Gastbijdrage van Hans Rube, journalist en burgerraadslid voor de PvdA.
Het had afgelopen kunnen zijn, de discussie over het Chroom-6 drama in Tilburg. Een laatste hoofdstuk in een dik boek, waarvan maandag 3 juni 2019 de slotpagina’s zouden worden omgeslagen. Maar zoals de oppositiepartijen in de Tilburgse gemeenteraad al aankondigden: “voor ons is het nog niet klaar.” Een vraag om een raadsenquête ligt nu op de loer.
tRom werd zo afgelopen maandag tDom.
De gemeente had tussen 2004 en 2010 de zorgplicht voor de achthonderd deelnemers van tROM-project die verplicht te werk werden gesteld in de NS-werkplaats. Zij schuurden treinstellen en ademden daarbij onbeschermd giftige stoffen in.
Het betrof een groep deelnemers die vanwege hun achtergrond extra kwetsbaar waren, maar verplicht aan het werk werden gezet om zo hun uitkering te behouden. Velen van hen werden ziek, vier werknemers zijn inmiddels overleden. Namens deze werknemers en hun nabestaanden heeft de PvdA zich – samen met LST, SP en Groep Jansen – de afgelopen perioden boos gemaakt op het uitblijven van antwoorden op tal van vragen.
En nu weer: boos, vanwege het feit dat het college niet uit eigen beweging aanvullend onderzoek wil uitvoeren naar andere schadelijke stoffen die mogelijk zijn vrijgekomen. Nog steeds weigert het college te geloven dat wel degelijk oude verfmonsters van opgeslagen treinstellen te nemen zijn, in het Spoorwegmuseum.
Want: ook andere stoffen dan chroom-6, zoals lood, zink, cadmium en nikkel kunnen leiden tot neurologische schade en schade aan nieren of lever.
Aanvullende verhoren zijn ook nodig, om in dit drama de onderste steen boven te halen. Verantwoordelijken uit de ambtelijke organisatie zijn niet voor de onderzoekscommissie verschenen. Er zijn geen gesprekken gevoerd met vertegenwoordigers van de directie Sociale Dienst Tilburg. De verantwoordelijken van de RI&E-bureaus zijn botweg niet op de uitnodiging voor een gesprek ingegaan. Slachtoffers weten nog steeds niet wat de bestuurlijke top van Tilburg destijds heeft gedaan met de gemelde misstanden bij het werkproject tROM.
Iedereen die de discussies in dit drama de afgelopen jaren heeft gevolgd, weet hoe zwaar emotioneel de slachtoffers beladen zijn. Miskend, slecht behandeld en soms grofweg geschoffeerd. Dan zitten ze daar voor het zogenaamde slotdebat, op de publieke tribune in de raadszaal, na een strijd van maanden, het verlies van geliefden nog gekerfd in de ziel. Ja, ze hebben mogen ‘inspreken’, een tijdje geleden. Ze hebben hun ‘zegje mogen doen’. Maar eenmaal in de officiële raadsvergadering moet iedereen zwijgen volgens de ‘wetten van onze democratische afgesproken spelregels’.
Dan ontploft er iemand, die na de dood van zijn vrouw al tijden zijn emoties heeft opgekropt, omdat in zijn ogen opnieuw allerlei zaken door college en coalitiepartijen worden toegedekt. Het drama wordt zo niet alleen voor hem maar voor alle chroom-6-slachtoffers nog erger, groter en onbegrijpelijker.
De slachtoffers zien voor hun ogen een politiek spel, waar ze erkenning en begrip verwachten. Naar 800 mensen, die door de gemeente Tilburg onnodig leed is aangedaan, die de afgelopen jaren gestreden hebben voor erkenning, om gehoord te worden, wordt nog steeds onvoldoende geluisterd.
Dat is dom, tDom.
4 reacties
Voeg die van jou toe →Aanvulling op mijn eerste reactie:
gaat het hier om een politiek spektakel, of komt er voor de slachtoffers echt wat goeds uit?
