Het zilveren jubileum • Tilburgers.nl •

“Miel Blok is Tilburger en auteur van het boek ‘Ik ben mijn beste vriend‘. Hij heeft een wekelijkse column op Tilburgers.nl. Daarnaast is hij eigenaar van communicatiebureau ’t Schrijfblok. “

Poe… Ik schrok van de week. Behoorlijk zelfs. Tijdens een trip down memory lane zat ik in Windows Verkenner terug te kijken naar eerdere stukjes prietpraat die ik hier heb gepubliceerd. Vierentwintig stuks zag ik staan. In eerste instantie deed het me niet zoveel. Omdat niet ieder kwartje even snel valt. Na een tel of wat, begon ik zelf ook te tellen. Vierentwintig plus een is… Inderdaad! Vijfentwintig stuks. Dat betekent niets meer en niets minder dan dat dit mijn zilveren jubileumcolumn op Tilburgers.nl is. Tijd voor feest! Voor koffie, gebak, bier, slingers, omhelzingen, zoenen, zingen, dansen en luide muziek.

Vijfentwintig stukjes tekst. Op mijn eigen manier. Ik had van tevoren nooit durven dromen dat ik het zou halen. Of liever: dat andere mensen het me zouden laten halen. “De enige grens is die van de Nederlandse wet.” Dat was het antwoord op mijn vraag hoe ver ik mocht gaan. Het aantal woorden was ook rekbaar. Het klonk allemaal te mooi voor woorden. Tijdens het ‘sollicitatiegesprek’ heb ik mezelf voorgenomen om me vooral een beetje in te houden. Van censuur ga ik namelijk huilen. Van een gedwongen aftocht waarschijnlijk ook. Voorzichtigheid was dus geboden, aldus het voorzichtige deel van mij.

Jan Hamming, Veerle Slegers, Paul Bottelier, Sinterklaas, Peter Noordanus, WonenBreburg, Feniks, Tilburg Moves, Kluun, Serious Request 2010, Karin Bruers en nog wat anderen… Allemaal heb ik ze gespaard. De een om een betere reden dan de ander. Maar goed. Van onder uit de zak zou zomaar censuur kunnen opleveren. Of een reprimande. Of het einde van mijn column. Stel je voor! Angsthazenpolitiek regeerde in Huize Miel. Of het terecht is, weet ik niet eens. Wellicht kan ik het na mijn jubileum wat makkelijker van me af gooien.

“Heden een korte column bij gebrek aan zin.” Dat had ik eens in gedachte als bijdrage voor een week. Meer tekst zou ook niet volgen. Ik kon het niet over mijn hart verkrijgen. Misschien na 250 weken. Dan wordt het pas tijd om in te kakken. Voorlopig brandt het vuur nog volop. Tilburg is in beweging en ik voel me geroepen om alles in de gaten te houden. Anders kakken andere mensen misschien in. Hoe meer ik er over nadenk, hoe meer ik overtuigd raak van het feit dat ik best wat dieper in de zak mag graaien als het op kritiek aankomt. Maar eerst… Eerst is het tijd voor feest! Een zilveren jubileum is natuurlijk ook niet zomaar niets. Zal ik mezelf opgeven voor een lintje? Wat mensen betalen om een erehaag voor me te vormen? Een standbeeld maken en het midden op de Tilburgse Heuvel zetten? Mezelf laten toevoegen aan de lijst bekende Tilburgers op Wikipedia?

Niets van dat alles. Bescheidenheid siert de mens, heb ik me eens laten vertellen. Als die uitspraak klopt, dan kan ik nooit heel erg sierlijk zijn. Het is niet anders. Vijfentwintig columns schreeuwen om een feest. Och, waarom ook niet? Komende zaterdag, 19 maart. Ik ga mijn ongecensureerde en nog niet weggestuurde status vieren. In Café Weemoed op de Korte heuvel. Niets schrijft lekkerder dan een weemoedig gevoel. Ik ben er rond 20.00 uur. Kom je ook? Gezien het feit dat ik deze column uit een soort van liefdadigheid schrijf, verwacht ik wel dat je je eigen biertje betaalt. Het is niet anders. Als je gezellig mee komt vieren, dan houden we er in ieder geval allemaal een leuke avond aan over. En ik genoeg hoofdpijn voor vijfentwintig nieuwe columns. Tot zaterdag!