsen.
Tilburg is onze grote liefde, met al haar tekortkomingen meegenomen.
De, qua grootte, zesde stad van Nederland voelt aan als een dorp. Een klein dorp waar eenieder elkaar kent, direct of indirect.
Wanneer we de regio, die door zichzelf ‘de parel van het zuiden’ genoemd wordt, verlaten over de snelweg (en dit zou zomaar een woordgrapje kunnen zijn) staat onze stad trots aan de horizon. Fier, met Westpoint als ijkpunt links van de A58.
Tilburg is dat te ver doorgefokte lelijke hondje met een overbeet dat je vier jaar geleden uit het asiel hebt meegenomen en dat beestje is, na haar eerste lik over je wang, niet meer van je zijde geweken.
Tilburg heeft ons onder haar vleugel, met een vleugje IFF, grootgebracht en gemaakt wat wij zijn: Trotse kruikenzeikers met al onze tekortkomingen!
T je bent er.
Tilburg wij zijn er… THUIS!!
