Uitvoering Participatiewet in de praktijk: droombaan of werkelijkheid

De tweede week van ons Tilburg Actief traject begint met een fijne verrassing. We hoeven niet meer in de onverwarmde kamer, maar krijgen een ruimte met verwarming tot onze beschikking. De koude werkruimte waar we de eerste week zaten zal bovendien worden voorzien van isolerende gordijnen.

Bovendien zijn enkelen van ons uitgenodigd voor sollicitatiegesprekken, wat de stemming opgetogen maakt. Telefoons blijven aan, want je kunt niet weten of misschien een werkgever belt voor een sollicitatiegesprek.

Deze week gaan we fors aan de slag. We moeten een zoekprofiel maken. De oefening is best leuk: “Schrijf de ideale vacature, waar je direct op zou reageren.” Hoe heet het bedrijf, wat voor soort organisatie is het, hoe ziet de functie-omschrijving er uit, welke kwaliteiten worden gevraagd en wat zijn de arbeidsvoorwaarden? Kortom: wat is je droombaan?

Ik schrijf een vacature voor de onderzoeksredactie van een persbureau. Mijn ideale organisatie is maatschappelijk betrokken, heeft rond de 50 medewerkers. In mijn takenpakket staan het maken van interviews en reportages en het schrijven en lay-outen van teksten. We maken een rondje waarin we allemaal vertellen over onze droombaan, maar mijn gedachten dwalen af. Ik heb immers net een mini-ondernemersplan geschreven dat al bij iemand in het gebouw op het bureau ligt.

Aan het begin van de middag is iedereen wel een beetje leeg en het schrijven van een motivatiebrief, wat eigenlijk ook op het programma staat, schuiven we door naar donderdag. Yvette vraagt me of ik donderdag een presentatie wil geven over LinkedIn en Twitter. Ik stem toe waarbij ik me ondertussen afvraag of dat ook bij de Participatiewet hoort, dat kandidaten ook zelf training gaan geven. Of zou het Centrum Werk en Inkomen een toekomstige klant kunnen zijn?

Donderdag begint met de toegezegde presentatie en daarom ben ik een kwartier vroeger aanwezig, het voelt al bijna alsof ik er werk. In de wandelgang kom ik mijn uitstroomcoach Corine tegen en we praten over mijn mini-ondernemersplan. Ze geeft me wat constructieve feedback mee, want vrijdag bij het coachgesprek zal de doelmatigheidsconsulent aanschuiven om mijn plan aan te horen.

Ik hou ervan om een interactieve presentatie te geven waarbij mensen reageren en ik niet alleen aan het woord ben. Dat lukt goed en mijn LinkedIn en Twitter presentatie mondt uit in een mooie discussie over het wel of niet gebruiken van social media en zo ja, het hoe en waarom. En vooral: hoe juist niet. Het vooroordeel dat vooral jonge mensen met social media bezig zijn, wordt hierbij goed om zeep geholpen. De meesten van mijn groepsgenoten, tussen eind 20 en eind 40, hebben er niks mee en beginnen er niet aan.

Inmiddels heb ik gesolliciteerd naar een baan bij Amarant en in stilte hoop ik dat ik wordt uitgenodigd voor een gesprek. De rest van de trainingsdag besteden we aan de inhoud van de motivatiebrief. Ik vind het saai en kan mijn aandacht er nauwelijks bij houden. Ondertussen denk ik na over de aanpassing van mijn ondernemersplan.

Vrijdag! Net als een week eerder haalt Corine me uit de rij bij de aanmeldbalie en lopen we eerst naar het koffie-apparaat. Chantal de doelmatigheidsconsulent sluit zich bij ons aan en in een van de zitjes in de open ruimte praten we over mijn plan. Chantal is vriendelijk kritisch en geeft nog wat punten die ik zou moeten aanpassen. Ze vraagt waarom ik geen gewone betaalde baan kan vinden. Ik leg uit dat werkgevers doorgaans niet erg zitten te springen om een journalist op de werkvloer, maar dat ik wel solliciteer. We hebben immers een twee-sporentraject afgesproken waarin ik het starten van een bedrijf zal moeten combineren met een parttime baan. Ze vraagt of het dan niet beter zou zijn om te stoppen met schrijven voor Tilburgers.nl. “Tja, ook al stop ik ermee, dan gum ik acht jaar werk niet zomaar uit.” werp ik tegen. En ik denk bij mezelf: “Bloed kruipt waar het niet gaan kan. Stoppen met schrijven… een leven zonder kan ik me niet voorstellen.”

Onderweg naar de uitgang loopt Corine met me mee. Ze vraagt of de afdeling communicatie al contact heeft opgenomen. “Nee. Waarom?” “Niet iedereen was heel blij met jouw artikel van vorige week…” Ik wacht het af.

Naast de reeks “Van werkloosheids- naar bijstandsuitkering” verschijnt sinds 16 januari de reeks “Uitvoering Participatiewet in de praktijk”. Beide reeksen geven een gedetailleerd beeld, transparant en uit eigen ervaring van uw redacteuren, over hoe de uitvoering van de Participatiewet door het Centrum Werk en Inkomen (voorheen: Sociale Dienst) in de praktijk uitpakt. Beide reeksen zouden gelijkluidend moeten zijn, maar zijn dat allerminst en staan op zichzelf: slechts de regels en wetten zijn hetzelfde. “Het is maar net wie je treft.” is een vaak gehoorde uitspraak, die zeker waarheid lijkt te bevatten.