Vertrouwen en Loslaten

Foto: Mei Maanscout Cheta Urmila tijdens de volle maan van 28 mei 2010

Op de een of andere manier had ik het gevoel dat ik me niet volledig kon overgeven in mijn relatie. Daarom besloot ik te experimenteren met twee van de basiskenmerken van de vrouwelijke essentie, vertrouwen en loslaten.

Zoals ik in een andere post al aangaf, staat “vrouwelijke essentie” niet gelijk aan “alleen voor vrouwen”. Ik vind het interessant mijn relatie tot de vrouwelijke en mannelijke basiskenmerken te onderzoeken, ook diegene waarvan ik denk dat ik ze niet belichaam; ik geloof dat ik naar mate ik ze beter kan accepteren in mijzelf, ik ze beter kan accepteren in anderen.

Het eXperiment

De dag voordat we vertrekken voor een weekendje-weg, vraag ik  mijn partner Graham mee te doen aan dit eXperiment door me niet te vertellen waar we heen gaan, en geen vertrektijden en gate-nummers enzovoorts te noemen. De woorden zijn nog niet koud mijn mond uit, of ik voel de bekende knoop al in mijn solaris plexus. Des te meer reden om dit door te zetten! Dit is het verslag…

Dag 1: Dit is makkelijk!

Ik word wakker en check in bij mezelf hoe ik me voel. Ik bespeur een gevoel van opluchting; wat een heerlijke kans om nu gewoon eens lekker achter de ander aan te lopen; ik hoef niet steeds te letten op waar we heen gaan! Op het busstation bestudeer ik op mijn gemak de voorbij lopende mensen, kijk naar een kat die de weg over rent, en tuur naar de blauwe lucht boven ons hoofd. Ik betrap mezelf erop, dat ik in de verte de nummers op de aankomende bussen probeer te lezen; ik draai nadrukkelijk mijn rug er naar toe. Graham geeft me een teken dat onze bus er is en we stappen in. Dit is cool!

Op het vliegveld kijk ik vrolijk rond en ben diep onder de indruk van de grote stalen constructies in de terminal. Ineens voel ik een stoot energie omhoog schieten door mijn ruggengraat. Hert is alsof ik mezelf fysiek voel krimpen, en beetje zoals Alice in Wonderland; ik begin breeduit te glimlachen en word weer een meisje. Mijn volwassen brein registreert een ongelooflijke vrijheid van verantwoordelijkheden; ik maak me nergens druk om. Ik wil huppelen, springen, lekker rondrennen; wijs enthousiast naar kleurrijke advertenties met vlinders aan de muur. Alles is even interessant en de moeite van het bekijken waard. Na een minuut of tien trekt het gevoel langzaam weg. Tijdens de vlucht zwelg ik in de herinnering ervan en vraag me af waarom ik eigenlijk zo bang was om dit te doen…

Is het echt zo makkelijk?

Nadat we geland zijn, net door de douane, stap ik compleet terug in de controle: we moeten een taxi hebben, geld voor een taxi pinnen, we moeten… Graham staat stil en kijkt me aan. Hij zegt niets. Ik herhaal mijn woorden. Hij zegt nog steeds niets. Ik ben enorm geïrriteerd. Ineens gaat me een licht op: ik geef me dus gewoon helemaal niet over! Laat staan dat ik erop vertrouw dat hij overal voor zal zorgen. Shoot!

Datzelfde gebeurt onderweg naar het hotel nog een paar keer; de gewoonte is sterk. Graham houdt zich strak aan de afspraak, soms hij wijst me op wat ik aan het doen ben, soms laat hij me dat door middel van zijn lichaamstaal weten. Ik raak nu echt gefrustreerd! Met de grootste moeite houd ik keer op keer mijn mond, vastbesloten om NIET de leiding te nemen and Graham er voor mij te laten zijn! De dingen die ik wel zeg, heb ik in gedachten eerst zorgvuldig afgewogen en als onschuldig beoordeeld. Blijkbaar zijn ze dat niet…

Dag 1 resultaat: Nee, helemaal niet dus

Tijdens het avondeten schetst Graham de 9 keer (in 6 uur) waar  ik het van hem overnam. Dan zegt hij heel eerlijk hoe pijnlijk dat voor hem is als man zijnde, die constante verklaring van wantrouwen. Hij wil er graag voor me zijn en weet heel goed van zichzelf dat hij prima in staat is om de dingen op zijn manier te regelen.

In gedachten tel ik het aantal keer dat ik bewust mijn mond heb gehouden erbij op, en ik schaam me als ik me realiseer hoe vaak ik  instap en de leiding neem. De angst voor controle-verlies raast door me heen en mijn handen trillen.

Verstandelijk weet ik dat ik Graham volledig kan vertrouwen. In al onze tijd samen heeft hij keer op keer op keer op keer bewezen hoe goed hij weg weet met dingen, en hoe bereid hij is om dingen te regelen – als ik hem nou maar gewoon zijn gang zou laten gaan… We besluiten de volgende dag opnieuw te beginnen.

