Al om 19 uur was er op het Piusplein haast geen doorkomen meer aan, zo druk. Er stond een enorm scherm opgesteld op de Cityring zodat het hele plein de wedstrijd kon volgen. De Cityring was voor de gelegenheid afgesloten voor autoverkeer. Alle kroegen hadden hun tap buiten en drank ging in plastic bekers… veiligheidverordening. Het feest was al in volle gang, we waren eigenlijk al kampioen… Mensen in de meest wonderlijke oranje uitdossingen dansten en zongen, een DJ bracht de stemming er goed in.
Gedurende de wedstrijd nam de spanning toe, met elke minuut die er wegtikte steeg de hoop en de vrees. Toine van Corven kon de spanning niet zo goed verdragen, hij keek liever binnen, maar ging even een luchtje scheppen.
Wilbert van Herwijnen, uiteraard wederom in fluoriserend oranje, driedelig pak met vouwen, nam wat rust in de pauze. Hij realiseert het belang van zo’n wedstrijd. “Geweldig dat er zo’n feest is op Piusplein,” aldus de voormalige Nachtburgemeester. “Heel belangrijk voor Nederland, en voor de stad Tilburg.”
Ook Rob Moonen liep rond in de pauze. Hij was in Zuid Afrika een paar dagen geleden en verbaasde zich erover dat Nederland zo ver gekomen was. “Ik hoop op een goed gevolg, maar heb er een hard hoofd in.” aldus Rob.
De hoop en spanning bleven tot het laatste eindsignaal, het heeft niet mogen baten…
Het is voorbij en het is wreed. Geen wereldtitel. De klap komt hard aan op het Piusplein in Tilburg. Spanje scoort in de tweede helft van de verlenging en het is nog volkomen terecht ook. Het is waanzinnig druk deze zondagavond van De Finale en het zag er aanvankelijk zo goed uit. Maar Nederland kwam er niet uit. Toch bleef de spanning en de goede hoop. Tot bijna de strafschoppenserie. Het mocht niet zo zijn. Het Piusplein droop af, totaal kapot. Dit had niemand verwacht.
