Het chroom-6 debat dat in twee delen wordt gevoerd tussen de gemeenteraad en het College van Burgemeester en Wethouders, op 27 mei en 3 juni 2019, gaat in de kern niet eens over chroom-6. Immers: iedereen is het erover eens dat mensen nooit onbeschermd hiermee hadden mogen werken. En nu dit toch is gebeurd de werknemers en deelnemers van destijds een ruime vergoeding en ondersteuning moeten krijgen en alle zorg die ze nodig hebben.
Dit debat gaat over iets anders.
Wie goed naar de emotionele verhalen luistert van de mensen die de moeite hebben genomen om dit bij de gemeenteraad te komen vertellen, luistert ook tussen de regels door. Luistert naar datgene wat deze mensen niet letterlijk onder woorden kunnen brengen, maar in hun verhalen wel zeggen.
Ze hebben niet ‘slechts’ last gehad van een tijdsgeest, een beleid waarin van bovenaf werd gedacht, dat als je werklozen maar streng zou aanpakken, dat ze dan heus en vanzelf wel een baan zouden vinden. Dwang en drang is heel lang beleid geweest. Maar er is meer. Leidinggevenden, mensen die deze werklozen moesten begeleiden en sturen, hebben misbruik gemaakt van hun positie. Hebben misbruik gemaakt van de macht die zij hadden, door bovenop de druk die ze vanzelfsprekend vanwege hun positie al hadden, mensen nog eens extra te onderdrukken. Dat is wat de oud-tROM-medewerkers en -deelnemers in feite zeggen.
Dit heet mishandeling.
Een mens dwingen om ‘voor straf’ lichamelijk ongezond werk te doen; dat is mishandeling.
Een mens dwingen om werkkleding aan te trekken die al door 10 anderen is bezweet en ongewassen is; dat is mishandeling.
Een mens dwingen om iets te doen ‘want anders word je gekort’; dat is mishandeling.
Een mens dwingen om de kinderen mee te nemen naar het werk; dat is mishandeling.
Een mens kleineren, vernederen; dat is mishandeling.
Voor de mensen die dit mee hebben gemaakt telt daarom maar één ding: dat de personen die hen dit hebben aangedaan hiervoor ter verantwoording worden geroepen: in het openbaar en en plein publiek hun excuses maken. Dat is nodig. En dat dit niet begrepen wordt, niet gezien wordt door de raad en door het college, maakt dat de oud-medewerkers zich niet gehoord voelen. Dat voor hun gevoel de politiek niet naar hen luistert.
Niet een wethouder die excuses maakt, maar die er nooit bij is geweest. Niet een burgemeester die excuses aanbiedt, maar er zelf geen deel aan heeft gehad. Niet een raadslid dat voor de honderdste keer zegt hoe erg hij of zij het allemaal vindt. Hier gaat het de oud-tROM-werkers niet om. Het gaat niet om geld en niet om de ‘rollende koppen’. Het gaat hen erom dat de personen die hun positie hebben misbruikt om de mensen die aan hen waren toevertrouwd te mishandelen, hiervoor in het openbaar aangesproken worden en dat zij openlijk toegeven dat zij fout hebben gehandeld. Hiervan spijt betuigen.
De enige manier om dat te laten gebeuren is door het instellen van een raadsenquête, met een enquêtecommissie die alle verhoren in het openbaar uitvoert, met iedereen die bij tROM een functie of betrokkenheid heeft gehad. Alleen dan zullen alle verantwoordelijken persoonlijk kunnen worden aangesproken en persoonlijk verantwoording kunnen afleggen.
De bal ligt dan ook 3 juni bij de gemeenteraad. Als zij daadwerkelijk meent dat zij het verschrikkelijk vindt wat er is gebeurt en echt naar de mensen luistert, kiest zij voor dit hoogste middel dat de raad ter beschikking heeft.
5 reacties
Voeg die van jou toe →Goede analyse Paula, dit geeft wel aan dat er weinig of slecht door een enkeling enige mededogen bestaat in onze door het volk gekozen raadsleden voor de slachtoffers als dit geen doorgang vind. Samen met de lessen uit het verleden, goed geïllustreerd door Roland. Complimenten. Is er dus tot op heden nog weinig geleerd. Laten we hopen dat er 3 juni tijdens de “laatste” raadsvergadering over dit chroom_6 tRom debacle in een moreel besluit de juiste stappen worden genomen door onze gekozen volksvertegenwoordigers die ook als taak hebben om de hand op de hand op de knip te houden. Waar belanghebbende en verantwoordelijke ook hun leven mee verder kunnen.
