Miel Blok is Tilburger en auteur. Zijn debuutroman met CD en applicatie, ‘Arie-Wubbo, de ultieme roadmovie (op papier)‘ kwam uit op 15 oktober 2011. Hij heeft een wekelijkse column op Tilburgers.nl. Daarnaast is hij eigenaar van communicatiebureau ‘t Schrijfblok
Word jij wel eens wakker met muziek in je hoofd? Ik regelmatig. Vanmorgen nog. De La Soul’s The Magic Number begeleidde me een nieuwe dag in. “Three, that’s the magic number. Yes it is. It’s the magic number.” Mooi is dat. Lekker nummer, maar ik kan me niet helemaal vinden in de woorden van de drie heren. Zeker vandaag niet. Drie is gewoontjes. Het magische getal? Dat is natuurlijk gewoon 69. Juist. Negenenzestig.
In de allerdiepste crisis is er 69. Om ons te redden. Kijk maar eens naar de website van Tumbleweed Tiny House Company. Het Amerikaanse bedrijf dat bouwpakketten van huizen aanbiedt vanaf 69 Euro. Dag te hoge maandlasten! Je woont een beetje krap, maar dat moet geen probleem zijn. Waar je dat huis moet neerzetten, weet ook niemand. Maar toch. 69 Euro. Evenveel als je betaalt voor een retourtje Barcelona met Transavia. Negenenzestig dus. Voor tijden waarin alles een beetje tegenzit. En je geen zin hebt om je voor te doen als protestant en voor het stadhuis te kamperen.
Woodstock! Ook altijd magisch gebleven. Sex, drugs en af en toe iets wat op rock-n-roll moest lijken. Het festival waar mensen over vier eeuwen nog over praten alsof ze erbij waren. In…. Juist. 1969. Jimi Hendrix, Jefferson Airplane, Creedence Clearwater Revival, Santana, Greatful Dead, Joan Baez en Joe Cocker. Om er maar een paar te noemen. Best aardig! Bob Dylan was ook uitgenodigd, maar hij weigerde. Gewoon, omdat hij een hekel had aan alle hippies die rond zijn huis hingen. Misschien wel het mooiste verhaal van het hele festival. Woodstock. Ik was nog niet geboren en stond nog lang niet in de planning. Maar over 400 jaar zeg ik gewoon dat ik erbij was. Moet kunnen, toch? Wie in ieder geval kan zeggen dat hij bezoeker van Woodstock was, is Kelvin Mercer. Plug One van De La Soul. Hij zag het levenslicht op de laatste dag van het festival.
Takeru Kobayashi. Een man die een grote bijdrage leverde aan de betoverende kracht van het getal 69. In 2011 verbeterde hij een wereldrecord dat hij zelf al in bezit had. De Japanner at 69 hotdogs in slechts tien minuten. Een officieus wereldrecord, dat wel. Voor het ‘echte’ record had hij moeten deelnemen aan Nathan’s Hot Dog Eating Contest. Dat weigerde hij, omdat hij geen sponsorcontract wilde tekenen. Op een andere locatie, met een live-verbinding van Nathan’s wedstrijd in zijn rug, at hij meer hotdogs dan een ieder ander. Ooit. Takeru at 10,52 meter aan Amerikaanse lekkernij. Ruim een meter per minuut. In de annalen van Nathan’s Hot Dog Eating Contest vinden we de wereldprestatie niet terug. Dat draagt alleen maar bij aan de magie van zijn 69 opgepeuzelde broodjes worst.
The Magnetic Fields. Toch stiekem wel een beetje een van mijn favoriete bands. Te jong voor een optreden op Woodstock. Maar wel de makers van een legendarisch driedubbelalbum. 69 Love Songs. Tja… Waarom ook niet? Liefst negenenzestig pareltjes vullen het muziekwerk van de band die zich eigenlijk nooit iets van iemand heeft aangetrokken. Ze doen wat ze willen en maken wat ze zelf mooi vinden. Pure magie! Verpakt in drie cd’tjes, met daarop mijn persoonlijke favorieten I Think I Need A New Heart en The Book Of Love.
Drie heeft nu als magisch getal definitief afgedaan. Om het nog even duidelijker te maken: op pagina 69 in het boek over Arie-Wubbo, schiet cupido Valentino een pijl recht door het hart van een afbeelding van Arie-Wubbo’s droomvrouw. Een teken aan de wand. En een teken van de betoverende werking die de pijl heeft. En daarmee ook van pagina 69. Magie zie ik altijd als een soort cirkel. Een cirkel die rond moet zijn. Dit was mijn 69ste column. Soixante-neuf said, lijkt me…
