Het heeft gevroren op de eerste dag van mijn drie-weken-traject ‘Tilburg Actief’, waarmee ik zo spoedig mogelijk een betaalde baan moet vinden. De vorst heeft als voordeel dat de modderpoel – die dienst doet als fietsenstalling voor het Centrum Werk en Inkomen en het UWV – nu hard geworden is, zodat fietsen en een enkele brommer niet omvallen en cliënten niet tot hun enkels in de blubber zakken voordat ze de net te smalle treden naar de extreem trage draaideur op lopen. Ik vraag me af welke architect heeft bedacht dat uitkeringsgerechtigden een andere voetmaat en loopsnelheid hebben.
Dinsdag om kwart over negen zit ‘mijn’ Tilburg Actief groepje aan een bekertje automatenkoffie in dezelfde ruimte als waar we de donderdag daarvoor onze introductie kregen. Het gloednieuwe, grijs-witte gebouw waar het UWV en het Centrum Werk en Inkomen (sociale dienst) in december 2014 gezamenlijk zijn in getrokken, ziet er koud uit. Binnen is het ook koud. Yvette, onze trajectbegeleidster merkt op dat de werkruimte waar we de hele dag aan de slag moeten, geen verwarming heeft.
Rokers, althans degenen die bij het personeel horen, hebben een rookruimte. Cliënten moeten buiten, naast het gebouw roken en niet er voor. Onze werkruimte ligt op een hoek aan de achterzijde en achterin op het terrein staat een stalen hok met traliedeuren. De fietsenstalling voor het personeel? Nee. De berging voor de afvalcontainers én de rookruimte. Ik prijs mezelf gelukkig dat ik niet in dienst ben bij de gemeente en dus naast het gebouw mag roken en niet in die kooi hoef.
We moeten de hele dag aan de slag, maar een bedrijfskantine heeft het rijzige pand niet, ook niet voor de werknemers, laat staan voor cliënten. Werknemers hebben wel beschikking over een eetkamer om hun van huis meegebrachte bammetjes op te eten, maar de meesten kiezen ervoor om even naar de grote Albert Heijn te lopen, 300 meter verderop. We zijn het eens met Yvette om gewoon de lunchpauze straks over te slaan en een uurtje eerder klaar te zijn.
Als opwarmoefening krijgen we een zevental vragen die zo uit een vriendenboekje van scholieren komen. “Wat is het leukste wat je in de afgelopen drie dagen hebt gedaan?”, “Waar droomde je als kind van?” en “Wat is je grootste blunder?”. Daarna komen de CV’s op tafel, die we allemaal naar Yvette hebben gemaild. Welke valt op? Waar zitten de verschillen? De discussie die volgt gaat over het wel of niet opnemen van een pasfoto en het idee dat opmaak in kleur best leuk kan zijn, maar dat een CV toch meestal in zwart/wit wordt uitgeprint. We worden het eens dat een creatieve opmaak en het wel of niet invoegen van een foto zeer afhankelijk is van de functie waarop je solliciteert.
Yvette legt uit dat tegenwoordig een CV veel belangrijker is dan een brief, aangezien een werkgever gemiddeld 300 sollicitaties op een vacature ontvangt. Eerst worden de meest aansprekende CV’s geselecteerd en pas in de tweede selectie worden de brieven gelezen. Dus, het profiel dat je normaal gesproken in je brief zou zetten, komt nu bovenaan in je CV. Een profiel: een korte beschrijving van wie je bent. En dat is moeilijk, jezelf samenvatten.
De echte training begint nu pas, met acht pittige, persoonlijke vragen. “Hoe denkt jouw beste vriend of vriendin over jou?”, “Hoe denkt een werkgever over jou?”, “Wat zou je veranderen als je voor een dag de baas was op de wereld?”en in de categorie ‘een beetje sinister: “Wat hoop je dat mensen over je zeggen bij je uitvaart?” We moeten allemaal lachen om deze vagen, maar ze beantwoorden is nog best lastig en brengt af en toe heftige emoties naar boven. Dat mag ook. Hoewel we elkaar allemaal pas kennen, voelt het ondertussen redelijk vertrouwd om soms toch wel erg persoonlijke kwesties aan te snijden.