Hoe gaat dat aflopen ?
nu tRom en het vertouwensexperiment door de wethouder in een adem wordt genoemd. Zelfs met de zelfde projectleider ?
Het is in wezen niet anders dan in het bedrijfsleven: hoe meer macht je hebt, hoe vaker je kunt zeggen ‘het is niet mijn schuld’. Daartoe heb je dan ook een scala aan middelen ter beschikking; middelen die in datzelfde bedrijfsleven niet anders zijn dan in de politiek. De wet, en die biedt onbegrensde mogelijkheden voor ‘machthebbers’, of dat nu politici, gezagsdragers of CEO’s zijn. Telkenmale wordt aangetoond dat macht corrumpeert (het gezegde is al zo oud als de beschaving). Telkenmale trekken we er geen lering uit, want ‘we hebben immers een uitstekend functionerende democratie’.
Niet dus.
Ik hoop voor de Chroom-6 slachtoffers en al die anderen, die mede-slachtoffer (direct of indirect) zijn van het systeem, dat de raadsenquête doorgang gaat vinden.
“Wie de schoen past trekke hem aan”
Helemaal eens met de strekking van dit artikel. Het lijkt dan mij dan ook de een normaalste zaak van de wereld te zijn om dit met alle respect en zorg naar de slachtoffers moet gebeuren. Een morele plicht van elke volksvertegenwoordiger van onze gemeente om dit in overweging te mogen nemen. Immers “zachte heelmeesters maken stinkende wonden”.
Om maar even over de tijdsgeest te spreken. Zaken staan daarin niet op zichzelf. Ook in 2010 was er reeds, overigens een veel minder ernstig debacle, een re-integratie plek met trajecten in opdracht van de gemeente Tilburg. Waar “werknemers” ondersteund door enkele OR (ondernemingsraadleden) wel de stoute schoenen aantrokken om nadat ze eerst de juiste weg binnen de organisatie hadden gevolgd, hun beklag te doen bij de toenmalig verantwoordelijk wethouder en bestuurder. Overigens ook ondersteund door enkele gemeenteraadsleden. Over misstanden zoals werkdruk, arbeidsomstandigheden, intimidatie en ingehouden lonen (Zelfs via de rechter in het gelijk gesteld).
Deze “werknemers” werden binnen enkele dagen zelfs afgespiegeld als klokkenluiders in het Brabants Dagblad, met als gevolg dat ze op een intimiderende wijze werden geadviseerd om zo spoedig mogelijk ander werk te gaan zoeken. Zelfs ondersteund door het gemeentelijk mobiliteitscentrum terwijl de toenmalig verantwoordelijk wethouder mondeling had toegezegd dat angst voor eventuele gevolgen en zelfs een gedongen ontslag zeker niet van toepassing zouden zijn. Gezien hij dezelfde avond mededeelde dat er al een ander scenario op tafel lag.
Het resulteerde in een gedwongen overname door een gemeentelijke organisatie en een vertrek van het gehele managementteam, met als opgegeven reden een grote bezuinigingsoperatie. Met eerste als gevolg het vertrek van de zeven klokkenluiders. Waarschijnlijk ogenschijnlijk omdat het de gemeente Tilburg wel zo goed uit kwam voor de opstart van het latere gemeentelijk werkbedrijf en daarnaast zich ook een stevige grondpositie in de Piushaven wisten te verwerven.
Dus verschuilen van de verantwoordelijk bestuurders, projectleiders en management achter dit tRom Chroom-6 debacle vanuit de tijdsgeest met termen als van “We wisten het niet” en “Waarom hebben is er nooit over gesproken”. Lijkt mij dan ook een ernstige tekortkoming te zijn naar de getroffen cliënten en vooral slachtoffers.
In die tijdsgeest was er immers al heel wat geleerd, in ieder geval door cliënten, trajectdeelnemers, werkbegeleiders en medewerkers wat de eventuele gevolgen zouden kunnen zijn als je zelfs na een correct ingediende klachtmelding de stap neemt om met de verantwoordelijk bestuurders te gaan praten. Een ezel stoot zich immers niet twee keer aan dezelfde steen.
Mijn devies is dan ook “Zorg dat wonden zo snel mogelijk kunnen helen zodat dit niet jaren door kan blijven etteren” en mijn advies aan onze Tilburgse volksvertegenwoordigers neem hierin je verantwoordelijkheid naar alle slachtoffers en leer uit lessen van het verleden.
Met vriendelijke Groet
Roland