Miel Blok is Tilburger en auteur. Zijn debuutroman met CD en applicatie, ‘Arie-Wubbo, de ultieme roadmovie (op papier)‘ kwam uit op 15 oktober 2011. Hij heeft een wekelijkse column op Tilburgers.nl. Daarnaast is hij eigenaar van communicatiebureau ‘t Schrijfblok
Een heuse worsteling is het soms. Om nieuws te vinden voor een column over Tilburg. Je zou zomaar kunnen gaan denken dat er niets gebeurt in onze straat. Niets is minder waar! Nieuws… Je vindt het met niets meer dan de juiste timing. Het ligt gewoon op straat, zoals het uitgekauwde gezegde al doet vermoeden. Ik vond het altijd een beetje een dooddoener. Tot vandaag dan.
Ik moet heel eerlijk bekennen dat ik het nieuws vooral op wereldniveau volg. Micronieuws sluipt meestal aan me voorbij. Over mijn eigen buurt bijvoorbeeld. Zoals de gebeurtenissen in het park dat me mijn uitzicht verschaft. Als een niet-participerende burger zie ik van alles gebeuren zonder me teveel af te vragen wat het eigenlijk inhoudt. Je ziet: ik ben een modelmens geworden. Model voor de desinteresse waarvan diverse instellingen ons betichten. Ik schaam me. Of toch niet. Schaamte zou betekenen dat ik mijn leven zou gaan beteren. Misschien moet ik maar gewoon concluderen dat niet alles me evenveel interesseert.
Zoals hondenuitlaatplaatsen. Zelfs al krijgen ze een plaats onder mijn eigen raam. Tot een paar momenten geleden wist ik er niet van. Totdat het nieuws zich voor mijn eigen ogen voltrok… Voel je de spanning? Op maandagochtend zag ik mensen in de groenvoorziening rommelen met paaltjes en gaas. Een stuk braakliggend grond met wat bomen kreeg een mooi verzorgde afzetting. Ik vroeg me al een beetje af waarom. Zou de Gemeente Tilburg toch overstag zijn gegaan en een smulbos inrichten? Had een groep burgers de bomen geadopteerd om ze voortaan op gezette tijden te gaan knuffelen? Kreeg ook het park een eigen buurtmoestuin? Vanmorgen vroeg ik me af of er dan echt geen grenzen zijn aan mijn naïviteit.
Plannen zijn er om doorgestreept te worden. Geld om te verkwisten. Toch? De heren paaltjeszetters en gaasspanners waren vanmorgen alweer vroeg in de weer. Om hun eerdere arbeid weer ongedaan te maken. Paaltjes uit de grond, gaas wegknippen en alles weer achterop het autootje om mee naar huis te nemen. Makkelijk verdiend! Verhalen over belastingcentjes en zo laat ik maar even achterwege. Het tafereeltje in de groenvoorziening-zonder-groen had ook geluid. Een heus gesprek. Tussen de werklieden en twee dames die hun hond uitlieten. Een van de twee dames vroeg zich af waarom het hekwerk verdween. De mannen mompelden iets over een opdracht van de gemeente. De andere dame wist schijnbaar meer.
Onder mijn raam zou een hondenuitlaatplaats komen. Een plekje waar viervoeters veilig hun gevoeg kunnen doen zonder dat hun eigenaars kunnen worden bestraft. Mooi. Poep op de stoep is natuurlijk niet altijd even handig. Niets zo vervelend als het gevoel van een verse drol die zich om je schoen heen draait op het moment dat je erop stapt. Maar een uitlaatplek tegen huizen aan? Ik weet het niet, hoor. De gedachte alleen al aan de zomerse geur van nieuwe en oudere stront, doet me niet echt verlangen naar de zon en 25 graden Celcius… Had ik het micronieuws dan weer gemist? Was ik de enige die niets van de naderende aanslag op mijn reukorgaan wist? Misschien toch maar eens nadenken over het beteren van mijn leven.
Gelukkig lijk ik met de schrik vrij te komen. De paaltjes en het gaas zijn weer verdwenen. Nog niet voldoende ambtenaren hadden de opdrachtbon gestempeld. Het nieuws lag zomaar op straat, door de dame met het hondje. De drollen blijven ook nog een tijdje op straat liggen. Wat mij betreft tot in lengte van dagen. Af en toe nieuwe schoenen moeten kopen lijkt me een stuk aantrekkelijker dan aan de rand van een openbaar toilet wonen…
Recente reacties