“Vies hè?!”

Kent u die hele oude grap, over een konijn dat elke dag aan de bakker komt vragen om worteltjestaart? En als de bakker dan eindelijk een keer, speciaal voor het konijn, worteltjestaart heeft gemaakt, roept het konijn: “Vies hè?!”

Aan deze grap moet ik weer denken sinds de Tilburgse gemeenteraad een nieuw vergadersysteem heeft ingevoerd. Elke maand bespreekt een groepje raadsleden of het goed gaat en wat ze ervan vinden. Dit levert uitspraken op als “Natuurlijk gaat nog niet alles goed”, “Het is even wennen.” en “…dat de Agendacommissie veel tijd kost waardoor raadsleden te weinig toekomen aan andere zaken”

Het is een beetje alsof je bij een verre, oude tante gaat eten. Ze is wel lief, maar een beetje vreemd. En omdat ze zo blij is dat je bent gekomen, en ook nog wil blijven eten, heeft ze vreselijk haar best gedaan om iets lekkers te maken. Speciaal voor jou.

Daarom durf je niet hardop te zeggen dat je het eten niet lekker vindt. Dat de soep te zout is, de piepers niet gaar zijn en de taart raar smaakt. “De smaak is even wennen.”zeg je dan maar, en “u heeft er vast úren voor in de keuken gestaan; wat een boel werk!”

Dat gevoel krijg ik als ik raadsleden (en wethouders) hoor over het nieuwe vergadersysteem van de raad.

Niemand durft hardop te zeggen dat ‘ie het een waardeloos systeem vindt; helemaal niet efficiënt en juist heel onhandig omdat er geen vragen mogen worden gesteld tijdens een debat, omdat partijen met maar één raadslid altijd een ‘burgerraadslid’ moeten laten invallen, omdat je eenvoudigweg niet op twee plaatsen tegelijk kunt zijn en omdat de volledige versnippering in losse onderwerpen het onmogelijk maakt om overzicht te bewaren op het geheel.

Niks van dat. “Het is modern, past bij de hedendaagse zapcultuur en diepgang is niet meer van deze tijd.” Deze verzuchting ving ik op in de wandelgang, maar in de officiële evaluatie worden de frustraties voorlopig nog toegedekt met vergoelijkende woorden.

Daarom zal ik hier even een handje helpen, want voor de verslaggeving is het namelijk evenmin nog te doen. Deze stad van 215.000 inwoners heeft maar liefs twee (!) politiek verslaggevers. Dit zijn Stefan Jongerius van het Brabants Dagblad en ondergetekende. En ook deze twee verslaggevers kunnen onmogelijk bij twee vergaderingen tegelijk zijn en dan zijn dit ook nog allemaal vergaderingen in twee of drie afleveringen. Zapcultuur ten top.

Nog één raadsvergadering en dan begint het zomerreces van 2018. Een tijd voor reflectie en om nieuwe energie op te laden voor het volgende seizoen.

Het zal mij benieuwen of er in het komende seizoen iemand opstaat in de raad die “Vies hè?!” durft te roepen.