Onze antwoorden worden besproken in de groep en iedereen geeft elkaar constructieve feedback, wat zeer leerzaam en soms confronterend is. Yvette vat voor elk van ons de antwoorden samen in enkele kernwoorden, welke direct bruikbaar zijn om een profiel mee samen te stellen voor op het CV.
Het is zeer begrijpelijk dat je tegenwoordig niet ‘zomaar’ een bijstandsuitkering kunt ‘vangen’ en dat je in het kader van de Participatiewet een tegenprestatie moet leveren; het liefst zo snel mogelijk weer úit die uitkering te komen. Toch valt een emotionele achtbaan op een gewone, koude dinsdagochtend niet mee en even voor tweeën lopen we een beetje beduusd naar buiten.
Ondernemers Akkoord
Het Ondernemers Akkoord is één van de belangrijkste onderdelen in de uitvoering van de Participatiewet in Tilburg. In dit akkoord heeft de gemeente Tilburg afspraken gemaakt met ondernemers om mensen uit de bijstand in dienst te nemen. Als tegenprestatie kunnen werkgevers een tijdelijke loonkostensubsidie krijgen en/of ‘voorkeursleverancier’ worden van de gemeente. Om werkzoekenden aan werkgevers te koppelen werken baanmakelaars van Sociale Zaken nauw samen met de account-managers van de gemeente, die de bedrijven goed kennen. Donderdag krijgen we bezoek van Xandra, één van de baanmakelaars. Wij hebben net samen met Yvette allemaal een korte presentatie van onszelf geoefend (een ‘elevator-pitch’).
Ik moet beginnen en vertel kort over Tilburgers.nl, over de Stichting Onafhankelijke Media en de Stichting Social Energy. En ik geef haar mijn visitekaartje, die ik sowieso altijd op voorraad bij me heb. Ze vindt het wel erg veel, wat ik in korte tijd vertel. Met deze feedback weet ik me niet goed raad, ik doe nou eenmaal veel.
Opnieuw hebben we de lunchpauze overgeslagen en mogen we vroeger weg. Onderweg verheug ik me op het gesprek de volgende dag, met de uitstroomcoach.
Corine, de uitstroomcoach haalt me vrijdagochtend uit de lange rij voor de balie waar ik me moet melden voor mijn afspraak met haar en via de koffie-automaat lopen we al babbelend naar een van de zitjes in de grote hal van het gebouw aan de Burgemeester Brokxlaan. Corine heeft al over me gelezen in mijn dossier, ze bezoekt ook regelmatig Tilburgers.nl en is zeer benieuwd naar mijn verhaal, dat de laatste weken steeds langer wordt. Ik wil nog steeds graag een onderneming starten, eventueel naast een deeltijdbaan en ik ben nog altijd niet toegekomen aan het schrijven van een ondernemersplan, waarvoor ik graag wat ondersteuning wil. Corine besluit dat twee trajecten volgen wel degelijk kan en mag en geeft me meteen voorbeelden van een ondernemersplan en een financieel plan mee, zodat ik ermee aan de slag kan. Ook moet ik binnen een week drie vacatures zoeken om op te solliciteren.
Dit weekeinde hoef ik me niet te vervelen!
Naast de reeks “Van werkloosheids- naar bijstandsuitkering” verschijnt sinds 16 januari de reeks “Uitvoering Participatiewet in de praktijk”. Beide reeksen geven een gedetailleerd beeld, transparant en uit eigen ervaring van uw redacteuren, over hoe de uitvoering van de Participatiewet door het Centrum Werk en Inkomen (voorheen: Sociale Dienst) in de praktijk uitpakt. Beide reeksen zouden gelijkluidend moeten zijn, maar zijn dat allerminst en staan op zichzelf: slechts de regels en wetten zijn hetzelfde. “Het is maar net wie je treft.” is een vaak gehoorde uitspraak, die zeker waarheid lijkt te bevatten.
Recente reacties