Beste lezer, wat u vindt van mij als mens en als moeder en hoe u over mij oordeelt, is voor mij niet belangrijk. Ik geef openheid in het belang van goede zorg voor mijn kind, maar ook opdat andere ouders en jongeren in dezelfde situatie niet hoeven mee te maken wat wij meegemaakt hebben. Als we allemaal als een laf schaap achter onze voordeur blijven zitten vervuld met ongepaste schaamte, of ons verdrinken in onze eigen tranen, zal er nooit iets veranderen! Ik ben wie ik ben, en heb geen status hoog te houden. Lees mijn woorden niet als kritiek op hulpverleningsinstanties, maar lees mijn woorden als leerpunt.
Ik heb nooit begrepen waarom ouders van een vermist kind zeggen dat ze nog liever willen dat hun kind dood gevonden wordt, om zo een einde te maken aan de hel van angst, verdriet, wanhoop en radeloosheid waarin ze zich bevinden. Ik dacht altijd dat dit ook betekende dat je de hoop verloren was. Nu begrijp ik dat wel en voel ik intens wat zij hiermee bedoelen.
En dan te bedenken dat mijn kind ‘slechts’ vijf dagen vermist was. Met geen pen valt te beschrijven hoe je je voelt, je moet het eerst meemaken, wat ik overigens niemand toewens.
Mijn dankbaarheid is groot aan alle mensen die hun steentje hebben bijgedragen aan de zoektocht naar mijn kind. Een iemand wil ik bijzonder bedanken en hoewel het misschien niet gebruikelijk is om dit openbaar te doen benoem ik hem toch: Burgemeester Noordanus.
Nee, ik behoor niet tot de vriendenkring van de burgemeester, ik ben alleen maar een burger van de gemeente waarvan hij burgemeester is. Maar hij werd als burgervader op de hoogte gesteld van de vermissing van een minderjarige burger. Iemand had hem gebeld. Zijn alertheid en zijn warme woorden van steun zal ik niet snel vergeten. Ok, toegegeven, in de toestand waarin ik verkeerde, en de reuring die ik veroorzaakte op Facebook om aandacht te vragen voor de vermissing, zal ik vast zijn overgekomen als een gekke moeder waarvan een lastige puber weggelopen was.
Maar in ons geval speelt er nog een ander aspect: mijn kind behoort tot de groep die wij ‘kwetsbare jongeren’ noemen en dat maakte onze zorgen zo groot. Nu kun je allerlei oorzaken benoemen waarom een kind extra kwetsbaar is; problemen in hun leefomgeving en/of op sociaal-emotioneel vlak, gedragsproblemen, belemmeringen in eigen ontwikkeling, een lager IQ hebben dan het gemiddelde. Tal van oorzaken zijn te bedenken.
Omdat ik mijn kind in bescherming wil nemen tegen de oordelende buitenwereld, ga ik hier niets benoemen van zijn problematiek , maar ik verzeker u dat de term ‘kwetsbaar’ op hem zeker van toepassing is. Ik ga u ook meteen melden dat ik niet de perfecte moeder ben die alles weet, maar mijn kind is in liefde opgegroeid en heeft de goede normen en waarden in zich. Ik ken mijn kind, zijn goede – maar ook zijn minder goede kanten zie ik – en ik stop ze niet weg. Ik ben geen moeder die zegt dat haar kind nooit iets verkeerds doet, integendeel, ik leer mijn kind verantwoording te nemen voor gemaakte stommiteiten om ervan te leren.
Waar het in onze ervaring met jeugdhulpverlening misgaat, is hoe wij mensen met elkaar omgaan en hoe we geneigd zijn om meteen te weten waar iets aan ligt: door kennis uit de boeken (want dat moet wel kloppen!) of omdat het nu eenmaal makkelijker is om naar het aandeel van een ander te kijken in plaats van naar het eigen aandeel. Oordelen, veroordelen, ongefundeerde meningen spuien, op uiterlijkheden afgaan maar vooral niet naar elkaar luisteren.
