Het is vreemd om achteraf te merken dat je jarenlang door de gangen van hetzelfde lyceum hebt gelopen, dezelfde leraren hebt gekend en verafschuwd… maar elkaar nooit hebt gezien of gesproken. Dat overkwam mij met Ko de Laat, die inmiddels als dichter, columnist, scenarioschrijver en journalist een indrukwekkend CV heeft opgebouwd. We kregen contact op Facebook en onze eerste ontmoeting vond plaats in de deuropening van ons buurtcafetaria. Onvergetelijk grappig was het. Ik wilde deze kleurrijke Tilburger graag interviewen en belde hem op.
Laten we beginnen bij het verleden. Heb je altijd al de ambitie gehad om tekstschrijver te worden?
‘Het werken in het artiestenvak heeft zich langzaam uitgekristalliseerd. Ik deed dikwijls mee aan weeksluitingen op de lagere school en mijn interesse voor het theater was er altijd al. Toen ik dertien jaar was, las ik al over Cabaretgroep Don Quishocking van George Groot. Als kind tekende en schetste ik ook veel. Vanaf mijn vijftiende ben ik echt actief gaan schrijven. Op het Pauluslyceum publiceerde ik illegale schoolkrantjes die veel gelezen werden. Tijdens en na mijn HAVO-examen werd het fundament voor mijn latere schrijfcarrière gelegd. Ik dacht zelfs: Als ik ga zakken, kan ik die schoolkrant nog verder gaan uitbouwen! Ik zakte op een tiende punt en kon dat plan daadwerkelijk uitvoeren. Na mijn eindexamen ben ik Nederlands gaan studeren aan het Moller, maar er werd mij vier keer verzocht om ermee op te houden. Journalistiek wilde ik niet gaan studeren en theaterschrijfopleidingen stonden in die tijd nog in de kinderschoenen. Ik ben dus gewoon stug doorgegaan met het schrijven van mijn eigen werk. In de periode 2008 tot en met 2011 viel ik in de prijzen bij het Amsterdams Kleinkunst Festival. Elke keer kreeg ik een schrijfworkshop van George Groot cadeau. Het was wel bijzonder om jaren later les te krijgen van iemand waarvan ik voor het eerst hoorde toen ik dertien was.’
Intussen heb je een behoorlijke staat van dienst opgebouwd.We springen even naar het hier en nu. Je hebt een songtekst geschreven voor Sandra van Megen, ook zo’n multitalent dat stevig aan de weg timmert. Kun je daar iets meer over vertellen?
‘Sandra van Megen is de dochter van Gert en Hermien en zong ooit op het Festival van het Levenslied hier in Tilburg. In de periode van 2008 tot en met 2011 ontmoette ik haar bij het Amsterdams Kleinkunst Festival; Sandra vertolkte in die tijd werk van andere geselecteerden. Zo kwamen wij met elkaar in contact. Zij is haar zang- en theatercarrière steeds meer aan het uitbouwen. Zij zong een lied in het Hebreeuws (Horchat Hai Caliptus van Naomi Shemer – red.) en ik heb een vrije bewerking geschreven. ‘Jaren later’ is uitgebracht op CD-single en wordt de laatste maanden regelmatig gedraaid bij verschillende zenders waaronder Radio 5, Omroep Zeeland en RTV Oost. Het nummer is ook te beluisteren via iTunes. De single en de vertaling zouden een evergreenstatus kunnen krijgen, gezien de betekenis die het voor veel mensen blijkt te hebben. Het staat wel vast dat ik meer nummers voor Sandra ga schrijven.’
Dat zijn wel bijzondere ontwikkelingen. Je bent nu met je vriendin Linda van Erve een stripverhaal aan het maken, Vicky In Business. De website ziet er prachtig uit. Wie is Vicky en hoe is dat idee tot stand gekomen?
‘Vicky In Business gaat over een vrouwelijke ondernemer, de meeste credits zijn voor Linda. Het is weer eens een heel andere discipline. We hebben gekozen voor vier plaatjes of minder, paginastrips zijn namelijk moeilijk te verkopen. Linda heeft een idee, we kiezen samen uit verschillende mogelijkheden. Ik laat de decoromschrijvingen zoveel mogelijk open, dan gaan beeld en tekst heel makkelijk samen. We zijn nog op zoek naar een podium, hebben ook al contact gehad met enkele tijdschriften. Tot nu toe zijn de reacties goed. We werken ook samen aan Tamara, een strip met een soortgelijke opzet. Tamara is een studente, de strip wordt gepubliceerd in Ad Valvas, het weekblad van de VU in Amsterdam. ’
Ik ben onder de indruk… Helaas moeten we er wel een eind aan gaan breien. Tot slot zou ik nog graag willen weten: heb je nog dromen voor de toekomst? Waar staat Ko de Laat jaren later?
‘Dat zou ik zo gauw niet weten. Ik had vroeger ook geen idee hoe ver ik kon komen. Na eenentwintig jaar schrijven blijkt dat ik de dingen die ze me vroegen wel bleek te kunnen. In het begin van mijn carrière kon ik me ook niet voorstellen dat ik ooit in Paradiso op zou treden, en dat is me uiteindelijk wel gelukt. Wat de toekomst nog gaat brengen, zal ik wel zien.’
