“When the music’s over, turn out the lights.” – Het einde van De Feestboerderij.

Miel Blok is Tilburger en auteur van het boek Ik ben mijn beste vriend. Zijn tweede boek met CD en applicatie, ‘Feel good, Arie-Wubbo‘ komt uit op 15 oktober van dit jaar. Hij heeft een wekelijkse column op Tilburgers.nl. Daarnaast is hij eigenaar van communicatiebureau ‘t Schrijfblok

Jim Morrison wist het in 1967 al. Aan ieder feest komt ooit een eind. Het laatste deel van mijn drieluik over de Tilburgse horeca gaat over het afscheid van een kroeg die ik zelf graag als legendarisch bestempel. Een groot woord. Voor een klein café. De Feestboerderij in de Oranjestraat. Van september 2000 tot juli 2011 het heiligdom van Lonneke van Dijk en William Krijnen. Koud bier en half comateus lallende mensen. Bloemetjes op de bar en een grote plastic penis aan de muur. Artiesten die de classificatie “C” nog niet mogen dragen en 365 dagen per jaar kermis. Muziek waar ik blaasontsteking van zou kunnen krijgen en mensen die me hartelijk ontvingen. Het is niet meer. The music’s over and the lights are out.

Op de meeste boerderijen moet een mens gewoon hard werken. Voor feest is zelden tot nooit tijd. In De Feestboerderij wel. Denk ik. Al leek het vaak alsof feestvieren ook verdacht veel arbeid vergde. Arm op, arm neer. Arm op, arm neer. In gestrekte draf richting het eind van een avond, de bodem van mijn portemonnee en het afscheid van mijn nuchtere toestand. Een mens moet iets, om de muziek niet te hoeven horen. Hoe ik met regelmaat verlangde naar Jim Morrison’s zalvende woorden en de begeleidende muziek van zijn Doors! Maar goed. Een mens kan niet alles hebben. Tien jaar lang kwam ik er met grote regelmaat. Omdat ik houd van regelmaat. Niet vies ben van een fuifje en ben opgegroeid tussen de boerderijen. Je zou het een bijna perfect huwelijk kunnen noemen!

Een huwelijk dat voorbij is. Dat dan weer wel. De Feestboerderij gaat over in andere handen. Ik weet niet precies hoe ik me erbij moet voelen. Een beetje als een kind dat na de scheiding van zijn ouders binnenkort voor het eerst mee moet naar de nieuwe vriend van zijn moeder. Om eens een dwarsstraat te noemen. Gelukkig ben ik meerderjarig. Ik ga mooi niet mee! Het feest was mooi, het feest was geweldig. Maar nog meer? Neen. Ik kwam vooral omdat de uitbaters van het feestpaleis me altijd welkom lieten voelen. In tegenstelling tot een heleboel andere dranklokalen in Tilburg. Dus muziek die me misselijk maakt, net iets te schaars geklede vrouwen die ik niet mee zou durven nemen naar mijn ouders en de hoon van sommige van mijn vrienden, deerden me helemaal nada. Aardige mensen verdienen mijn klandizie meer dan barmalloten die me geen blik waardig gunnen. Daarom: een frequente gang naar De Feestboerderij.

Afgelopen zondag was wat ik Het Laatste Avondmaal zou kunnen noemen. Al begon het al in de middag. We (jazeker, er zijn meer mensen die er graag kwamen) trokken opgetogen en ruimschoots op tijd richting de Oranjestraat. Feest! Voor de laatste keer. Dat was een beetje een domper. De menigte zwol aan. Om te bewijzen dat wij toch echt niet de enigen waren die er graag kwamen. Let’s go out with a bang. Dat was van tevoren mijn gedachte over de middag en avond. Ik stelde mezelf van alles, maar niet teleur. Anderen leken mijn voorbeeld te volgen. De avondprogrammering telde liefst drie zangers van het Nederlandstalige lied. Ik geloof dat ik de eerste zinnen van artiest 1 nog heb meegekregen. Daarna wonnen drank en melancholie het van me. Ik moest naar huis. My lights turned out before the music was over. Jim Morrison zou niet trots op me zijn geweest. Maar goed. Een ‘bang’ was het wel.

Ik ben die avond, op mijn tandvlees, nog ergens anders geweest en heb daar vooral wel en zo luid mogelijk tegen iedereen verteld waar ik ben geweest. Tegen mensen die De Feestboerderij cultureel onverantwoord vinden. Tja… So be it. Ik heb me er nooit door laten tegenhouden. Maar nu dus wel. Vanaf vandaag bestaat De Feestboerderij niet meer zoals het ooit was bedoeld. Een kruis er doorheen. It’s been real. Bedankt voor alles. Ik ben een completer mens geworden door mijn bezoeken. Ik ga de muziek missen die ik nooit meer hoor, de vrouwen die ik nooit meer zal zien en de hartelijkheid die ongeëvenaard was. The music is over. The lights are out. En de weg richting het Paleis is weer wat minder fraai geworden.