Grumpy. Het Engelse woord ‘grumpy’ drukt precies uit hoe ik me voel tijdens de laatste pakweg 40 dagen van het jaar. Sjagrijnig is een te zware uitdrukkig en ‘knorrig’, of ‘geergerd’ zitten er ook net naast. Grumpy.
Het gevoel begint zo ongeveer als Sinterklaas in ons land arriveert. De zich elk jaar herhalende, historisch onzinnige en eindeloze discussie over de helpers van de gevierde heilige maakt me grumpy. Gelukkig maken de kinderen – die zich er wijselijk niks van aantrekken, want wel beter weten, want mensen uitschelden mag sowieso niet – dat wel weer goed.
Echter. Sint Nicolaas heeft op 6 december nog nauwelijks de trossen gelost of kerst kondigt zich aan. Van alle christelijke feestdagen het meest onzinnige en overgewaardeerde, ooit!
Carnaval snap ik – als import Brabander – wel: lekker gekke kleren aan, daar elk jaar dezelfde toneelstukjes bij opvoeren en flink zuipen. Ik doe niet mee, maar ik kan het volgen. Pasen snap ik. Nieuw leven in de lucht, de lente staat voor de deur. Goede reden voor een feestje. Ook Hemelvaart en Pinksteren kan ik snappen. Een goed excuus voor een paar extra vrije dagen als het net mooi weer wordt.
Kerst mist deze goede redenen. Doen alsof er vrede is op aarde. Sentimenteel doen met elk jaar dezelfde films en ja, ook de Top 2000, die ik zelf bij gebrek aan beter dan ook maar aanzet. (Onze eigen Top 1000 Aller Tilburgers bestaat nog steeds, maar spreek nu eenmaal minder mensen aan nu we er geen event mee voor organiseren.)
Met z’n allen ‘vrede’ roepen dus, een overvloed aan eet- en drinkwaren inslaan en roepen dat alle andere mensen ook kerst moeten vieren en vooral niet moeten gaan werken met kerst. Maar natuurlijk wel wegkijken als vrienden en familie met kerst op bezoek komen, waardoor er toch mensen aan het werk zullen moeten bij openbaar vervoer en verkeersdiensten. Want o wee die stoute commercie en zielige werknemers. (Voor wie twijfelt: in Nederland is werken met kerst nooit verplicht. Echt, nooit.)
Afijn. Ik doe er niet aan mee. Nooit.
Daarna ligt er nog één horde op deze 40 dagen lijdensweg: oudjaar. De dagen worden gevuld met kanonslagen en rattattattata die exact lijken op die an de journaalbeelden uit oorlogsgebieden. Steevast sta ik met m’n mobiel klaar om 112 te bellen mocht er na het optrekken van de blauwe rook iemand blijven liggen op straat.
Gelukkig, nog nooit gebeurd tot nu toe.
Daarna komt mijn eigen, stiekeme, stille feestje, die ik graag en het liefst in mijn eentje vier en waar ik dan met volle teugen van geniet.
Nieuwjaarsdag.
Op 1 januari wordt ik wakker als het buiten net licht is geworden. Het is dood- en doodstil. Geen ronkende vrachtwagen bij de supermarkt aan de overkant. Geen auto’s die door de straat rijden, geen mensendie de glasbak gebruiken. Slechts een wandelaar met een hondje, die misschien ook in zijn eentje geniet:
Van de unieke, onmetelijke stilte van de ochtend van 1 januari.
Gelukkig nieuwjaar.
Wat heerlijk dat ‘alles’ voorbij is, nu alleen nog de verjaardag van onze kleinzoon, die kan er ook niets aan doen dat hij einde januari geboren is! Maar ik hoor het hier in de late avond nog knallen!
Helemsaal mee eens, vier zelf de midwinterzonnewende veel ouder en veel relaxter 😉