Druktemaker

We kunnen ons over veel zaken druk maken.
Vanmorgen nog, vliegt een duif over terwijl we buiten ontbijten. Die laat een vette kledder op mijn overhemd vallen. Heb ik die er net afgeveegd, ligt er een nieuwe op de thermoskan met koffie. Daar kan ik me heel kwaad over maken.

We kunnen ons ook druk maken over de ondraaglijke troep op straat, in de bosjes en in de parken.
Laatst was het weer een gigantische zooi in en rond het Spoorpark. Blijkbaar is het teveel moeite voor de bezoekers om de blikjes, doosjes, luiers en andere troep die men meeneemt naar het park ook weer thuis af te leveren bij de eigen kliko.

In Gent was een wethouder soortgelijke ellende in het 15 hectare prachtige Citadelpark dusdanig beu, dat zij besloot de boel de boel te laten. Gewoon, niet meer opruimen die rommel. Dan maar eens kijken wat de bezoekers daar van vinden.
Binnenkort wordt dat park trouwens gerenoveerd. Net als ons Spoorpark.

Ziekten
Waar we ons dus ook druk om kunnen maken is de overlast van al die duiven in de binnenstad. Ze schijten niet alleen ons balkon vol, maar twee weken geleden liep ik met een boodschappentas bij de Jumbo over het pleintje en ja hoor: een dikke stront bovenop het doosje aardbeien.
Ik zou wel eens een vragenlijst willen rondsturen aan alle bewoners en ondernemers in het centrum met de vraag of en hoe we het aantal van die beesten zouden moeten inperken. Drie jaar geleden beloofde het stadsbestuur daar een onderzoek naar te laten doen. In andere Nederlandse steden zijn ze die beesten inmiddels ook compleet beu, net als kustgemeenten die optreden tegen agressieve meeuwen hebben sommige steden maatregelen getroffen die hun burgers, monumenten en andere zaken zoals auto’s beschermen tegen deze vervuilers.

Aan de Vlaamse kust hebben ze de grootste aantallen meeuwen inmiddels verdreven, onder meer met hoge tonen en nog hogere boetes voor mensen die de dieren voeren, met als gevolg dat die beesten nu naar het Noorden zijn getrokken en de Zeeuwse en Hollandse kust terroriseren.
Wat betreft duiven gebeurt ongeveer hetzelfde in onze binnenstad. Her en der verschijnen stalen anti-duivenpinnen op balkons en daken. Sommige bewoners, zoals op de Kattenrug bijvoorbeeld, hebben zelfs netten moeten spannen om de vliegende stadsratten van hun balkon te weren. De beesten poepen anders alles onder.

De kinderspeelplaats in het Harmoniepark is een duivenmestvaalt, het Chinees graniet in het centrum is op veel plekken niet meer zichtbaar onder de duivenpoep.
Ook wij hebben nu pinnen op onze dakrand, maar het enige effect is dat ze een dak verderop neerstrijken en bij het opstijgen ons alsnog onderschijten.
Handhaven op een voerverbod, zoals het college destijds beloofde te zullen laten doen? Wij merken er niets van.

Maak je toch niet zo druk, zeg ik wel eens tegen mezelf. Het helpt immers geen zier.

Toch nog maar even aanstippen dat de duivenoverlast op termijn de gezondheid van ons allen, en zeker die van onze kinderen, kan aantasten.
Spelen in het Harmonieparkje is leuk, maar al die poep daar is dan weer wat minder voor het jonge grut dat er in ronddartelt.
Stadsduiven dragen verschillende bacteriën, virussen en schimmels met zich mee. Die worden bij inademen gemakkelijk op mensen overgedragen. Je kunt er een longaandoening door krijgen, duivenmelkers hadden daar vroeger vaak last van. (De bekende duivenmelkerslong waar veel Tilburgse mannen vroeger aan leden.)

Daarnaast kan opgedroogde duivenpoep, maar ook hun veren, allergieën veroorzaken. Zelfs die schattige tortelduifjes dragen die ziekten over. En van al die stofjes krijgen we gezellig astma.
Natuurlijk baal ik ook van al die stront op de auto, omdat die weer eens onder een boom moest staan op de smerige gemeentelijke parkeerplaats. Maar die algehele vervuiling van onze stad waartegen geen bal gedaan wordt: daar maak ik me inderdaad nog steeds te vaak erg druk om.
Helaas.

Het zit nu eenmaal in de aard van dit beestje.