Dag 2: Nieuwe start

Op weg naar het ontbijt ga ik al direct weer in de fout, en als we het hotel uitlopen nog een keer. “Hoe graag wil je dit eigenlijk?” vraagt Graham, “Ik begin er behoorlijk genoeg van te krijgen!” Ik voel de tranen branden achter mijn ogen; verdorie, ik BEN vastbesloten! Ik weet inmiddels wat ik doe, het MOET nu toch makkelijker gaan worden! Na nog een paar keer gestruikeld te zijn,  besluit ik van strategie te veranderen: zodra ik vanaf nu me realiseer dat ik de leiding neem, spreek ik dat uit. Dat geeft me een beetje armslag.

Langzaam maar zeker begin ik ook te begrijpen wat vertrouwen eigenlijk inhoud: het accepteren dat de ander er zal zijn om de dingen te regelen, zelfs al doen ze dat op hun eigen manier (en dat is dus ALTIJD…); op de een of andere manier maakt dit inzicht het makkelijker voor me om me over te geven.

Naar een andere realiteit

Aan het einde van de middag verschuift er diep van binnen iets. Het is alsof er schellen van mijn ogen vallen en zich een diepere realiteit aandient. Ik stop en ga op een bankje aan de kant van de weg zitten. Eerst ervaar ik een enorme alertheid, alles om me heen is mega-scherp; dan – bijna gelijktijdig – valt elk idee van tijd weg en ben ik volledig in het moment. Ik ervaar een krachtige verbinding met mijn intuïtie, voel me volledig vrij en de potentie om in te spelen op wat er in het hier en nu gebeurt is bijna tastbaar. Ik voel me gelukkig, en vrij; vrij om mezelf te zijn. Het loslaten van de controle creeert daarnaast nog een andere opening: de vrijheid om precies te zeggen wat ik wil zeggen, om uiting te geven aan wat er ook maar naar boven komt.

…alles is ineens mega-scherp…

Dag 3 en 4: MAGISCH

De volgende twee dagen zijn heel bijzonder. Instinctmatig weet ik dat ik slechts Graham bij de hand hoef te vatten en me mee te laten voeren. Terwijl ik dat doe, ontstaat er tussen Graham en mij een ongekende, bijna vloeibare energie. We hebben geen woorden nodig, er lijkt een soort ruimte tussen ons te zijn waarin de dingen langzaam ontstaan. Hij ziet dingen onderweg, ik zie dingen onderweg, hij wil op de kaart kijken, ik bewonder het gebouw aan de overkant, of de eekhoorns op de telefoondraden. Ik wijs op kleine details, waarvan hij zegt dat hij die anders nooit gezien zou hebben. Hij brengt mij veilig naar de overkant als ik de kluts kwijt raak in het aanstormende verkeer. Nu hebben we ALLEBEI een rijkere ervaring, wow!!!

Aan het einde van dag 4 zegt Graham hoe goed het voelt dat er op deze manier een beroep op hem gedaan wordt. En ook hoe hij door mijn loslaten en overgave gedurende deze vier dagen heeft kunnen groeien als man. Wat een cadeautje!

Wat ik heb geleerd

Een van de belangrijkste ontdekkingen van het eXperiment is dat het allemaal niets met Graham te maken had. Waar het uiteindelijk op neer kwam is dat ik me niet aan mezelf over kon geven, omdat ik mezelf niet vertrouwde. Mijn behoefte aan controle kwam voort uit mijn eigen onzekerheid; ik hield Graham onderweg in de gaten uit angst, niet uit belangstelling of uit mijn voorliefde voor structuur. Nu weet ik het verschil.

De voor de hand liggende vraag is natuurlijk: waar was ik dan zo bang voor?

Ik blijf Ik

Mijn angst om de controle te verliezen kwam voort uit een andere, veel grotere angst: de angst om mijn identiteit te verliezen. En dan in het bijzonder de identiteit van de sterke, onafhankelijke vrouw met een ik-heb-niemand-nodig houding. Ik dacht dat ik die al lang geleden achter me had gelaten, maar ze had blijkbaar nog steeds de touwtjes in handen. En daarbij komt dat – zolang ik ervan uitging dat ik iets kwijt zou raken, het niet in me kwam om ook maar iets los te laten.

Sinds dit eXperiment ben ik meer mezelf dan ervoor. In plaats van iets kwijt te raken, is er iets bijgekomen: veel meer vrijheid om mezelf te zijn. Een vrijheid van handelen die direct toegankelijk is. Omdat ik nu weet hoe “vertrouwen” voelt, kan ik daar nu elke dag instappen.

Me overgeven aan wie ik werkelijk ben van binnen, biedt ook de gelegenheid om meer van mezelf te laten zien, en wel: als mezelf. Met dat enorme gevoel van vertrouwen als basis, kan ik me nog maar moeilijk voorstellen dat ik daar zo bang voor was!

