Miel Blok is Tilburger en auteur van het boek Ik ben mijn beste vriend. Zijn tweede boek met CD en applicatie, ‘Feel good, Arie-Wubbo‘ komt uit op 15 oktober van dit jaar. Hij heeft een wekelijkse column op Tilburgers.nl. Daarnaast is hij eigenaar van communicatiebureau ‘t Schrijfblok
Iedereen heeft ze ongetwijfeld wel eens. Dagen waarop je nadenkt. Over jezelf, het verleden en de toekomst. Ik kies die dagen met zorg uit. Meestal gaan ze samen met grijze lucht en het liefst ook met regen. De inspiratie zakt me dan soms tot ver in mijn schoenen en als ik haar had, dan zou ik er ongetwijfeld met mijn handen in zitten. Wat te doen? Het eind van die kostbare dag nadert gewoon in hetzelfde tempo als anders. Maar de productiviteit? Die houdt een heel ander tempo aan. Jammer. Op die momenten begint het Grote Nadenken dan in de regel. Over van alles en nog wat. Wereldverbeterend of totaal nutteloos. Eergisteren had ik weer zo’n dag. De regen daalde mistroostig op Tilburg neer en de lucht was nog nooit zo saai.
Waar begon het Grote Nadenken? Bij mezelf. Dat leek me wel zo eerlijk. Altijd maar een mening over anderen en andere dingen bij elkaar denken, is eigenlijk te makkelijk. Soms moet je jezelf ook gewoon even aan de kaak stellen. Een mens moet zichzelf blijven uitvinden. Daar hoort af en toe een kritische noot bij. Nu ben ik bovengemiddeld tevreden met mezelf. Dat maakte mijn introspectie niet makkelijker. Het begin in ieder geval niet. Waar moest ik kritiek op hebben? Mijn gedachten dwaalden af… Op 15 oktober komt mijn nieuwe boek af. Mijn nadenksessie ging over het persoffensief dat de uitgever op de triestige dinsdag was gestart. Geen enkele moeite wordt gespaard om maar zoveel mogelijk mensen te vertellen over het boek over Arie-Wubbo, de uitvinder van de lepel waar geen saus aan blijft plakken. Dat brengt natuurlijk wat verplichtingen met zich mee. Angst maakte zich plots meester van me! En ik kon niet anders dan nadenken over wat ik had gemaakt. Introspectie.
Een boek dus. Zo’n 300 pagina’s schoon aan de haak. Randje absurd. Met een eigen soundtrack! Omdat ik vond dat hoofdpersoon Arie-Wubbo zijn eigen muziek verdient. Alles is klaar. En nu? Tja… Het onvermijdelijke is echt niet meer te vermijden. Meningen van anderen. Uiteraard vind ik boek en muziek helemaal geweldig. Ik kan alleen maar hopen dat niemandontziende critici het met me eens zijn. En ja, lieve mensen, dat is op zijn minst erg spannend. Het zetten me aan het denken. Is mijn verhaal wel goed genoeg? Qua inhoud en schrijfstijl? Had ik het niet anders of beter kunnen doen? Wat zullen de meningen zijn over de combinatie met de muziek? En de aparte manier waarop lezers de muziek kunnen luisteren? Je begrijpt: mijn introspectie maakte de dag niet veel vrolijker. Tot overmaat van ramp ging het zelfs nog een stap verder. Retrospectie. Over het al dan niet recente verleden.
Ieder boek krijgt een eigen presentatie. Zo ook dat van mij. Als het goed is, wordt het een groot feest. Compleet met een optreden van de band die de soundtrack heeft gemaakt. Geen ellenlange verhalen over het verhaal, de uitgever en mezelf. De gasten mogen wakker blijven. Waar ik vast niet aan ontkom, is een kleine voordracht. Dat zette me aan het denken. Over eerdere voorleesbeurten. Retrospectie dus. En niet bepaald van de vrolijkste soort. Ik dacht terug aan de keren dat ik op uitnodiging iets voorlas voor een publiek. Tijdens het denken verplaatste ik me in de mensen die naar me zaten te kijken. “Wat is dat voor een ongeïnteresseerde kerel?” Dat vroeg ik me af toen ik – in gedachten – vanuit het publiek naar mezelf keek. Oei! Het was als in de spiegel kijken en heel hard schrikken. Dat heb je ook liever niet. Ongeïnteresseerd? Zo ben ik toch eigenlijk helemaal niet. Maar in retrospectie kwam ik vaak wel zo over. Een positief mens zou zeggen dat dat in ieder geval nog ruimte voor verbetering laat. Tijdens mijn met introspectie vermengde retrospectie zag ik dat positieve helaas nog niet echt. Met nog een klein sprongetje ging mijn Grote Denken verder. Naar iets dat ik dan maar prospectie noem. Een vooruitblik.
Zaterdag 15 oktober. Daar kwam mijn vooruitblik uit. Weer zag ik mezelf staan. In Cul de Sac, tijdens de presentatie van mijn eigen boek. Opnieuw sta ik op het podium. Ik ontkom er niet aan die avond. Met net iets meer dan een gezonde dosis zenuwen, probeer ik mezelf een enigszins normale houding te geven. Naar de grond en het plafond kijkend, draag ik iets voor uit het boek waar ik toch bijzonder trots op ben. Het oogt weer bijzonder weinig geïnspireerd, wat ik mezelf vanuit het publiek zie doen. Plop! De prospectie is ineens weg. De zon brak door en ik vond het mooi geweest met het denkmoment waar ik niet erg vrolijk van werd. Ik schudde de gedachten van me af. Die desinteresse was, is en wordt iets waar mensen maar doorheen moeten prikken. Misschien moet ik eens een medicijn gaan zoeken. Pilletjes die me doen stralen of zo. Zodat ik ook echt kan laten zien hoe ik me voel. Tijdens een volgende regenbui ga ik Googlen. Om ook iets tastbaars over te houden aan mijn vorige intro-, retro- en prospectie. Voor iedereen die het resultaat wil zien: je weet nu waar en wanneer je het kunt aanschouwen. Maar…. Garantie tot de stoeprand!
