De nieuwe locatie van AFAC aan de Bredaseweg Foto: John Geerts
De AFAC, de Algemene Fiets Afhandel Centrale, – onder Tilburgers beter bekend als de ‘Afpak’ – gaat verhuizen.
Met ingang van dinsdag 1 september 2020 moeten Tilburgers die hun geruimde fiets willen ophalen naar de Bredaseweg 193. Dit is tegenover het voormalige klooster Rooi Harten en vlakbij de watertoren. Op de oude locatie aan de Koopvaardijstraat maakt de AFAC plaats voor nieuwbouw. Deze plek is vanaf woensdag 26 augustus al gesloten en alle aanwezige fietsen worden dan al verhuisd naar de Bredaseweg.
Volgens de gemeente Tilburg, eigenaar van de AFAC, is de locatie aan de Bredaseweg op loopafstand van de Binnenstad.
Jaarlijks ruimt de Diamant Groep in opdracht van de gemeente Tilburg circa 5500 fietsen in de binnenstad, NS stations en in de overige wijken van Tilburg. Daarbij gaat het vooral om fietsen die staan waar een stallingsverbod geldt, fietsen die de toegankelijkheid voor de hulpdiensten en mindervaliden hinderen en fietswrakken.
De geruimde fietsen worden ingeboekt op de site verlorenofgevonden.nl en tijdelijk gestald in de AFAC. Tegen vertoon van een geldig legitimatiebewijs, een bijpassende fietsensleutel en tegen betaling van de administratieve kosten van €15,- kan de geruimde fiets bij het AFAC worden opgehaald.
Deze €15,- is overigens een prijsstijging van 50% ten opzichte van het tarief in 2017, toen het ophalen van een geruimde fiets nog €10,- kostte.
Van de geruimde fietsen wordt circa 60% opgehaald. De overgebleven fietsen zijn meestal kapot of zijn als wrak achtergelaten. De overgebleven fietsen worden na drie maanden afgevoerd naar La Poubelle. Daar worden de fietsen gecontroleerd en wanneer mogelijk gerepareerd. De gerepareerde fietsen worden daarna verkocht of ter beschikking gesteld voor sociale doeleinden.
In de goede oude tijd: 1958 tot 1962 nam ik s’winters de trein om iedere dag van Tilburg
naar den Bosch te reizen om daar naar school te gaan.
Via de overweg van de Gasthuisstraat fietste ik naar het station;
Soms moest ik voor de overweg wachten om daar “mijn” trein voorbij te zien komen.
Het was dan een race tegen de klok om die trein nog te halen en “pleurde” dan mijn fiets
tegen de voorgevel van het station zonder op slot te zetten..
Die bleef daar braaf staan om er s’avonds mee naar huis te fietsen.
Hoef je in de hedendaagse multiculturele samenleving niet meer te proberen.
Na ’62 ging ik in Amsterdam werken alwaar ik een splinternieuwe DKW Hummel kocht om
die eveneens dag en nacht op straat te parkeren.
Ook die is 3 jaar lang braaf blijven staan in de buurt van het Hoofddorp plein.