Miel Blok is Tilburger en auteur. Zijn debuutroman met CD en applicatie, ‘Arie-Wubbo, de ultieme roadmovie (op papier)‘ kwam uit op 15 oktober van dit jaar. Hij heeft een wekelijkse column op Tilburgers.nl. Daarnaast is hij eigenaar van communicatiebureau ‘t Schrijfblok
Tilburg heeft oog voor zielig. Zoals dat hoort. Afgelopen zaterdag stonden de zogenaamde ‘weesfietsen’ in het middelpunt van de aandacht. Rijwielen zonder eigenaar kregen een bordje omgehangen met de vraag of de eigenaars ze weer wilden komen ophalen. Mooi, mooi, mooi! Wie wil er nu verloren op straat rondhangen terwijl de winter steeds een dag dichterbij komt? Niemand toch? Een fiets heeft ook gevoel. Zoiets moet de bedenker van de actie hebben gedacht. Brabants Dagblad wijdde een artikel aan de actie. De reacties vond ik ronduit stuitend. Een mooi voorbeeld van het egocentrisme waar we ons schuldig aan blijven maken.
Mekker, mekker, mekker…. Ik waande me in de geitensectie op een kinderboerderij. Oeverloos gezeur over weesfietsen van mensen die compleet voorbij gaan aan het doel van de actie. De reacties op het artikel in het Brabants Dagblad maakten me misselijk. Lieve mensen: stop! Hou je mond. Leg je toetsenbord in een la als je denkt dat je je niet kunt beheersen. Jullie zouden een boete moeten kregen voor het vervuilen van de virtuele wereld. Klagen over wie de weesfietsen krijgt… Ziek zijn jullie!
Twan van Lierop had de actie bedacht. Een gezicht voor de verloren fiets, de Remy onder de tweewielers. Moederziel alleen op een plein of in een straat. Achtergelaten. Vergeten of afgedankt. De tranen sprongen in mijn ogen toen ik het bericht las en de foto bij het artikel zag. Een lintje voor deze man! Beschermheilige van de weesfiets. Mocht die van mij een keer kapot gaan, dan neem ik me bij deze voor om er eentje te adopteren. Zo ben ik deel van de oplossing voor dit probleem dat in Tilburg altijd onder de oppervlakte is gebleven. Iedere fiets verdient een baasje. Een dankbare berijder. Iemand die hem de omgeving laat zien en zichzelf al trappend vervoert van vertrekplaats naar bestemming. Waarom dan niet adopteren? Van een fiets die ooit van iemand anders is, ga je na verloop van tijd net zoveel houden als wanneer je zelf een nieuwe koopt.
Na het lezen van het artikeltje over de weesfietsen, gingen mensen reageren. Zoals mensen die te weinig om handen hebben dat wel vaker doen. Een kleine cyberrel ontstond over wie de weesfietsen eigenlijk zou moeten krijgen. Ja, je leest het goed, krijgen. Over het gevoel van de weesfiets zelf werd met geen half woord gerept. De lijkenpikkers! Aasgieren zijn het. Niets meer en misschien wel een beetje minder. Klagen over het feit dat de fietsen worden verkocht aan de handelaar in oud ijzer. Niet uit medelijden, maar uit eigenbelang. Gooi een Euro op straat en mensen gaan vechten. Niemand dacht nog aan de actie van Twan van Lierop.
De fiets. Hij brengt ons waar we willen zijn. Alles wat hij er voor terug wil, is wat lucht in zijn banden en olie op zijn ketting. Geweldig, toch? De fiets wil natuurlijk ook niet worden achtergelaten. Niemand vind het leuk om als oud vuil te worden behandeld. Een fiets heeft ook gevoel! Met die gedachte heb ik eens opnieuw gekeken naar het project van de weesfietsen. Ik zou Twan van Lierop graag willen vragen om een vervolgactie. Hij heeft nu de aandacht van de mens voor de fiets gevraagd. Maar een oplossing voor een probleem vind je alleen als je van beide zijden hulp krijgt. Dat betekent dus dat de fiets zelf ook een rol heeft in dit verhaal. Waarom ook niet? Van zomaar een beetje niets doen, wordt niemand beter. Voor je het weet zit je dan op de internetversie van een krant te bedelen om een gratis fiets. Moet je niet willen.
De fiets zelf dus. Twan van Lierop zou de weesfietsen moeten toespreken. Om ze zelf actiever te maken in het vinden van een weg uit hun eenzame, kansloze bestaan. Ik help hem graag even op weg en heb een Twaalfde Gebod gemaakt. Speciaal voor tweewielers. “Wees een fiets.” De naam ‘weesfiets’ zegt het eigenlijk al. Een fiets is geen fiets al niemand er op rijdt. Doe er dan zelf ook iets aan, weesfiets! Glinster in het herfstzonnetje, trek de aandacht van voorbijgangers, zorg dat je aantrekkelijk bent voor passanten. Soms moet je jezelf een beetje hoereren. Daar is helemaal niets mis mee. Jij wilt een nieuw bestaan als een echte fiets? De oplossing begint bij jezelf. Voor je het weet wordt je verhandeld door mensen die je niet kent. Dat wil je toch ook niet? Je bent toch niet zoveel hoer dat je je door iedereen laat berijden? Je wilt zelf toch ook wat keus in je leven? Nou dan! Recht je rug en ‘make it happen’. Ander sta je straks in het schuurtje van de hardste schreeuwerd op de site van het Brabants Dagblad. Wees een fiets, weesfiets.