Piet Groenen: Spil in de Boomtak

We hebben een uitnodiging gekregen voor een etentje bij wijkcentrum De Boomtak, dat is in de Boomstraat op nummer 81. Twee dagen per week kun je daar voor 5,50 euro eten.

Als we binnenlopen zijn de lange tafels al bezet door heel wat mensen.

Al snel schuiven Jan de Laure;  ‘projectboer in ruste, was net De Hema, deed meer voor minder in het kinderwerk’ en Corrie van Erve; ‘vroeger cultureel werker maar nu ouderenwerker’ bij ons aan. Ik duik terug in de tijd. Veertien jaar maar liefst is het geleden dat ik stopte met werken bij de Twern. Nu is de Boomtak een buurthuis wat helemaal zelfstandig draait. De situaties van veel buurthuizen zijn zoals bekend flink veranderd.

De catering is goed voor een Indische maaltijd vanavond. De borden worden zorgvuldig opgemaakt door 5 personen en vervolgens uitgedeeld onder de plusminus 50 bezoekers. Mensen kennen elkaar van deze activiteit en vanuit de wijk. Ze kunnen op maandag en vrijdag komen eten tegen een mooie prijs.

Het is prettig om te zien hoe georganiseerd alles verloopt. Ieder heeft een vaste taak.

Op de achtergrond hoor ik ‘These boots are made for walking’, het merendeel van de mensen bestaat uit alleenstaande ouderen hoor ik later.

Intussen is Piet binnen gelopen en gaat druk aan het werk achter de bar. Als hij later bij ons aanschuift , kijkt hij ons met glinsterende ogen vanachter zijn bril aan.

“Ïk werk hier nog niet zo lang, hoor, sinds 1 juli met de overname ben ik gestart. In principe werk ik 15 uur in de week, maar het zijn er ook wel eens 30. We zoeken nog steeds naar meer vrijwilligers. Ik ben een wijkbewoner. Ik heb 42 jaar als technisch opzichter voor WonenBreburg gewerkt. Ook werkte ik voor de vrijwillige brandweer. Toen 25 jaar geleden het hele pand afbrandde (behalve de buitengevels) was ik hier als eerste om de boel te blussen. Ik was zeven dagen inzetbaar bij de brandweer. Daarnaast was ik ook liftinstructeur. Dan werkte ik op verzoek. Ik ging in Breda en Tilburg naar school om de technieken te leren. Mijn nadeel is dat als ik iets een keer gezien heb dat ik het dan kan”

Hij lacht.

“You drive me crahahazyyy” schettert de radio.

Als Piet ons rondleidt door het gebouw vertelt hij ons vol trots wat er allemaal aangepakt is. Beneden is het veel ruimtelijker geworden, de loodzware biljarttafels staan nu op een plek dat ze niet meer al te vaak verschoven hoeven te worden. Hij heeft laatst nog heel wat lampen opgehangen. Mensen hebben hier ieder hun eigen plaatsje en zijn voor Piet bekend.” Ik kan hun bestellingen dromen. We proberen de prijzen laag te houden. Voor 50 cent kun je hier een half uur biljarten.”

Boven in de sportzaal start vrouwengym en even later staan we in de heel mooi aangeklede peuterzaal en dito schilder- en teken-ruimte.

“Momenteel moeten we in de Boomtak elk dubbeltje omdraaien. Dat heeft vooral te maken met de hoge huur die we maandelijks moeten opbrengen. We verdienen hier niet aan consumpties, maar moeten het echt hebben van de huurders van ruimtes. De Boomtak heeft een groot aanbod van activiteiten zoals je ziet. Voor alle doelgroepen is er wel iets te doen. Ik heb er meteen voor gezorgd dat we minder hoeven te stoken.

Natuurlijk gaat er veel aandacht uit naar de stoeltjeslift op de trap naar boven. “Door iedereen goed in te lichten wordt deze tenminste gebruikt en kan iedere bezoeker deelnemen aan alle activiteiten. We begeleiden 3 a 4 stagiaires van het ROC, dat geeft ons meer ruimte om aandacht aan andere zaken te besteden.

Ik hoor Adele zingen op de achtergrond. Als ik hem vraag of hij haar kent krijg ik als antwoord: “dat moet je me niet vragen hoor, wat er allemaal op de radio voorbij komt. Daar weet ik niets van.”

“En hoe lang duurt je avond hier nog zo?” Wij blijven tot 0.00 uur zo lang bezoekers nog aan de bar willen zitten.”

Dankjewel Piet voor de gastvrije ontvangst, de heerlijke maaltijd en de leuke avond.

Ik voelde me weer helemaal ondergedompeld in de warme sfeer die een buurthuis kan uitdragen.

Len Lommerse.

Dit is deel 3 uit een reeks van interviews met Doeners in Tilburg. Ditmaal de Tilburgse buurthuis-vrijwilliger Piet Groenen. Eerder in deze reeks voormalig missie-zuster Theresa de Vreede, die een bloementuintje aanlegde in de Spoorzone en kunstenares Jofke van Loon.