Water

Het was weer een mooi feest op Mundial. Onverwacht leuke muziek, en natuurlijk stralende zon met mooie temperaturen.
Ook de talkshow Mundial Airport die ik tijdens het festival mocht leiden was viermaal bijzonder. De sessie met minister Ploumen, waarin SP-statenlid Veerle Slegers zich danig weerde met Maria Kint aan haar zijde, leverde boeiende inzichten op over de toekomst van onze ontwikkelingssamenwerking na 2015.

Kint, geboren en getogen in Loon op Zand, is een soort heldin in Zuidelijk Afrika, waar ze al jaren woont en meerdere malen ‘prijzen pakte’. Zij paart zakelijk inzicht aan praktisch handelen. Een zeer gedreven en warm mens.
Speciaal was ook de inbreng van Ilco van der Linde, bedenker van MasterPeace. Hij mocht recent een onderscheiding bij de VN in New York komen ophalen, voor het meest innovatieve vredesinitiatief ter wereld. MasterPeace wil via culturele activiteiten – zang, dans, theater, film – voorkomen dat er gewapende conflicten uitbreken. Enkele honderdduizenden mensen hebben zich al aangemeld als lid, per dag komen er 500 nieuwe leden bij. Onder hen vele wereldsterren.
Zo hadden we dit weekeinde veel gasten uit de regio die bijzondere verhalen hadden te vertellen. In de sessie over armoedebestrijding zat Hans van den Heuvel, bijvoorbeeld. Nu werkzaam op de ambassade in Ethiopië, maar daarvoor heeft hij al vele landen achter zich gelaten.
Hij vertelde over een ontmoeting in India die hij nooit meer van zijn netvlies krijgt. In de vroege ochtend, aan tafel. Elke dag hetzelfde tafereel: de familieleden bepalen die ochtend wie van de aanwezigen die dag mag eten.
Ook dat is Mundial. Niet alleen het mooie feest, een vol gazon vol Oranjesupporters en een snoeiharde Japanse band in de Koepelhal.
Het zijn ook de verhalen over die mensen van ‘ver’ die niet te eten of te drinken hebben, die tientallen miljoenen vluchtelingen waar wij nauwelijks bij stilstaan, of er moet ergens een kerstactie in een glazen huis plaatsvinden.
Als ik dan door een straatje fiets waar bewoners hun gazonnetje overdadig sproeien omdat het gras anders een beetje zou kunnen verkleuren, dan baal ik.
Ik baal omdat ik te slap ben om aan te bellen en ze te vragen de kraan uit te zetten. Immers kraanwater is om te drinken, niet bedoeld om weg te laten lopen op een paar armzalige grassprietjes die uiteindelijk vanzelf weer groen worden.
En ik baal omdat je na zo’n mooi weekeinde beseft dat al ons gepraat over ‘voetafdrukken’, solidariteit, duurzaamheid en mededogen in dit tijdsgewricht blijkbaar totaal nutteloos is.
Hoe idealistisch en bijzonder de boodschappers ook mogen zijn.