Slapende delen wakker schudden

Door middel van dit eXperiment heb ik het onbezorgde meisje in mezelf aangeraakt en haar wakker geschud. Jaren geleden was ze door mij in slaap gesust. Op een slaapzaal, geloof het of niet, want je kunt je voorstellen dat “leven in het moment” er gezellig bijkroop. En als gevolg daarvan begon “de magie van het leven”  aan haar winterslaap!

Foto: Maanscouts bij het vuur tijdens de installatie van mei maanscout Cheta Urmila (Cheta Urmila rechts op de foto)

…midden in het leven met alle delen…

Geen wonder dat ik me van binnen zo leeg voelde, geen wonder dat ik mijn doel in het leven niet kon vinden. Het onbezorgde meisje blijkt een essentieel deel van mijn kern te zijn. En nu is ze terug!

Polariteit is de katalysator

Het aandeel dat Graham had in dit eXperiment is van enorm belang gebleken, ook nadat ik me gerealiseerd had dat het allemaal met mezelf te doen had. Mede door de omkaderende kwaliteit van de mannelijke energie was ik  in staat mezelf volledig te openen en dit te onderzoeken. De polariteit tussen de mannelijke en vrouwelijke energie werkt in deze als een belangrijke katalysator. Dus – hoewel je geen man nodig hebt om dit in gang te zetten, zal eXperimenteren binnen een context van polariteit het proces vergemakkelijken en tot meer bevredigende resultaten leiden – voor beide partijen!

Foto: Cheta en Graham

…polariteit werkt als katalysator…

Wat is er veranderd?

Betekent dit dan nu dat ik alles aan Graham overlaat? Dat ik nu onderdanig achter hem aanloop en het zelfstanding nemen van beslissingen, het onafhankelijk functioneren, heb opgegeven? Dacht ‘t niet…

Betekent dit dan nu dat ik na afloop van dit experiment nooit meer de leiding neem?
Nee hoor…

We zijn inmiddels meer dan een maand verder. Als gevolg van dit eXperiment is onze relatie op diverse manieren uitgegroeid.

Ten eerste weet Graham nu dat mijn behoefte tot controle  niets met hem te maken heeft, nothing personal. Als ik de leiding neem, is het duidelijk dat er iets aan de hand is wat mijn onzekerheid triggert.

Ten tweede kan ik nu vrijelijk mijn voorliefde voor structuur uitleven en – vanuit deze nieuw ontdekte vrijheid – dingen regelen op een gezondere manier. In plaats van overal direct mijn neus in te steken en te eisen dat ik weet wat er gebeurt, spreken we nu relaxed onze plannen door en verdelen de taken onderling. Op reis lees ik nu wegwijzers en informatieborden voor mijn plezier!

Het derde punt is niet zo makkelijk onder woorden te brengen. Ik merk dat ik – door het loslaten van de behoefte tot controle, van de angst dus – eigenlijk meer controle over mezelf heb dan voorheen. Ik ben meer in balans, voel me veel meer op mijn gemak en ervaar een tot nu toe ongekende zekerheid in mezelf bij alles wat ik onderneem.

Een nieuw idee…

Dit bedenk ik net – wat zou er gebeuren als we het eXperiment nog eens zouden doen en dan de rollen omdraaien? Graham die zijn mate van vertrouwen en loslaten onderzoekt? Dat zou best eens interessant kunnen zijn! Wat denk je ervan, Graham?

Jij kunt dit zelf ervaren

Welk deel van jou wacht erop aangeraakt worden om opnieuw de magie van het leven te ervaren? Ik nodig je hierbij van harte uit om dit voor jezelf te proberen. Het is zeker de moeite waard! Het vraagt wel volledige eerlijkheid van jezelf ten opzichte van jezelf, en – als je van plan bent je partner er in te betrekken – volledige eerlijkheid in jullie relatie. Je moet allebei open genoeg zijn om elkaar te kunnen vertellen wat er speelt, zonder dat de ander dat persoonlijk opvat.

Begin met het vaststellen van een duidelijk begin- en eindpunt. Dit is een van de vereisten om het eXperiment te laten slagen. Kies een paar dagen waarvan je vooraf weet dat je de tijd hebt om jezelf te observeren – of elkaar. Geef je vanaf de start over aan de intentie alle controle lost te laten. Neem de tijd om er in te komen (of gebruik de techniek uit mijn post Leer het Moment Ervaren). Observeer je gedachten en gevoelens als van een afstand – ook hier is het zaak de controle los te laten. Stop vooral niet te vroeg, geef het de kans zich te ontvouwen (dit is een van de redenen voor het kiezen van een eindpunt). Analyseer de resultaten en kijk wat je inzichten zijn. Herhaal zo vaak als je wilt!

Hoe weet je dat je goed zit? Als je je volledig overgeeft, val je plotseling in een andere dimensie; dat is je teken. En het leven zal nooit meer hetzelfde zijn…

Wil je meer lezen over Cheta kijk dan ook eens op haar website