Was zaterdag 29 mei een dag om te onthouden op het Gipsy Festival in de Interpolistuin, zondag 30 mei kan er met een dikke viltstift bij worden geschreven. Een ware windhoos zorgt er deze dag voor dat één populair concert compleet de mist in gaat. Het is net als op zaterdag, ook op zondag regenachtig. En opnieuw drukt dat geen negatieve stempel op het festival. Het is wel veel drukker dan zaterdag. Het is laat in deze zondagmiddag als het Koninklijk Zigeunerorkest Roma Miranda een zijpodium beklimt. De muzikanten beginnen met het stemmen van hun instrumenten. Een band uit mijn jeugd, wat een geluk. Het is er stervens druk. De lucht is asgrauw, bijna zwart. Roma Miranda zet het eerste nummer in. Een windhoos ook. Alles gaat de lucht in, tenten, allerlei spullen. Er rest het orkest niets anders dan te stoppen en het weg te vluchten van het podium. De muzikanten zoeken een veilig heenkomen tussen het publiek, dat gewoon is blijven staan. Later kom ik Papa Mirando, die het familie-orkest dirigeert, op het terrein tegen. Ik vind het een schande dat zijn orkest op een zijpodium was gepland en niet op het hoofdpodium. Ik zeg dat ook tegen hem. “Jullie horen op podium één thuis.” Papa moet er om lachen.
Niet alleen muziek deze dag. In een gele tent zit een kunstenaar met tientallen schilderijtjes. Allemaal hangend aan klitband, van plafond tot aan de grond. Ze hebben het thema ‘Hoop’. Het leuke is, de kunstenaar heeft bij ieder schilderij een verhaal. Als iemand een schilderij aanwijst, pakt hij het van het klitband af en begint een verhaal erover te vertellen. Het blijkt een tentoonstelling te zijn die de wereld rondreist. En zo eindigt een tweedaags zigeunerfestival, dat meer dan de moeite waard is. Hulde.
Recente reacties