Gastbijdrage van Leo Peters, voorzitter stichting Reeshof aan Zet.
Indien een gemeenteraad een vergaand besluit wil nemen, dan heeft de wetgever bedacht dat burgers, die daarvoor goede argumenten hebben, de raad kunnen toespreken, het zogenaamde inspreken. Dat gebeurde hier in Tilburg nadat er meer dan 500 zienswijzen waren ingediend. In grote meerderheid was men tegen het voornemen om het groen in Wijkevoort op te offeren ten faveure van het grootkapitaal.
Op die zienswijzen is niet of nauwelijks inhoudelijk gereageerd, hoewel daar een wettelijke verplichting toe bestaat. Het is de bedoeling dat deze argumenten (de zienswijzen dus en ook de bijdrage van de insprekers) meegewogen worden bij de verdere besluitvorming.
In de kwestie Wijkevoort is dat inspreken door zo’n 50 personen gedaan. 50 personen die zich goed hadden voorbereid, zich hadden ingelezen en ook door deskundigen in meerdere disciplines. Reeds eerder hebben velen met eenzelfde boodschap de raad geïnformeerd, destijds in de gelegenheidszaal van het Willem II stadion.
Hoewel de raad verplicht is hier serieus naar te luisteren en niet alleen met hun tablet of telefoontje te spelen, stond het besluit van de meerderheid al van tevoren vast. In het hele proces waren de argumenten immers al gewisseld, de loopgraven waren al betrokken, de oppositie was voltallig tegen, de coalitiepartijen (die samen voor de meerderheid zorgden) waren voor, het was immers zo met elkaar afgesproken. Van een serieuze weging kon dus geen sprake meer zijn. Bij de besluitvorming heeft daarom geen van de zienswijzen of insprekers een rol gespeeld. Wederom drukten de VVD, het CDA, D66 en GL dus hun zin door.
In het volle besef dat je zin krijgen niet altijd gelijk staat aan het democratische recht, je kunt immers oprecht van mening verschillen, doet dit toch wrang aan. Het gebrek aan tijdige informatie, het gebrek aan het voldoen aan toegezegde antwoorden van bezorgde burgers, het afgewezen referendum (een stokpaardje van vroeger van D66) en daarmee het gebrek aan inspraak, de voortdurende oneerlijkheid bij de presentaties, of het nu gaat om de visuele aspecten, de werkgelegenheid of de vraag naar kavels, dat alles rechtvaardigt de constatering van wrangheid.
De communicatie tussen deze overheid/dit college en haar bezorgde burgers is niet eerlijk of oprecht geweest, en ook nog eens onvolledig en niet tijdig. Er is uitsluitend gecommuniceerd over zaken die in de ogen van dit college/deze coalitie geen bezwaar konden. Buiten ieders gezichtsveld om (dus ook de raad) speelden er nog afspraakjes met het BORT, met Somerset Capital en wellicht nog met meer partijen waar wij als burger of zelfs de raad geen weet van hebben. Die afspraakjes maken dat dit college/deze coalitie alleen nog door kon gaan op de ingeslagen weg, immers alleen dan kreeg Tilburg wat het wilde en voorkwam men eventuele schadeclaims.
De partijen hebben bij de vorige verkiezingen zoveel beloofd dat je ervan gaat duizelen. Nu, 4 jaar later, blijkt dat hun beloftes voornamelijk niets waard waren. De hoofdzaken:
1. de Tilburgse burger zou serieus worden genomen, Nee dus, dat blijkt van niet;
2. met de mening van deze burgers zou bij besluitvorming rekening worden gehouden, Nee dus, dat blijkt van niet;
3. er zou goed en tijdig gecommuniceerd worden, Nee dus, dat blijkt van niet.
4. Ongeloofwaardig allemaal, Ja dus, dat blijkt.
Bij de komende verkiezingen beloven ze weer van alles, het is aan de kiezer om daar niet nogmaals in te trappen. VVD, CDA, D66 en GL (Grijs Links), niet doen dus.
De stappen die nu gezet zijn worden vergoelijkt.
Tilburg groeit en heeft toekomstige werkgelegenheid nodig. (commentaar: “een door Tilburg zelf ingehuurde specialistenbureau heeft in een openbare zitting verklaard dat de bevolking van Tilburg er niets mee op schiet”).
Tilburg groeit. (commentaar: “er komen immers meer woningen”)
en al die nieuwe bewoners moeten ook werk hebben. (commentaar: “Zie het vorige commentaar”).
Als Wijkevoort niet doorgaat komt Zwaluwenbunders weer in het vizier. (commentaar: “Een kul argument, Zwaluwenbunders voldoet geenszins aan de stikstofeisen en is op die gronden al eerder van tafel gegaan”).
Wij moeten wel, onze ondernemers hebben de mogelijkheid om uit te breiden nodig. (commentaar: “Wijkevoort wordt niet ontwikkeld voor de Tilburgse MKB bedrijven maar voor de grotere spelers, en die hebben maling aan Tilburg).
Het nieuwe gebied zou erop vooruit gaan (commentaar: “dat gelooft echt niemand. Het groen wordt vervangen door schaamgroen).
En alle dieren (“commentaar: “waarvan velen beschermd, maar ja, daar heeft de politiek even geen boodschap aan”) geven we een verhuiskoffertje en leiden we naar een nieuw gebied waarvan het Tilburgse bestuur vindt dat daar maar het nieuwe domicilie moet worden.
De toestand van onze aarde, de klimaatsverandering, het stikstofdossier, het fijnstofdossier en dus het welzijn van alle inwoners van Tilburg wordt terzijde geschoven, alleen voor het grootkapitaal.
Wij, de luie bewoners, bestellen naar hartenlust en laten spulletjes bezorgen en juist dat veroorzaakt deze groei enerzijds (van de logistiek) en de krimp anderzijds (van de fysieke winkels in Tilburg). We kunnen en dus ook zelf iets aan doen, kom uit die stoel en koop bij de plaatselijke winkelier. Bestel niet bij al die logistieke reuzen, de Bol.com’s, Ali Baba’s enz. Bescherm onze natuur in de buitenstad, bescherm ook onze binnenstad, ons winkelbestand.
Het is nu aan de Raad van State om een eindoordeel te vellen over deze soap. De stichting Reeshof aan Zet weet zich gesteund door de bevolking uit de Reeshof, de bewonersvereniging Wijkevoort, de inwoners van Hulten en Rijen,” de “PvdA” in Gilze-Rijen, de “Brabantse Milieufederatie” en de vereniging “Open Landschap Rijen”.
Hopend op gerechtigheid,
Leo Peters, voorzitter stichting RaZ.