Iedereen – onderwijs, jeugdhulpverlening, politiek, ouders – zit op zijn eigen eilandje zonder schijnbaar enige verbinding met elkaar te hebben. Want dat is eng! Natuurlijk maak ook ik me weleens schuldig aan het geven van een voorbarig oordeel, maar tegelijkertijd walg ik dan ook van mijn kortzichtigheid. We zijn een samenleving van vooral veel praten óver geworden en we vergeten ook te doen wat we zeggen!
Op papier werkt alles perfect, maar hoe kunnen we dat nu in de praktijk brengen als we bang geworden zijn van het zien van en het omgaan met emoties van anderen? Ik ben van mening dat je pas echt mensenkennis krijgt als je de emoties en drijfveren van mensen ziet, er samen over praat en erkent dat zonder emotie geen zorg op maat geleverd kan worden. Ik geloof in de goede intentie van de hulpverleners: Toegang, Veilig thuis, bureau spoedeisende jeugdzorg (Sez). Maar ze zitten op hun eigen eilandje, praten niet mét mijn kind maar óver mijn kind en hun onderlinge samenwerking gaat zeer moeizaam.
Al drie jaar vecht ik voor hulp en mijn kind in eerste instantie met mij. Maar mijn kind heeft de moed opgegeven, iets wat voor mij onverteerbaar is. Zoveel beloftes werden aan hem gedaan door hulpverleners, maar deze beloftes werden niet waargemaakt en nu, na drie jaar zegt mijn kind: “Bekijk het maar!” Dwars, zelf bepalend en het respect voor zichzelf verliezend. Ik heb wél respect voor mijn kind: ondanks zijn verstandelijke problematiek kan hij haarfijn benoemen waarvoor hij hulp nodig heeft Hij wil wel, maar hij kan het niet alleen op gang brengen. It takes two to Tango!
Als de mening van een serieuze gedragswetenschapper, die mijn zoon afgelopen week onderzocht, niet meer telt en zijn visie opzij geschoven wordt om beleid door te voeren, zijn we op de verkeerde weg in jeugdzorgland. Waarom dan nog een onafhankelijke gedragswetenschapper inschakelen, alleen maar omdat dat zo in de wet staat? Als we niet meer mét elkaar praten maar óver elkaar, en deskundigen en ervaringsdeskundigen elkaar niet de hand geven en elkaar niet als gelijkwaardig partner zien, zal zorg nooit op maat gegeven kunnen worden!
Rapportages, uitslagen van onderzoeken of verslagen die drie jaar geleden zijn gemaakt, geven geen beeld over hoe de situatie nu is, ze geven alleen een beeld over hoe het toen was en je kan je eigenlijk alleen maar verbazen over het feit dat er na drie jaar nog geen gedegen hulpplan op tafel ligt.
Zodra men niet meer voortborduurt op de inzet die er toen was en wat geen resultaat opleverde en men opnieuw start met een schone lei en men een gedegen van aanpak maakt op basis van wat er NU speelt, zal zorg op maat een feit zijn en zal zorg minder duur worden. Niet zomaar klakkeloos overschrijven van oude rapportages, maar zelf inzicht krijgen in wat men vraagt.
Mijn kind en alle andere kwetsbare jongeren in Tilburg zijn het waard om voor te vechten. Zij zijn niet dom, zomaar crimineel, of zomaar dwars. Zij weten het niet meer omdat zij meer dan eens de kous op hun neus kregen en zich onbegrepen voelen, zij vaak behoren tot een schemergebied: niet gemiddeld begaafd, maar ook niet zwakbegaafd. Velen van hen hebben gouden handen en zijn zintuiglijk ingesteld.
Beste gemeente, geef hen een kans door hun unieke ‘zijn’ te zien en schuif hen niet overal tussendoor in algemeen beleid!
