Op vrijdagmiddag krijgt u een brief, aangetekend, van de gemeente. U leest. U leest nog eens… het staat er echt. “Uw uitkering is opgeschort, want u bent niet verschenen op een afspraak.” Het staat er echt en meteen razen de vragen door uw hoofd.
Had ik een afspraak? Wanneer dan? U zoekt koortsachtig naar uw agenda, terwijl ondertussen de realiteit zijn vorm aanneemt. Mijn huur, waar betaal ik die van? En de energierekening? Hoe? Waarvan? En eten? Mijn kinderen… Paniek!
Tijd om adem te halen en rustig na te denken, dat is er niet. In de brief staat een telefoonnummer. U pakt de telefoon, terwijl u ondertussen bedenkt dat ook die nog moet worden betaald. Nadat u het telefoonnummer hebt ingetoetst krijgt u een keuzemenu, maar door de paniek die u nu om het hart is geslagen lukt het niet om daar aandachtig naar te luisteren. U legt de telefoon neer en bladert in uw agenda. Afspraak… er staat bij u niets in de opgegeven datum uit de brief. Uitkering opgeschort… geen geld. Een hele maand, en wie weet hoelang nog geen geld, niks.
Even slikken en nog eens bellen. Helaas. Het antwoordapparaat vertelt u dat er bij het Centrum Werk en Inkomen nu niemand aanwezig is, en somt de openingstijden op. Maandag om half negen kunt u het opnieuw proberen.
Verslagen gaat u de piepers schillen terwijl u zich afvraagt hoe u aan de kinderen gaat vertellen dat ze niet mee kunnen met de schoolreis die voor de deur staat en dat ze voorlopig brood met pindakaas zullen krijgen. Wat volgt is een weekeinde met slapeloze nachten, vol vragen en ontreddering. Tot u maandag kunt bellen…
Beste lezer, meer dan 200 mensen in Tilburg is deze situatie in de afgelopen negen maanden overkomen. 200, dat is één op de duizend mensen in Tilburg, en hun kinderen. Onvoorstelbaar? Ik hoop dat u het niet heeft meegemaakt. Maar volgens de redactie van Tilburgers.nl lezen minimaal 2.000 mensen mijn column en hebben dus 2 van u, lezers, dit aan den lijve ondervonden.
Raadsleden. We hebben er in deze stad 45. Deze mensen uit alle gezindten en partijen hebben ons een jaar geleden beloofd dat zij ons zullen vertegenwoordigen. Dat zij voor ons, de burgers, zullen opkomen en ons zullen verdedigen. Deze 45 mensen zijn onze Volksvertegenwoordiging. Wij, of in ieder geval de helft van ons die moeite nam om naar de stembus te gaan, hebben deze 45 mensen ons vertrouwen geschonken. Het vertrouwen dat deze mensen ervoor zorgen dat er voldoende parkeerplaatsen zijn, dat de hondenpoep wordt opgeruimd, dat winkels langer of korter open mogen, dat er een nieuw stadhuis komt, dat de Spoorzone en de Piushaven mooi worden, dat Tilburg als winkelstad op de kaart wordt gezet, dat er meer banen komen en wat al niet meer…
Wat ik nog meer wil, boven al het andere, is dat mensen in deze stad niet in de ellende worden gestort door middel van het stopzetten van hun uitkering. Dat wil ik, als doorgaans bescheiden columnist. Ik wil dat deze mensen hun leven kunnen leiden en dat onze 45 raadsleden voor hen opkomen. Want dat hebben ze ons vorig jaar toch beloofd!
Raadsleden in ons mooie Tilburg brengen er maar weinig van terecht. Ze vragen zich af hoe ze het vertrouwen van mensen kunnen winnen, terwijl ze zelden een mens zien. Ze verdedigen liever hun wethouder, want dat is zo afgesproken binnen de partij. Ze stellen dan ook liever geen lastige of moeilijke vragen, want o wee als iemand zou denken dat zij hun eigen wethouder niet steunen. We willen best raadslid zijn, maar het mag beslist niet moeilijk worden en de stabiliteit van de coalitie is het allerbelangrijkste doel.
Vergeten… de beloften
Vergeten… de gesprekken op straat
Vergeten.. de idealen en ambities en toezeggingen dat zij het echt anders zullen doen.
Vergeten… het dualisme in de Nederlandse politiek, dat juist is ingevoerd zodat raadsleden een andere mening kunnen hebben dan de wethouder van hun eigen partij.
Een vergeten afspraak. De één kost het een uitkering, de ander het vertrouwen.
Zullen we het eens anders gaan doen? Als de overheid nou eens haar burgers gaat vertrouwen, zouden dan heel misschien en heel voorzichtig de burgers weer vertrouwen kunnen krijgen in de overheid en in de politici die de overheid moeten controleren?
4 reacties
Voeg die van jou toe →Burgers zouden opnieuw vertrouwen moeten krijgen in de overheid? Raadsleden, politici, het valt toch allemaal onder de noemer overheid? Stemmen doe ik trouw, met in mijn achterhoofd toch dat vervelende stemmetje wat ik keer op keer negeer, waarom, waarvoor, maar dat is een heel ander liedje!
Ik zie maar n half verhaal opgetekend! Rot natuurlijk zo`n brief en n weekend in de stress ,maar waar is t vervolg van uw verhaal?Wat gebeurde er maandag toen u hen on bellen?Als u echt geen afspraak heeeft laten schiten,kunt u toch bij Beroep&bezwaar een bezwaar indienen! Desnoods ook proberen n klacht indienen bij de gemeente qua bejegening, Verder mogelijkheden tot beroep desnoods een voorlopige voorziening aanvragen als u helemaal klem zit…
nu alleen afwachten tot de maand om is lijkt me niet zinnig om niks daartegen te ondernemen!
Dat gebeur in de gemeente Westland ook hoor!!
Lekker makkelijk, Ik had precies dezelfde situatie en jawel één maand geen uitkering en dat is voor mij een achterstand van en op betalingsverplichtingen. Toch hebben die zelfverijkende SCHURKEN wel het lef om voor miljoenen euro’s belastinggeld TWEE gemeentehuizen te bouwen terwijl er al (7) zijn op dit moment. Ja beste lezer U LEEST HET GOED! Laat de burger maar stikken, er valt nog genoeg te pikken!
Dit verhaal heeft geen commentaar nodig. Gewoon zoals het is. Diep triest.
Maar ik zou er iets aan toe willen voegen:
Het onvoorwaardelijk basis inkomen.
Waarbij juist dat vertrouwen in de burger steeds de spelbederver lijkt te zijn.
Dan zouden ook de mensen die nu bepalen dat iemands uitkering opgeschort wordt overbodig zijn, en zouden ze toch niet echt wakker hoeven te liggen over geld na hun ontslag.
Het is een ander onderwerp..maar het sluit zo mooi aan.