Gastbijdrage van Hetty van Beek.
Een deelneemster van mijn wereld-dansgroep werd ziek en bleek Corona te hebben. Ze belandde in het ETZ Tilburg maar daar had men niet de juiste behandelmethode, dus werd ze per ambulance naar het Martini ziekenhuis in Groningen vervoerd.
Daar werd ze vier dagen verpleegd en kreeg zuurstof toegediend, maar na vier dagen hield dit op, ondanks haar verzoek om dit nog even toe te dienen. Zij gaf aan zich niet lekker te voelen maar moest toch vertrekken. Ze vroeg: “Hoe kom ik thuis”, ze was immers per ambulance gebracht.
Daar ging men niet over zei men, dat moest ze zelf maar uitzoeken! Zij werd doorverwezen naar VGZ waar ze een contactnummer van de taxiservice kreeg. Dit bleek taxivervoer binnen de regio Groningen. Het was blijkbaar te ingewikkeld, te veel data invoeren voor het bedrijf om dit toch te regelen. “U heeft een smartphone dus kunt u het online regelen.”
Deze vrouw was nog herstellende, had weinig stem, weinig lucht en voelde zich absoluut niet in staat om zelf actie te ondernemen. Wat het extra lastig maakte was dat ze geen familie in Nederland heeft. Haar Nederlands was op dat moment niet goed vanwege haar slechte conditie en Engels ging haar beter af, maar daar werd door een verpleegkundige vrij onbeschoft op gereageerd.
Haar zoon, in het Verenigd Koninkrijk wonende, probeerde telefonisch de zaken voor haar te regelen maar kreeg geen enkele informatie van ziekenhuis of VGZ. Ze moest maar een gewone taxi bestellen, en wel zo snel mogelijk want haar bed moest vrij.
Reken uit: taxi vanuit Groningen naar Tilburg…… Of de verzekering dit dan niet dekte? Mevrouw voelde zich ziek en niet in staat dit zelf te regelen. Nog altijd werd er geen hulp geboden. Of ze kennissen had die haar kon ophalen vanuit Tilburg!? Het lukte haar om iemand te bereiken, die vrij nam van het werk en vervolgens ruim 7 uur kwijt was om haar in Groningen op te halen en thuis te brengen.
Een poging om de gemaakte kosten terug te krijgen is tot op heden mislukt. Ze bleek wel thuiszorg te krijgen, dus de volgende dag stond er om 7 uur een verpleegster op de stoep: “Ik kom u wassen…” Dat wassen kon mevrouw zelf wel, ze is nog ‘jong’ genoeg. “Wat verwacht u dan van thuishulp?”, was de vraag. “Nou hulp om boodschappen te doen en eten te koken……”.
Maar nee, daar was de thuiszorg niet voor. Die vertrok, om ’s avonds weer terug te keren met hetzelfde aanbod om mevrouw te wassen. “Ik ben niet dood, dus ik hoef niet gewassen te worden door iemand anders, ik ben ziek en kan mijn huis niet uit en heb te weinig energie om zelf te koken.”, was haar commentaar. Echter dit was niet mogelijk. Wel nam de verpleegkundige contact op met de huisarts omdat mevrouw zich echt niet goed voelde.
Toen de volgende dag een arts kwam bleek dat mevrouw een fikse longontsteking had, die was over het hoofd gezien! Er werd antibiotica voorgeschreven, die zou om half twaalf gebracht worden. Om 16 uur was er nog altijd niets geleverd, dus belde ze de kennis om het medicijn op te halen, maar omdat haar eigen apotheek dicht was moest dit elders gehaald worden.
Na het innemen van het eerste medicijn kreeg mevrouw weer wat meer lucht. Met hulp van de kennis is de dame in kwestie haar ziekte periode toch te boven gekomen en kan ze gelukkig weer met ons meedansen. Maar hoe begrijpelijk is haar verontwaardiging en ongeloof wat betreft zorgend Nederland?
Recente reacties