Norbert Bruggeman (52) is journalist en woont sinds 2003 in Brazilië. Op ons verzoek mijmert hij over Tilburg. Herinneringen uit de jaren tachtig en negentig van de vorige eeuw. Over mensen en plekken, die soms wel en soms niet uit het ´gezichtsveld` zijn verdwenen.
Wat heb ik met Tilburg? Helemaal niks. Ik ben niet eens een Brabander. Geboren in Hilversum, getogen in Leusden, onder de rook van Amersfoort. Geen familie, geen kennissen in het Brabantse. De gehele provincie als één grote onbekende. Ja, een keertje ´met de school` naar het Evoluon in Eindhoven. Dat bestaat al jaren niet meer. Naar PSV, als mijn cluppie Feyenoord er speelde. Worstenbroodjes, balkenbrij, zure zult, carnaval, trappistenbiertje? Nooit van gehoord. Zo bleef het tot mijn 23ste levensjaar. Na de School voor de Journalistiek in Utrecht vond ik werk in Roosendaal. Eindredacteur bij Brabants Nieuwsblad, de eerste echte kennismaking met Brabant. Een slechte, want Roosendaal, ach. Een dorp zonder hart. Wel een mooi NS-station en dichtbij Antwerpen. Dat was het zo´n beetje. Ik woonde op kamers bij een nogal rare familie op een verbouwde boerderij, bij de spoorlijn Roosendaal-Antwerpen. Moederziel alleen. Het slaapkamerraampje trilde ´s nachts als goederentreinen langs denderden.
MerodepleinTijden veranderden. Ik kreeg kennis aan een meisje dat stage liep op de krant. Een relatie begon. Ze kwam uit het Gelderse Druten, maar woonde en studeerde journalistiek in Tilburg. Ze had een kamer gehuurd in een studentenhuis. Op het Merodeplein, tegenover die grote boom. Aardige gasten die er woonden, vriendschappen ontstonden. De kroeg in, restaurantje pakken. En veel alternatieve (live)muziek, het was de tijd van de punk en new wave. Uitgaan op de zaterdagavond in Tilburg was een feest. Swinge bij Dinge, Bad Cave, Spoel, Noorderligt. Diep in de nacht, of vroeg in de ochtend, thuiskomen. Uitslapen? Vergeet het maar. Want zondagochtend vroeg begon The Miners of Muzo met repetities in een garage naast het studentenhuis. En die band speelde destijds zeker geen kamermuziek. Bedankt Leon Lemmens, ik zal het niet vergeten. Als Hans zijn gitaar bespeelde, was iedereen klaarwakker.
Tilburg kreeg een smoel. Tweedehands platen kopen bij Tommy. Eigenaar Peter Luiten was een toffe peer. Boven koffie, thee of chocolademelk drinken. Daar ontmoette ik vrienden op de zaterdagochtend. Voor een praatje en een plaatje. Tommy is niet meer, heb ik begrepen. Eind 2003, vlak voor de definitieve verhuizing naar Brazilië, heb ik mijn collectie vinyl in de verkoop gedaan. Een kwart eeuw verzamelen leverde 2300 elpees en honderden singles op. Niemand wilde ze hebben. Geen snars waard. Peter is naar mijn flatje gekomen in Breda en heeft de hele collectie voor een prikkie gekocht. Met tranen in de ogen heb ik meegeholpen om al die elpees drie trappen af te sjouwen. Alles in zijn witte busje. Veel collector´s items zaten erbij. Destijds gekocht bij Peter. Het is goed zo, zei ik tegen hem, ze gaan terug naar de moederschoot.
(Dit is een reeks van 6, deel 2 komt maandag)
