Gastbijdrage van Toine van Corven, onafhankelijk journalist.
– Verschijnt binnenkort in Tillywood magazine.
Theater in twee bedrijven
Op 5 maart sloot de gemeente een ‘stevige inspanningsverplichting’ met drie in de Spoorzone gevestigde bedrijven: Theater De Boemel, horecazaak RAW en Club Smederij. Hun tijdelijke contracten worden nog vóór de zomer omgezet in vaste, waarmee verdiend een eind komt aan een pionierstijd vol onzekerheid. Ontegenzeglijk knap lobbywerk van met name Gerard Korthout van De Boemel. Toch een kritische terugblik.
Allereerst: proficiat voor alle drie die het verdienen om in de Spoorzone te mogen blijven. Maar hoe werkt zoiets? Om te beginnen zijn wij vooral via sociale media maandenlang overspoeld met vrijwel parallelle steunbetuigingen aan De Boemel en bloemenkraam het Boeketje op het Pieter Vreedeplein. Beide zaken tekenden ooit een tijdelijk huurcontract, maar willen blijven zitten waar ze zitten en roeren de trom.
Het zal geen toeval zijn dat juist in verkiezingstijd de messen extra worden geslepen. Tactisch slim, maar toch… hoe zuiver wordt het spel hier gespeeld, als je het in breder perspectief plaatst – in termen van rechtszekerheid en rechtsgelijkheid bijvoorbeeld? De discussie overstijgt de waan van de dag, maar hoe vaak gebeurt het wel niet dat politici zich laten leiden door dikwijls triviale oprispingen op Facebook en Twitter? Een gek die oproept om Sinterklaas te vermoorden? Daarover moet in Den Haag een debat worden gevoerd!
Terug naar Tilburg. Fijn dat De Boemel mag blijven voor iedereen in Tilburg die er plezier aan beleeft! Fijn voor Gerard Korthout ook, en met een bloemenkraam op een winderig plein is al helemaal niks mis. Maar om met de bloemenverkoper te beginnen: die heeft wel degelijk ooit met projectontwikkelaar Wereldhave een tijdelijk contract gesloten, dat dus op enig moment zou aflopen. Maar dan wil het Boeketje blijven. Net zo goed als Gerard met zijn Boemel (onder gunstige condities) in de Spoorzone wil blijven.
Wat dan volgt is een theaterstuk in twee bedrijven. Regie: Gerard Korthout. Acteurs: vaste bespelers van De Boemel en een keur aan Facebook-figuranten, gerecenseerd door een sympathiserende pers. In het eerste bedrijf neemt De Boemel het op voor ‘lotgenoot’ het Boeketje. Er ontstaat een sfeer van David tegen Goliath. Och toch, dat arme Boeketje, zo harteloos gemangeld door het grootkapitaal van Wereldhave. Boeven zijn het! Laten we een protestlied zingen voor de bloemenkraam, met de krant, radio en televisie erbij. We voeren sympathiek actie immers, wat breed mag worden uitgevent. Of wordt hier een enigszins vertekend beeld geschetst, op basis van een ietwat opgeblazen sentiment? Karaktermoord op Wereldhave, zou je ook kunnen zeggen.
Maar dan moet het échte spel nog beginnen. Waarbij het Boeketje voor De Boemel mooi als ‘hefboom’ fungeert. Het is intussen volop verkiezingstijd, tijd voor het tweede bedrijf en de regisseur doet een briljante zet. De gemeente neemt hem niet serieus, zegt hij, dus De Boemel gaat medio maart voorgoed dicht. Precies één week voor de verkiezingen. Het was te voorspellen: zo ver zou het natuurlijk nooit komen.
Want wat volgt, laat zich raden. Met potentieel grote winnaar van de verkiezingen Hans Smolders, supporter van zowel De Boemel als het Boeketje, scherp op het vinkentouw, loopt overig politiek Tilburg voorzichtig op eieren. Niemand die nú zijn vingers wil branden. Niet aan De Boemel, niet aan het Boeketje, niet aan aangeschoten wild dat Wereldhave heet. Wethouder Berend de Vries sust waar het kan. En brengt nog vóór de verkiezingen het feestelijke nieuws: De Boemel mag blijven. En het Boeketje trouwens ook.
Tja, wat is hier mis mee? Ondernemers mogen toch zeker wel vechten voor hun toko? Natuurlijk, maar tevens lijkt het dat wie in Tilburg en elders het slimst de publieke opinie weet te bespelen, het tegenwoordig voor mekaar krijgt. Ligt het recht van de sterkste op de loer? En wat is dat, de-publieke-opinie? Wat moet je ermee? Den Haag worstelt niet voor niets met democratische vernieuwing.
Landelijke en lokale politici die hun oren laten hangen naar wie toevallig goed is in reuring veroorzaken, zijn fnuikend voor de rechtsgelijkheid in een democratie. Het begint met een (georkestreerde) actie op Facebook, Twitter of talkshow op tv. De krant pikt het op, de politiek reageert, het wordt alsmaar groter en groter, maar bij nadere beschouwing stelt het vaak niet veel voor of blijkt de boel bewust opgeblazen. Regels moeten niet rigide zijn en maatwerk en voortschrijdend inzicht zijn prima, maar je als politicus laten leiden door de stem van de straat die niet eens de stem van de straat is…?
De waan van de dag op Facebook en Twitter is niet representatief, ook niet voor wat de gemiddelde Tilburger denkt en voelt. Toch gebruiken politici sociale media al te vaak als spiegel van de samenleving. Politici met beleidsvisie en idealen laten zich niet opnaaien door de zoveelste rel. Maar ja, intussen is het wel goed dat De Boemel blijft. Net als het Boeketje.
