Kleine gebeurtenissen leveren mij vaak de mooiste herinneringen op.
Pak bijvoorbeeld de fietstocht langs de net geploegde akker van een boer. Fantastische strakke voren, met een sierlijke bocht rond een eeuwenoude beuk gelegd. 
Daar kan het project Kunst in de Openbare ruimte in Tilburg niet tegenop.
Je krijgt ze gratis en voor niks aangeboden door de agrarische sector. Van Gogh zag hun schoonheid, zijn schilderijen werden onbetaalbaar.
Kunst in Tilburg is echter nu al vrijwel altijd kostbaar, zeker als de gemeente zich er tegenaan bemoeit. Dat bleek deze week nog maar eens tijdens de speciale hoorzitting ten stadhuize.
Een nieuw orkestje kost al snel een paar ton per jaar, en georganiseerde kinderkunst kan het blijkbaar ook niet zonder subsidie.
Logisch, als alle banen van zzp’ers door de lokaal gesubsidieerde instellingen om zeep worden geholpen en traditionele toneel- en muziekverenigingen het loodje leggen doordat de gemeente de prijzen van hun panden onbetaalbaar heeft gemaakt.
Een klein geluksmoment is voor mij ook het vinden van een gratis parkeerplek nabij het centrum. In de Spoorzone, bijvoorbeeld.
Onlangs verklaarde ik mijn zus voor gek dat ze haar wagen bij een meter langs de Brokxlaan parkeerde. Zus was de enige parkeerster in die straat, ze had zelfs geld in de meter geduwd.
Fantastisch dat je bij de Hall of Fame gratis kunt staan, vindt iedereen. Het haalt druk weg uit de buurt en komt het bezoek aan het centrum en de Spoorzone zelf ten goede. Natuurlijk heb je wildparkeerders, van werknemers van de kantoren in de stad die hun fietsvergoeding niet kwijt willen, maar dat houd je overal. Tot in de Reit aan toe.
Eind deze week is het uit met de pret in de Spoorzone. Theresia zal het merken: de gemeente gaat weer cashen.
Een kortstondig moment van geluk op ander vlak kwam vorige week binnengedruppeld. We doken zonder te weten waar we binnenstapten een kledingzaak binnen, even schuilen voor de regen.
Het bleek de Primark. T-shirts voor 2 euro, vijf onderbroeken voor 3 euro, bloesjes voor 2 euro.
Nee, het waren niet de prijzen die me aan het lachen maakten. Het was de afwezigheid van klanten die voor een grijns zorgde. Om de hoek zat een winkel in gebruikte kleding, die werd daar verkocht voor een goed doel. Daar was het wel druk geweest.
Eerlijke handel, bewuste consumenten die duurzame goederen wilden kopen.
Ook daar kan Tilburg, met GroenLinks en SP in het stadsbestuur, nog een puntje aan zuigen.
Zijn ze nu helemaal van de pot gerukt, denk ik dan. Eerst een goed gebouw tegen de grond willen knikkeren, vervolgens een wergwerp-kledingzaak een megadeal voorschotelen en dan aan de rand van de stad Fair-Trade-gemeente blijven adverteren.
Soms verschijnt zomaar een glimlach rond mijn mond. Oppassen dat het geen cynische grijns blijkt te zijn die zich vastbrandt. Op zo’n moment schieten me namen te binnen: Drieburcht, Stappegoor, Cityring, het Stilstaande Huis, Spoorzone, parkeergarages…..
Een klein moment van ondeugende pret moet ik nog steeds eens uitproberen. Het idee is me ooit ingefluisterd door de stadsgidsen.
Naast de Heikese Kerk ligt een klein strookje verhard Willemsplein dat toebehoort aan het Koninklijk Huis.
Het schijnt dat je daar geen parkeerbon mag krijgen als je de auto exact op de juiste plek parkeert.
Die lol is op voorhand onbetaalbaar.
2 reacties
Voeg die van jou toe →😉
Politieke logica is niet hetzelfde als democratische logica en al helemaal niet in overeenstemming met zakelijke logica! Daarom kosten politieke initiatieven altijd veel en vaak te veel geld! Het lokken van de Primarkt via VolkerWessel met gronddeal als risicovangnet is zo’n onlogisch gebeuren! Als de deal met Primarkt mislukt, koopt de Gemeente Tilburg de grond van VW en caramboleert deze voor een fancyprijs weer terug! Wedden dat er dan inmiddels allang besloten is het winkelrondje voor veel geld te realiseren en aan d’n overkant iets soortgelijks te laten realiseren door VW. Pikeren noemt men zoiets bij het biljarten, waarbij dan ook vaak over de band wordt gespeeld. Het heeft niets van doen met zakelijke logica of in andere termen uitgedrukt ” de markt zijn werk laten doen”. Bestaande investeerders staat daarmee in de kou en komen in verweer. Niet logisch om zo met je bestaande partners in business om te gaan! Die relatie wordt op deze wijze ook “onbetaalbaar”! Camel’s Nose noemt men dit geforceerd gehannes!