Ik aarzel heel erg als ik het bovenstaande lees.
Wat gebeurd is met deze mensen is meer dan schandalig te noemen, wat aan schadevergoeding wordt toegekend een bijzonder slechte grap.
Een raadsenquete gaat vermoedelijk op een gigantisch media-circus uitlopen (al is het dan locaal of regionaal). Misschien is dat wel nodig om de politieke en ambtelijke verdedigingswallen te doorbreken. Maar komen uit de, begrijpelijke, emoties die het op gaat roepen nog zinvolle oplossingen voort?
Al met al, ik aarzel over dit verhaal.
100% eens met de inhoud van het artikel. Zoals ik net na de betreffende raadsvergadering al schreef:
En dat was het dan … tROM-project … Chroom-6 … evaluatie.
Nog verrassend dat zoveel slachtoffers plaats wilden nemen op de publieke tribune in afwachting van het onvermijdelijke: de rijen gesloten houden, geen risico’s, verantwoordelijken uit de wind houden, als een blok achter een bundel papier gaan staan, maar vooral niet luisteren of reageren op de hartenkreet van de slachtoffers.
Even sloeg de vlam in de pan en kwam er jaren opgekropte woede naar buiten, het werd in de kiem gesmoord om ongelukken te voorkomen. Jammer dat het zo ver moet komen, dat burgers politici (in dit geval de burgemeester) te lijf willen gaan. Pure wanhoop en het gevolg van niet luisteren.
Dit gevoel maakte zich ook meester van de partijen die recht wilden doen aan de slachtoffers van een verderfelijk reïntegratieproject waarbij zelfs doden zijn gevallen.
Vanavond was weer het toonbeeld van hoe slecht en sluw politiek kan zijn, machtsspelletjes, het beschermen van vrienden, de angst voor het verlies van controle …
De vraag van de slachtoffers was zo eenvoudig: vraag aan de verantwoordelijken van toen om zich te verantwoorden en het gesprek aan te gaan, maar nee … nul op het rekest.
Vakkundig werd iedereen in slaap gesust met dooddoeners, gratuite toezeggingen, vage excuses, verwijzingen naar rapporten, etc.
De apotheose was stuitend: de partijen die naast de slachtoffers stonden en alles uit de kast hebben gehaald kregen zowaar op enkele punten steun van de zittende orde … behalve op het verzoek om de mensen van toen (die we allemaal kennen en die we nog steeds overal tegenkomen) uit te nodigen voor een gesprek. Een gebaar voor de bühne …
Nee, ons college en de coalitiepartijen (aangevuld met wat meelopers) hebben een beschamend toneelstuk opgevoerd dat het vertrouwen bijzonder heeft geschaad.
En ja, natuurlijk weet iedereen dat het moeilijk is om mensen aan tafel te krijgen waartegen een strafrechtelijk onderzoek loopt. Maar als je een zuiver geweten hebt, is dit ook een gemiste kans om duidelijk te maken dat jou niets te verwijten valt. Dat noemen ze “lef”.
In enkele huiskamers is op deze zwarte dag beslist een zucht van verlichting geslaakt.
Lessen voor de toekomst? Luisteren naar mensen? Menselijke maat? Cultuuromslag? Kloof tussen burgers en de politiek dichten?
Misschien hoog tijd voor een vertrouwensexperiment …
Perry Janssen (Raadslid LST)
Na de overeenkomst met de eindconclusie van een grootste gedeelte van de tilburgse gemeenteraad krijgt de bijzondere band van Koning Willem II met Tilburg: met zijn alom bekende uitspraak ‘Hier adem ik vrij, hier voel ik mij gelukkig’ opeens wel een andere lading. Geloof dan ook niet dat de zwarte bladzijden van het boek Chroom6 met zelfsenkele dodelijke slachtoffers definitief gesloten wordt